Ο μικρός, Νίκος Μαράτσης, γιος του ανιψιού μου Παναγιώτη, παίζει δυο τραγούδια με τη λύρα το βράδυ της βάφτισης του Αγησίλαου στο εξοχικό κέντρο “Βίγλα”, δίπλα στους Ζοφόρους... Ήταν υπέροχος!

Μαζί με την κιθάρα και το λαούτο που τον συνοδεύουν χωρίς πρόβα, ο Νικος έπαιξε με τη λύρα κι ο πατέρας του χόρεψε και στα δυο. Και τον ενθάρρυνε κιόλας να αφεθεί και παίξει όπως εκείνος ξέρει. Και παίζει καλά...

Ο καιρός φεύγει... Κι όταν περνάς καλά, φεύγει πιο γρήγορα... Δεν το ξέραμε αυτό; Το ξέραμε... Κάθε φορά όμως που φτάνω κοντά στο τέλος των διακοπών μου θεωρώ πως έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να κάνω ένα μικρό απολογισμό και να ανασκουμπωθώ για να οργανώσω όσο πιο καλύτερα γίνεται το μικρό υπόλοιπο που έμεινε...

Καταρχήν, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που παρά την οικονομική λαίλαπα που πλήττει τους περισσότερους συμπατριώτες γύρω μου, έτσι όπως τα κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το να κάνεις διακοπές μια τέτοια εποχή, είναι από μόνο του ένας άθλος...

Είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ, να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου, το μυαλό μου, τις σκέψεις μου στον καθαρό αέρα της Κρήτης και να ζήσω μερικές μοναδικές στιγμές που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να έχει ζήσει...

Περπάτησα σε μέρη γνώριμα, ξαναείδα πράγματα από την αρχή, γνώρισα νέους τόπους ή είδα παλιούς με νέα ματιά, ταξίδεψα, έγραψα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα στη μεσημεριανή σιέστα του καυτού Ιούλη...

Κάπως έτσι οι μέρες περνούν όμορφα... Και μόνο το ημερολόγιο που τρέχει υπενθυμίζει πως πρέπει να ανασυνταχτώ και να οργανώσω την επιστροφή μου στην Αθήνα, όσο γίνεται πιο ήρεμα. Για να μην έχει “τριγμούς” η ενσωμάτωσή μου στους ρυθμούς της πόλης που απέχουν πολύ από τους ρυθμούς της επαρχίας... Θα γίνουν όλα στην ώρα τους και όπως πρέπει. Τώρα που οι πολλές και συνεχείς εκδηλώσεις έλαβαν τέλος.

Ο Αύγουστος θα είναι πιο ήρεμος, το ξέρω... Και ελπίζω πιο δροσερός για να αντέξουμε να βγάλουμε κι αυτό το καλοκαίρι και να προετοιμαστούμε για το δύσκολο χειμώνα που θα 'ρθει...

Τον καιρό αυτό των διακοπών μου είχα τη δυνατότητα να ξαναδώ μερικά πράγματα κάτω από άλλο πρίσμα. Διάβασα πολύ εφημερίδες, κυρίως τοπικές και πολιτικά έντυπα, περιοδικά που εμπιστεύομαι για τις υπερκομματικές αναλύσεις τους. Γνώρισα νέα παιδιά στο χωριό ή ανθρώπους της ηλικίας μου που είχα ξεχάσει τη φυσιογνωμία τους, ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας.

Η αλήθεια είναι ότι με όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο έχει ξεθωριάσει λίγο το όνειρο της επιστροφής, τουλάχιστον με τις προϋποθέσεις που εγώ ήθελα, αλλά εδώ είμαστε να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να οργανώσουμε από την αρχή και σε καλύτερες βάσεις αυτό το καινούργιο που έρχεται...

Το πιο σημαντικό είναι να μη μας καταβάλει η απογοήτευση, να μη θεριέψει μέσα μας αυτό το κακό... Ακούμε καθημερινά τόσα που είναι να τρελαίνεσαι... Τουλάχιστον να είμαστε όρθιοι για να μπορέσουμε να δώσουμε τις μάχες που πάντα ξέραμε να δίνουμε...

Ναι, όμορφα κύλησαν οι τρεις και κάτι εβδομάδες εβδομάδες στο χωριό. Και την Κυριακή το βράδυ φεύγω...