Ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης, στο σπίτι μας, διαβάζει την εφημερίδα του. Καθισμένος στην κουζίνα μας… Ένας τόπος πολύ αγαπημένος γι’ αυτόν…

Εδώ, είναι στην Αθήνα, δεκαετία του ’80, στο δυάρι που είχα τότε στην Κ. Χρηστομάνου 4-8, τρίτο όροφο. Το κοριτσάκι που κρατά στην αγκαλιά του ο πατέρας μου, είναι η κόρη μου Ειρήνη, μωρό τότε…

Εδώ νεώτερος, στα αμπέλια, σε ώρα δουλειάς στον τρύγο… Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη, τότε το χρώμα ήταν δυσεύρετο στις φωτογραφίες. Δίπλα του το κορίτσι που φαίνεται είναι η αδερφή μου, Στασούλα…

Χρειάστηκε να ψάξω χθες στην αποθήκη μου για να βρω μερικά πράγματα που τα χρειαζόμουνα… Κάτι βρήκα, όχι ακριβώς ότι ήθελα, αλλά έπεσα πάνω σε ένα κρυμμένο θησαυρό! Και μη φανταστείτε τώρα κάτι που έχει να κάνει με χρήματα… Δεν είναι μόνο τέτοιοι οι θησαυροί… Υπάρχουν και άλλοι ακόμα πιο δυνατοί και πιο σπουδαίοι…

Πάντα μου άρεσε να μαζεύω και να κρατάω πράγματα που έχουν να κάνουν με μένα και με ανθρώπους της ζωής μου… Θες το… μικρόβιο της δημοσιογραφίας που ήταν μέσα μου πριν ακόμα το καταλάβω, θες η ανάγκη για ένα υλικό που θα μου ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή που ονειρευόμουν, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη, να γράψω ένα βιβλίο, δεν ξέρω…

Πάντως το υλικό υπάρχει και είναι σίγουρα πολύ χρήσιμο… Έτσι, για να πάρετε μια γεύση σας δίνω μερικές φωτογραφίες σήμερα εδώ…

Εξάλλου η ζωή στη μετα-μνημονιακή εποχή, άλλαξε τα σχέδια της βίαια, όπως άλλαξε και τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων μας έξω και γύρω από εμάς. Κάτι που γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά και με μια πολύ μικρή παρατηρητικότητα.

Μιας και υπάρχει αυτό το μέσο, ας το εκμεταλλευτούμε θετικά. Αντί να αναλωνόμαστε σε αναρτήσεις του συρμού και της μόδας, αντί να επιδιώκουμε την ένταση και την προεκλογική πίεση των υποψηφίων που μοχθούν να μαζέψουν ψήφους, ας ρίξουμε μια ματιά πίσω, στο παρελθόν, τότε που προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους για να σταθούμε στα πόδια μας και κάναμε ένα σωρό δημιουργικές εργασίες, συμμετέχοντας στα κοινά με το δικό μας ξεχωριστό τρόπο…

Μερικές τέτοιες φωτογραφίες σας δίνω σ’ αυτό το δημοσίευμα, πρόγευση για ότι θα ακολουθήσει. Διότι, πραγματικά, το υλικό είναι πολύ και θα χρειαστεί και χρόνο και υπομονή, προκειμένου να σταχυολογηθεί και να αξιοποιηθεί με το σωστό τρόπο.

Υπάρχουν δύο σημεία που αξίζει να σταθούμε λίγο. Το ένα αφορά την ίδια τη ζωή: Τις προσωπικές επιλογές, τα ρίσκο, την ανάγκη να διεκδικήσω μόνος μου πολλά πράγματα, από την εφηβική ηλικία και το άλλο αφορά την επαγγελματική μου πορεία και σταδιοδρομία που ακολούθησα για να φτάσω, σε λίγο, μπροστά στην έξοδο από ένα επάγγελμα που αγάπησα πολύ και υπηρέτησα με πάθος και ευσυνειδησία, κοντά 35 χρόνια…

Αυτά τα μικρά φλας μπακ, λειτουργούν και ως αντίσταση, δίνοντας δύναμη και κουράγιο προκειμένου να συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες στη ζωή, ιδιαίτερα τώρα, που δυσκόλεψαν πολύ τα πράγματα… Ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της μνήμης. Να δούμε ώς πού μπορεί να οδηγήσει…

Μια φωτογραφία τραβηγμένη πριν πολλά – πολλά χρόνια στην εξωτερική αυλή του πατρικού μου στο Θραψανό. Μπροστά στην υπέροχη μαργαρίτα που η μητέρα μου υπεραγαπούσε... Μια από τις λίγες παιδικές μου φωτογραφίες...

Μερικές δεκαετίες αργότερα στην Αθήνα. Έτος 1999, οι σεισμοί έχουν αναγκάσει πολύ κόσμο να στήσει σκηνές μέσα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Με τον φίλο μου, Ηρακλή Μαρκουϊζο, πρόεδρο τότε στο 4ο Διαμέρισμα Αθήνας και υποψήφιο φέτος με το συνδυασμό του κ. Σπηλιοτόπουλου, μοιράζουμε τρόφιμα στους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη...

Σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κάπου δίπλα στην Ομόνοια φωτογραφημένος με παρέα συνδικαλιστών, φίλων... Κάποιοι είναι ακόμα κοντά μας, υγιέστατοι (όπως ο Κώστας Ανέστος και ο Γιάννης Μαριόλης) κι όταν βρισκόμαστε, μοιραζόμαστε αναμνήσεις όμορφες... Είναι αυτά που μένουν από τις καλές σχέσεις...

Και μια φωτογραφία πριν αρκετά χρόνια πίσω στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Ήταν τότε που στην ΠΕΤ ΟΤΕ εμπιστεύονταν περισσότερο τη δύναμη του Τύπου και κάναμε πολλά πράγματα. Σήμερα οι καιροί άλλαξαν. Και μερικά πράγματα αναγκάζεσαι να τα δεις κάτω από το οικονομικό πρίσμα...

Η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μόνο που καθώς μεγαλώνουμε και κουβαλούμε τα τωρινά προβλήματα που θεωρούμε δυσβάσταχτα, μάλλον ξεχνάμε το δρόμο που πήραμε για να φτάσουμε ώς εδώ... Ας βάλουμε λοιπόν τη μνήμη να δουλέψει με αφορμή μερικές φωτογραφίες που ανακάλυψα τυχαία στο συρτάρι της.

Εκεί κρατά ακριβά φυλαγμένα πολλά πράγματα και νομίζω ότι τελικά μας κάνει καλό να επιχειρούμε πότε – πότε, βουτιές προς τα πίσω, αναζητώντας τις ρίζες...

Η πρώτη φωτογραφία που με δείχνει μικρούλη, ίσως πηγαίνω σε κάποια τάξη του δημοτικού, ήταν ένα μεγάλο γεγονός για το χωριό που μεγάλωσα... Εξάλλου φωτογράφος δεν ερχόταν κάθε μέρα... Και ουδείς ήξερε τι ήταν φωτογραφική μηχανή... Τι ήταν δηλαδή αυτό το τρίποδο που έστηνε ο πλανόδιος φωτογράφος για να απαθανατίσει ασπρόμαυρα τις στιγμές μας...

Ξέρω πως σε σας τους νεώτερους που διαβάζετε αυτό το κομμάτι, θα φανεί κάπως παράξενο, επειδή ενδεχομένως έχετε μια σύγχρονη smartphone συσκευή που διαθέτει υπερσύγχρονη φωτογραφική υψηλής ανάλυσης ώστε κάθε στιγμή που θέλετε να είναι δική σας.

Εκείνα τα χρόνια ήταν είδηση όταν ο φωτογράφος περνούσε από το χωριό... Κι εγώ είχα εκτός από τη μητέρα μου κι άλλες τρεις... μαμάδες, τις αδερφές μου, που με φρόντιζαν σαν μπιμπελό. Μεγάλο πλεονέκτημα αυτό, που αργότερα είδα ότι ήταν και μειονέκτημα...

Η συγκεκριμένη φωτογραφία πάντα μου άρεσε. Αποτυπώνει ένα χαμόγελο στο παιδικό μου πρόσωπο που συνεχίζω να κρατάω ακόμα και τώρα, πέντε δεκαετίες μετά κι ας έχουν περάσει τόσα από πάνω μου...

Τη δεύτερη φωτογραφία την είδα στο Facebook την περασμένη Κυριακή... Με αφορμή μια προεκλογική συγκέντρωση του φίλου μου Ηρακλή Μαρκουίζου στο "καφέ του Καπράλου" στο Λόφο Κολωνού. Η αλήθεια είναι ότι, ούτε που θυμόμουνα την ύπαρξη της... Κι όμως τα πρόσωπα είναι αυθεντικά.

Φιγούρες που θα με ακολουθούν πάντα σαν ένα κομμάτι δράσης και ζωής που άξιζε να περάσω για να φτάσω μέχρι εδώ... Να μπορώ να βλέπω τις καταστάσεις και να ερμηνεύω καλύτερα τα γεγονότα.

Την τρίτη και τέταρτη τις βρήκα στα συρτάρια του γραφείου μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ που κάποια στιγμή πρέπει να βάλω σε μια τάξη... Έχει να κάνει με τη ζωή μου σ' αυτό τον εργασιακό χώρο, τρεις δεκαετίες τώρα... Μαζί με φίλους συνδικαλιστές στο περιθώριο μια Σ.Α σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Η τελευταία είναι στο γραφείο. Έτσι ήμουν σε ώρα δουλειάς...

Είχαμε φτάσει πια την εποχή που οι φωτογραφίες ήταν λίγο πιο εύκολες. Τουλάχιστον δεν είχαμε τη δυσκολία των πρώτων καιρών...

Η μνήμη όπως είπαμε έχει συρτάρια και από καιρού εις καιρόν αξίζει να τα ανοίγει κανείς, να παίρνουν αέρα και βλέπει ξανά το δρόμο που τράβηξε για να φτάσει ως εδώ. Έτσι αντιλαμβάνεται ότι τίποτα δεν χαρίστηκε. Χρειάστηκε πολύς αγώνας, ένας αγώνας που συνεχίζεται να δίνεται καθημερινά...

Οι εξελίξεις τρέχουν... Και τρέχουν με τρελούς ρυθμούς... Οι εφημερίδες ασχολούνται όπως πάντα με διάφορα θέματα...

Αυτό το Site δεν έγινε ούτε και σκέπτεται να γίνει κραυγαλέο, εντυπωσιακό, για να “πουλήσει” τα πάντα, για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Φτιάχτηκε για να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, να λέει τις θέσεις, τις απόψεις του ιδιοκτήτη του και καμιά φορά, να χαλαρώνει μαζί σας... Διότι υπάρχουν στιγμές που το χρειαζόμαστε κι αυτό...

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα μικρό βιογραφικό για μένα... Έτσι που να ξέρετε κι εσείς, ποιος βρίσκεται πίσω από αυτές τις γραμμές. Το συζήτησα με φίλους που ξέρουν πώς γίνεται η παρουσίαση ενός ιστότοπου. Και την αρχή έκανα ένα μικρό κείμενο που το δημοσίευσα στη μπάρα δεξιά, ψηλά... Αλλά έκρινα ότι δεν είναι αυτός ο κατάλληλος χώρος.

Τρέχει τόση ειδησεογραφία γύρω, που μάλλον είναι υπερβολή να δίνω τόσο χώρο για μένα... Έτσι το έβγαλα από κει και το έβαλα σε μια κανονική ανάρτηση.

Εξάλλου η “ζωή” των θεμάτων στην κεντρική σελίδα δεν κρατάει περισσότερο από μια εβδομάδα. Ύστερα, χωρίς να χάνεται “πηγαίνει πίσω”, διακριτικά και δίνει χώρο στα νέα δημοσιεύματα. Έτσι είναι σχεδιασμένο αυτό το Site. Νομίζδεις ότι είσαι σε ένα Blog...

Ποιος είναι λοιπόν ο τύπος ,που έχει την επιμέλεια και την ευθύνη αυτού του Site που διαβάζετε; Ας συστηθούμε:

Με λένε Νίκο Ελ. Θεοδωράκη. Για περισσότερα από 34 χρόνια υπηρετώ με ευσυνειδησία τη δημοσιογραφία, με γνώμονα την υπεράσπιση και την προβολή της αλήθειας, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.

Βιώνω την έκτη δεκαετία της ζωής μου και σε λίγο ίσως τα καταφέρω να βγω στη σύνταξη, αν και όπως έκαναν την Ελλάδα οι κυβερνώντες μας, κανείς πια δεν είναι σε θέση να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια. Δυστυχώς.

Ωστόσο, οι παλιοί λέγανε πως, δημοσιογράφος είσαι μέχρι να πεθάνεις... Και καθώς περνούν τα χρόνια συσσωρεύεις όλο και περισσότερη εμπειρία γύρω από το γραπτό λόγο. Έχω δουλέψει στις ημερήσιες εφημερίδες ΓΝΩΜΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΥΡΙΑΝΗ, ΛΟΓΟΣ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Στην τελευταία δούλεψα κοντά δεκαπέντε χρόνια. Πριν με πάρει η μπάλα των επιπτώσεων από τα χρόνια των μνημονίων και απολυθώ για να προσληφθεί στη θέση μου, κάποιος νέος συνάδελφος με λιγότερα χρήματα...

Η δουλειά μου ήταν η σύνταξη ύλης... Δεν ξέρω τι μπορεί να λέει αυτό στους πολλούς που θεωρούν δημοσιογράφους μόνο κάτι άπειρα παιδαρέλια που με αμοιβές 3,60 βγαίνουν στα κανάλια της τηλεόρασης ή βάζουν τις υπογραφές τους σε αμφίβολης ποιότητας δημοσιεύματα των εφημερίδων, ανάλογα με το βάρος που έχουν...

Η ύλη είναι από τις σημαντικότερες τομείς μιας εφημερίδας και είναι οι άνθρωποι αυτοί, που μαζί με τους διευθυντές και τους αρχισυντάκτες, ετοιμάζουν ότι παίρνετε εσείς καθημερινά στα χέρια σας. Τίτλους, φωτογραφίες, κασέ, εμφάνιση... Ολόκληρη την εφημερίδα, δηλαδή... Αν τις εμπιστεύεστε ακόμα. Κι αν είστε από εκείνους τους λίγους, αλλά σπάνιους αναγνώστες που αναζητούν το κάτι παραπάνω στην ενημέρωση τους...

Αυτό το Site είναι το τελευταίο “πνευματικό” παιδί μου... Το φροντίζω, το περιποιούμαι και βγάζω καθημερινά τα σώψυχα μου. Αν το μελετήσετε με προσοχή θα διαπιστώσετε πως είμαι διάφανος στα μάτια σας. Όλα είναι γραμμένα στις σελίδες του. Οι δουλειές μου, οι εφημερίδες που βγάζω, τα τηλέφωνα μου, το e-mail επικοινωνίας, τα πάντα... Κι αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα πως αν το διαδίκτυο το φοβάστε ή δεν το εμπιστεύεστε, είναι καλύτερα να βγείτε και να κάνετε κάτι άλλο, πιο χρήσιμο και πιο εποικοδομητικό.

Αποτελεί πεποίθηση μου, πως ένας δημοσιογράφος που μέσα από τα γραφτά του κρίνει τους άλλους, δεν πρέπει να έχει τίποτα κρυφό. Βγαίνω λοιπόν καθαρά με το ονοματεπώνυμο μου και την αληθινή φωτογραφία μου.  Τα τελευταια χρόνια έχω στρέψει το ενδιάφέρον του, σε μαρτυρίες γύρω από την πίστη που με κρατά όρθιο και δυνατό για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Εκτιμ'ώ ότι είναι ότι καλύτερο έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Έτσι έχουν προστεθεί πολλοί νέοι αναγνώστες, σταθεροί και με άποψη. Και σας χαίρομαι. Κάνουμε καλή παρέα εδώ. Και σας ευχαριστώ που είστε συνταξιδιώτες σ΄αυτά τα ταξίδια που κάνουμε καθημερινά... Για όσους έχουν διαφορετική άποψη για την καθημερινότητα και τη ζωή, ας χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εκεί έξω είναι βέβαιο ότι θα βρουν πιο ενδιαφέροντες ιστότοπους.

Αναζητούσα εργασία οταν απολύθηκα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, γιατί έτσι όπως στριμώχτηκαν τα πράγματα από τα συνεχή μνημόνια, έπρεπε να ζήσω αξιοπρεπώς... Και το είπα δημόσια, γιατί αυτό έμαθα να κάνω και το κάνω καλά. Με ευσυνηδεισία και επαγγελματική επάρκεια. Φυσικά, δεν βρέθηκε τίποτα πέρα απο τα δύο συνδικαλιστικά έντυπα που έχω, τον ΤΥΠΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ... Μαζι τους είμαι καλά. Οι άνθρωποι εκτιμούν τη δουλειά μου και τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη τους.

Από την 1 Νοέμβρη του 2017, λίγο πριν βγω στη σύνταξη, οι συνδικαλιστές της ΠΕΤ ΟΤΕ, ως εργοδότες, έκριναν φρόνημο, να με απολύσουν... Τι να κάνουν οι άνθρωποι πρέπει να... ζήσουν κι αυτοί και το κόστος ενός δημοσιογράφου, σε εποχές που δεν είναι ότι καλύτερο γι' αυτούς η διαφάνια, η σωστή και ολοκληρωμένη ενημέρωση μέσα από έναν επαγγελματία του είδους, είναι βάρος. Προσπάθησαν να με πείσουν ότι αυτό ήταν για το... καλό μου! Ας είναι καλά οι άνθρωποι... Εκτιμώ ότι σε δύσκολες εποχές για μένα, από την ΠΕΤ ΟΤΕ έφαγα ψωμί...

Σας καλωσορίζω στον ιστότοπο μου. Και σας ευχαριστώ που φτάσατε ώς εδώ, αναζητώντας να μάθετε για μένα...