Η λίμνη ασκεί πάνω μου μια εκπληκτική γοητεία. Θες το νερό, η ώρα, η ηρεμία του τοπίου και όλα μαζί αναζωογονούν την ψυχή μου...

Ήθελα αυτό το απόβραδο να το περάσω έτσι. Μόνος στη λίμνη της Λειβάδας... Έχει ακόμα λίγο φως. Η ώρα είναι 8.40. Κάποια βατράχια ακούγονται μακριά, ενώ τα τριζόνια έχουν κάνει κιόλας την εμφάνισή τους. Ο ρυθμός τους γαληνεύει την ψυχή.

Τα νερά της λίμνης είναι φέτος, πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά... Οι τελευταίες βροχές ήταν μπόλικες. Δεν υπάρχει χώρος προσβάσιμος να περπατήσεις κάτω και γύρω στη λίμνη... Ευτυχώς που έχουν διαμορφώσει όμορφα το χώρο γύρο της με πέτρινα κτίσματα και ξύλο κι έτσι μπορείς να απολαύσεις για αρκετή ώρα αυτή τη σπάνια ομορφιά...

Μόνο τα κτίρια που προγραμμάτιζαν για μουσείο και εργαστήρια αγγειοπλαστικής, δίπλα στη λίμνη, δεν έχουν ολοκληρωθεί. Μακάρι η νέα καλλικρατική δημοτική αρχή να μην αλλάξει σχέδια και να τα αξιοποιήσει όπως είχε προγραμματίσει η προηγούμενη.

Που και που περνάει κανένα αυτοκίνητο και “διαλύει” για λίγα δευτερόλεπτα την ησυχία του τοπίου. Ύστερα, καθώς απομακρύνεται, αφήνει πίσω του όσους αποζητούν την ηρεμία.

Ούτε παρέες νεαρών βλέπω. Ίσως είναι αργά. Νυχτώνει σιγά – σιγά, περνά τις 9 κι εδώ δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός για να παρατείνεις την παραμονή σου.

Φυσάει ένα ελαφρύ βοριαδάκι που, μαζί με τη φυσιολογική υγρασία, επιβάλλεται να ρίξεις κάτι επάνω σου για να μην κρυώνεις. Μ' αρέσει πολύ αυτή η ώρα στη λίμνη.

Όσο κι αν κουβαλάει μέσα της άσχημες μνήμες (ήμουν μικρός όταν έψαχνα και βρήκαν πνιγμένο στα νερά της το παλικάρι...) έχει να σου δώσει τόσες όμορφες στιγμές... Πραγματικά απολαμβάνω την απόλυτη ηρεμία... Τα μικρά κυματάκια αντιφεγγίζουν στο φως του φεγγαριού που, μια φέτα (σαν από κίτρινο καρπούζι...) προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Χρειάζεται στους ανθρώπους να έχουν ενεργή αυτή τη βαλβίδα ασφαλείας. Ιδιαίτερα για μας, που έχουμε την ατυχία να ζούμε στην πόλη, αυτή η ηρεμία της λίμνης ασκεί ευεργετικές ιδιότητες.

Και θυμήθηκα τη Stella Vita που έχει άβαταρ στο Fecebook αυτή τη μοναδική λίμνη. Όχι τυχαία φαντάζομαι, μιας και όπως μου είχε πει στο τηλέφωνο κι αυτή επιθυμεί διακαώς την επιστροφή της στο χωριό. Κοινά σημεία... Κοινές αφετηρίες, κοινό τέλος στη γραμμή της ζωής...

Κοντεύει 9.25. Η νύχτα έχει τυλίξει για τα καλά την περιοχή. Και οι κρωγμοί από τα βατράχια δυναμώνουν, μπλέκονται γλυκά με τους τους ήχους των τριζονιών και το απολαμβάνω... Το σκοτάδι με δυσκολεύει να γράψω. Μάλλον πρέπει να μαζέψω σιγά – σιγά τα χαρτιά μου, τις σημειώσεις μου και να πάρω το δρόμο της επιστροφής.

Την είχα ανάγκη απόψε αυτή την έξοδο στη λίμνη. Ήθελα να μεταφέρω όλη αυτή την ομορφιά σε σας που διαβάζετε το Site από μακριά και δεν έχετε την πολυτέλεια να βρεθείτε εδώ και να απολαύσετε τις στιγμές. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να το κάνω. Προσπάθησα όμως... Και μου άρεσε στ' αλήθεια...