Αμέσως το σπίτι πήρε ένα άλλο χρώμα, καλύτερο, μόλις μπήκαν τα κουφώματα, όπως έπρεπε... Και είναι και πιο ασφαλές πια... Άσε που το έπαιξα κι εγώ... μπογιατζής μικρής κλίμακας κι έβαψα τα κάγκελα στην κουζίνα και το μπάνιο με μαύρο αντισκοριακό αστάρι...

Τοποθετούν τα κάγκελα στην κουζίνα... Παρακολουθώ την κάθε τους κίνηση. Είμαι από κοντά, να τους εξυπηρετήσω σε ότι χρειαστούν... Ένα φραπέ, ένα παγωμένο νερό... Η ζέστη κι ο ήλιος του Ιουλίου πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως και να το κάνουμε...

Τελευταίες πινελιές για το παντζούρι στο πόρτεγο... Μετράνε για να “κάτσει” σωστά και να παίζει τον ουσιαστικό προστατευτικό του ρόλο στο παράθυρο... Ο μάστορας είναι από τη μέσα πλευρά και ο βοηθός του απέξω...

Όλα πάνε καλά... Σε λίγο θα τελειώσουν... Φεύγω λίγο πιο ήσυχος αυτό το καλοκαίρι. Έγιναν μερικά επείγοντα βήματα... Μερικά ακόμα πρέπει να γίνουν, σταδιακά ώς του χρόνου, για να μπορεί να κατοικηθεί το σπίτι έστω και με ατέλειες...

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η υγρασία που βάζει ο τοίχος από αυτή τη μεριά του σπιτιού. Συζήτησα με τους κατόχους του οικοπέδου και βρήκα κατανόηση... Έτσι απευθύνθηκα στους μαστόρους που θα κάνουν τη δουλειά. Κι όλα αυτά γρήγορα πριν να πιάσουν οι βροχές...

Κάθομαι στη μέσα αυλή του ημιτελούς ακόμα σπιτιού μου και αναλογίζομαι πόσες όμορφες στιγμές έχω περάσει εδώ, στα παιδικά μου χρόνια...

Πάντα μου άρεσε αυτό το μέρος, το πατρικό μου σπίτι... Έχω την αίσθηση ότι έχει μια ενέργεια... Κι όταν υλοποιήθηκε η επιθυμία του πατέρα μου και το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω, έκανα τα πιο μεγάλα όνειρα που θα μπορούσα: Να το ανακαινίσω και να ζήσω εδώ, μετά τη σύνταξή μου, ώς το τέλος...

Όλα αυτά πριν από δυο χρόνια... Που δεν ήταν ακόμα η κρίση, έτσι όπως τη βιώνουμε σήμερα και που υπήρχαν ακόμα περιθώρια να κάνεις όνειρα και σχέδια για το αύριο....

Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους ειδικούς και όντας καλόπιστος, τους εμπιστεύτηκα. Τα λόγια τους με ενθάρρυναν. Υπήρχε η δυνατότητα να γίνει σωστή και ολοκληρωμένη δουλειά...

Κι αφού το μόνο που κράτησα από το παλιό σπίτι, ήταν οι τοίχοι θα μπορούσε να οικοδομηθεί απ' αρχής ένα σύγχρονο σπίτι με όλες τις ανέσεις του. Το σπίτι που εγώ είχα αναμνήσεις θα μπορούσε να παραμείνει ως είχε, με όλες τις ευκολίες που απαιτεί μια σύγχρονη ζωή. Έτσι που θα μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες μου όταν αποφάσιζα να έρθω εδώ..

Δυο χρόνια μετά, ανακαλύπτω με θλίψη ότι τίποτα δεν είναι όπως μου παρουσιάζονταν... Δεκάδες κακοτεχνίες βγαίνουν μπροστά μου, απλά και μόνο γιατί οι άνθρωποι που ανέλαβαν να κάνουν το έργο δεν ήταν όσο έπρεπε συνειδητοί...

Κι άντε πάλι από την αρχή... Να βρεις νέους, χωριανούς αυτή τη φορά μαστόρους, να απολογείσαι για τις κακοτεχνίες των προηγουμένων που διαπιστώνουν, να αισθάνεσαι κάπως, απλά γιατί εμπιστεύτηκες ανθρώπους επαγγελματίες. Ε, κάπου λες, “δεν αξίζει το κόπο να συνεχίζω”, απογοητεύεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να ονειρεύεσαι...

Ύστερα πάλι, κάποιος αισιόδοξος βρίσκεται στο δρόμο σου και παίρνεις κουράγιο, να πας δυο βήματα πιο πέρα το έργο.

Του χρόνου, λες, να μπω, έστω και με κάποιες ατέλειες... Αλλά να έχει τα βασικά. Αυτά που χρειάζεται ένα σπίτι για να μπορείς να ζήσεις στοιχειωδώς...

Τέτοιες σκέψεις έκανα, ώσπου ήρθε ο αλουμινάς να ολοκληρώσει τις δουλειές του. Σα να αναθάρρησα πάλι λίγο. Λες να τα καταφέρω;

Κατάφερα να ολοκληρώσω τα αλουμίνια. Άθλος, αν σκεφτεί κανείς την ταλαιπωρία που πέρασα από τον προηγούμενο μάστορα και το γεγονός ότι και για τούτα εδώ που μπήκαν κουβέντιαζα από τον Γενάρη που μας πέρασε...

Το έβλεπα και δε το πίστευα μετά από όσα έχω πάθει από τους “μαστόρους”. Ήρθαν, έστω και την τελευταία εργάσιμη μέρα κι έκλεισαν όλες τις ανοιχτές εκκρεμότητες τους. Ναι, θα μπορούσαν να είναι πιο συνεπείς στη δουλειά τους...

Ο μάστορας με το βοηθό τους δουλεύουν για να βάλουν τους ταμπλάδες στις αλουμινένιες πόρτες. Δεν ήταν, τελικά, πολύ η δουλειά Σε τρεις ώρες ήταν έτοιμοι. Αυτό που κατάλαβα απ' όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι θέλουν να τους... παρακαλάς για να τους πληρώσεις...

Το κάγκελο στο παράθυρο της κουζίνας. Εδώ δεν χρειάζεται παντζούρι... Είναι το μοναδικό παράθυρο κι αυτό μικρό. Ένα παντζούρι θα έκοβε ακόμα περισσότερο φως, απ' αυτό που έχει ανάγκη ένα σπίτι στην επαρχία για να είναι φωτεινό...

Τοποθετούν άλλο ένα παντζούρι στα παράθυρα... Ο μάστορας είναι πλάτη στο φακό, αλλά είναι ενήμερος που βγάζω αυτή τη φωτογραφία, όπως και τις άλλες, για να... βεβαιωθώ ότι η δουλειά, γίνεται. Γελά... Εγώ πάλι, καθόλου...

Το κομμάτι ατό είναι γραμμένο στην αυλή του σπιτιού μου, Παρασκευή πρωί, δυο μέρες πριν φύγω από την Κρήτη, περιμένοντας το μάστορα που θα ολοκληρώσει την τοποθέτηση των αλουμινίων κι έναν εργολάβο οικοδομών για να δει τη μόνωση που μπορεί να γίνει προς τη μεριά εκείνη του σπιτιού που φέρνει υγρασία...

Μ' αυτά τα δυο ασχολήθηκα το φετινό καλοκαίρι που ήμουν στο χωριό... Δεν είχα τη διάθεση για κάτι άλλο... Κι αυτά με την ψυχή στο στόμα τα έκανα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αξίζει μελέτη βαθύτερης. Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι επαγγελματίες, παραπονούνται που δεν έχουν δουλειές κι όταν βρίσκουν δεν έχουν απολύτως καμιά επαγγελματική ευσυνειδησία για να τις κάνουν.

Όλο κι ένας μπελάς θα προκύψει που να... δικαιολογήσει την καθυστέρηση... Κάτι λείπει, μια έκτακτη δουλειά που επείγει να γίνει, κάτι τέλος πάντων ικανό για να δώσει συνέχεια στην καθυστέρηση...

Θα περίμενε κανείς, προσπαθώντας να δει λογικά την εργασία ως αναγκαία για την ίδια τη ζωή ότι όφειλαν να επιχειρούν πιο γρήγορα για να εισπράξουν την αμοιβή και να καλύψουν τις όποιες “τρύπες” έχουν δημιουργηθεί.

Αλίμονο... Ψάχνω, σαν τον Διογένη με το φανάρι, να βρω ανθρώπους με επαγγελματική ευσυνειδησία που θα αναλάβουν κάτι και θα το φέρουν σε πέρας σωστά, χωρίς να σκέφτονται να κάνουν “αρπαχτή”.

Συζητούσα χθες μ' έναν φίλο επαγγελματία και μου έλεγε σοβαρά – σοβαρά ότι ο καθένας κοιτάζει, όχι πως να κάνει σωστά τη δουλειά που έχει αναλάβει και υποτίθεται ότι ξέρει, αλλά “να σου ρουφήξει το αίμα”. Αισθάνθηκα ντροπή και μόνο που τον άκουγα...

Είναι οι ίδιοι αυτοί επαγγελματίες που αύριο θα κλαίγονται ότι δεν έχουν δουλειά, μεροκάματο... Δεν τους λυπάμαι καθόλου. Με έχουν ταλαιπωρήσει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, με έχουν πολλές φορές στεναχωρήσει μ' αυτή την ακατανόητη στάση τους και τελικά με έχουν απογοητεύσει...

Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους και να τους ελέγχω σε κάθε τους βήμα. Ήθελα να πιστεύω πως αγαπούν τη δουλειά που αναλαμβάνουν και την κάνουν με ευσυνειδησία. Όπως κάνω εγώ στη δουλειά μου...

Ο μικρός, Νίκος Μαράτσης, γιος του ανιψιού μου Παναγιώτη, παίζει δυο τραγούδια με τη λύρα το βράδυ της βάφτισης του Αγησίλαου στο εξοχικό κέντρο “Βίγλα”, δίπλα στους Ζοφόρους... Ήταν υπέροχος!

Μαζί με την κιθάρα και το λαούτο που τον συνοδεύουν χωρίς πρόβα, ο Νικος έπαιξε με τη λύρα κι ο πατέρας του χόρεψε και στα δυο. Και τον ενθάρρυνε κιόλας να αφεθεί και παίξει όπως εκείνος ξέρει. Και παίζει καλά...

Ο καιρός φεύγει... Κι όταν περνάς καλά, φεύγει πιο γρήγορα... Δεν το ξέραμε αυτό; Το ξέραμε... Κάθε φορά όμως που φτάνω κοντά στο τέλος των διακοπών μου θεωρώ πως έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να κάνω ένα μικρό απολογισμό και να ανασκουμπωθώ για να οργανώσω όσο πιο καλύτερα γίνεται το μικρό υπόλοιπο που έμεινε...

Καταρχήν, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που παρά την οικονομική λαίλαπα που πλήττει τους περισσότερους συμπατριώτες γύρω μου, έτσι όπως τα κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το να κάνεις διακοπές μια τέτοια εποχή, είναι από μόνο του ένας άθλος...

Είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ, να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου, το μυαλό μου, τις σκέψεις μου στον καθαρό αέρα της Κρήτης και να ζήσω μερικές μοναδικές στιγμές που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να έχει ζήσει...

Περπάτησα σε μέρη γνώριμα, ξαναείδα πράγματα από την αρχή, γνώρισα νέους τόπους ή είδα παλιούς με νέα ματιά, ταξίδεψα, έγραψα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα στη μεσημεριανή σιέστα του καυτού Ιούλη...

Κάπως έτσι οι μέρες περνούν όμορφα... Και μόνο το ημερολόγιο που τρέχει υπενθυμίζει πως πρέπει να ανασυνταχτώ και να οργανώσω την επιστροφή μου στην Αθήνα, όσο γίνεται πιο ήρεμα. Για να μην έχει “τριγμούς” η ενσωμάτωσή μου στους ρυθμούς της πόλης που απέχουν πολύ από τους ρυθμούς της επαρχίας... Θα γίνουν όλα στην ώρα τους και όπως πρέπει. Τώρα που οι πολλές και συνεχείς εκδηλώσεις έλαβαν τέλος.

Ο Αύγουστος θα είναι πιο ήρεμος, το ξέρω... Και ελπίζω πιο δροσερός για να αντέξουμε να βγάλουμε κι αυτό το καλοκαίρι και να προετοιμαστούμε για το δύσκολο χειμώνα που θα 'ρθει...

Τον καιρό αυτό των διακοπών μου είχα τη δυνατότητα να ξαναδώ μερικά πράγματα κάτω από άλλο πρίσμα. Διάβασα πολύ εφημερίδες, κυρίως τοπικές και πολιτικά έντυπα, περιοδικά που εμπιστεύομαι για τις υπερκομματικές αναλύσεις τους. Γνώρισα νέα παιδιά στο χωριό ή ανθρώπους της ηλικίας μου που είχα ξεχάσει τη φυσιογνωμία τους, ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας.

Η αλήθεια είναι ότι με όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο έχει ξεθωριάσει λίγο το όνειρο της επιστροφής, τουλάχιστον με τις προϋποθέσεις που εγώ ήθελα, αλλά εδώ είμαστε να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να οργανώσουμε από την αρχή και σε καλύτερες βάσεις αυτό το καινούργιο που έρχεται...

Το πιο σημαντικό είναι να μη μας καταβάλει η απογοήτευση, να μη θεριέψει μέσα μας αυτό το κακό... Ακούμε καθημερινά τόσα που είναι να τρελαίνεσαι... Τουλάχιστον να είμαστε όρθιοι για να μπορέσουμε να δώσουμε τις μάχες που πάντα ξέραμε να δίνουμε...

Ναι, όμορφα κύλησαν οι τρεις και κάτι εβδομάδες εβδομάδες στο χωριό. Και την Κυριακή το βράδυ φεύγω...

Όλα είναι έτοιμα για τη βάφτιση του μικρού Αγησίλαου... Ο ίδιος παρακολουθεί με πολύ ενδιαφέρον την όλη διαδικασία... Ο κόσμος, συγγενείς και φίλοι των γονιών είναι εκεί, κάτω από το κιόσκι του Αγίου Λεόντιου...

Να 'τος και μέσα στην κολυμπήθρα... Ο ίδιος αρνήθηκε, αν και του προτάθηκε, να βγάλει το βρακάκι του για τη βάφτιση. Φυσικά δεν έκλαψε... Σχολίαζε ψύχραιμα την κάθε κίνηση που τον αφορούσε. Κι όταν ο παπάς πήγε να του κόψει μαλλιά του λέει: “Να με κουρέψεις, θες;”

Τα φλας των φωτογράφων ανάβουν σαν τρελά και... καίνε τη φωτογραφία. Ωστόσο είναι τόσο ωραία, που δεν ήθελα να την αφήσω εκτός... Έχει μια ζωντάνια εκπληκτική και μου άρεσε πολύ. Ο δε Αγησίλαος δείχνει να απολαμβάνει σαν παιχνίδι την όλη διαδικασία... Χαμογελάει κιόλας...

Ο βράχος που ξεκινάει μέσα από την εκκλησία του Αγίου Λεοντίου συνεχίζει και έξω από αυτήν... Το ίδιο και κάτω από το κιόσκι που έχει στηθεί για περισσότερο ίσκιο προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του μικρού ναού. Η βάφτιση έχει τελειώσει πια..

Τον ντύνουν... Οι παριστάμενοι καταγράφουν στιγμές (τι, μόνο εγώ θα ήμουν;) μέχρι και με το κινητό τηλέφωνο... Τα βίντεο και τα φλας των φωτογραφικών μηχανών δίνουν και παίρνουν. Και τα χαμόγελα από τις αντιδράσεις του μικρού Αγησίλαου στα πρόσωπα όλων...

Μοιάζει παράξενος μέσα στα σεντόνια καθώς τον κρατάει η νονά του, λίγο πριν το τέλος... Όσο κι αν είναι μικροσκοπικός, είναι μεγάλος ο Αγησίλαος. Κι αυτό κάνει ξεχωριστά τα πράγματα. Καθετί που κάνει έχει αξία. Και σου 'ρχεται αυθόρμητα να γελάσεις...