Αυθεντικά προβατάκια στη στάνη του Αγησίλαου, στο Θραψανό, ένα από τα απογεύματα που πέρασα εδώ. Προσέξτε πόσο όμορφα είναι όλα μαζί...

Μας εγκαλούν μερικές φορές με τη συμπεριφορά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της γνώμης μας και προσαρμοζόμαστε απόλυτα με όσα η κοινωνία προστάζει. Εξαρτάται από το επίπεδο της αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάπως το εύρως της.

Μιλάω για τους ψιθύρους στις μικρές κοινωνίες που μπορεί να είναι τόσο καθοριστικές ώστε να αλλάξουν ή να σηματοδοτήσουν τη μοίρα των ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές άδικα.

Κρίνουν αυστηρά, ως να μην υπέπεσαν ποτέ οι ίδιοι σε κάποιο λάθος. Διατηρούν με ευλάβεια ήθη, παραδόσεις και έθιμα κι ας μην έχουν κάποια βάση, απλά επειδή έτσι τα βρήκαν κι έτσι θεωρούν ότι πρέπει να τα συνεχίσουν. Και καλά να ακούς μεγάλους ανθρώπους να τα λένε, κουβαλούν στις πλάτες τους βιώματα, αλλά κι από νέους; Ναι, καμιά φορά θέλει να κάνουμε πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να σταθούμε όρθιοι, ώστε να μας υπολογίζουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό θα ήθελαν να είμαστε.

Και κάτι ακόμα που παρατήρησα: Συχνά δεν χαίρονται με τη χαρά των άλλων... Δυσκολεύονται να δεχτούν πως κάποιος είναι καλύτερος από αυτούς, επειδή απλά δούλεψε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον βελτιώσει και να αλλάξει θετικά το χαρακτήρα του.

Μερικοί μένουν ίδιοι μέχρι να πεθάνουν. Μεγαλώνοντας μάλιστα γίνονται χειρότεροι... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Αυτός είναι ο κανόνας κι εδώ στην επαρχία το βλέπεις καθαρά αυτό...

Όλο και πιο καθαρά. Και δεν έχει να κάνει αυτό, με την ατμόσφαιρα που είναι οπωσδήποτε καλύτερη από της Αθήνας... Όχι. Κάτι άλλο φταίει... Ίσως οι λιγότερες εμπειρίες, το γεγονός ότι “κόλλησαν” σε ένα τόπο και δεν είδαν άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες... Τι να πω, δεν ξέρω...

Παρόλα αυτά, μ' αρέσει αυτός ο τόπος. Μπορώ πια να ξεχωρίσω τέτοιους ανθρώπους και να τους βάλω στο περιθώριο. Και για τίποτα στον κόσμο δεν μπορούν να μου χαλάσουν το κάδρο που έχω φτιάξει για τους γύρω μου...

Έτσι απλά το είδα το πράγμα καθώς η εικόνα των προβάτων μου έδωσε την έμπνευση την ώρα που είμαστε στο μπαράκι της παραλίας του Πέρα Τσούτσουρα που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια ελλείψει πελατών, μια ζεστή μέρα του Ιούλη που είμαστε για μπάνιο...