Όλοι έχουμε κάνει λάθη στη ζωή μας και βέβαια έχω κάνει κι εγώ τα δικά μου…
Αυτές τις ημέρες και καθώς πλησιάζουμε την ώρα της κάλπης την Κυριακή, όλο και θα δεχόμαστε μεγαλύτερες «επιθέσεις» αγάπης από τους υποψήφιους που εκτίθενται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές… Ίδιες είναι οι μέθοδες που χρησιμοποιούνται, χρόνια τώρα…
Επιπλέον τέτοια λάθη τα έχουμε διαπράξει όλοι στο παρελθόν και επομένως, ας τους δούμε με λίγο περισσότερη κατανόηση… Δείτε, ας πούμε, ένα δικό μου διαφημιστικό φυλλάδιο που ανακάλυψα στο αρχείο μου..
Υπήρξα υποψήφιος για το τοπικό 4ο Δημοτικό Διαμέρισμα της Αθήνας πριν από δεκαέξι χρόνια. Το λάθος, που σας έλεγα… Σαν παραμύθι μου φαίνεται τώρα πια όλη αυτή η ιστορία… Και αν την αναφέρω εδώ είναι για να χαλαρώσουμε λίγο. Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ ως κάτι σημαντικό αυτή την περίοδο της ζωής μου…
Ιδού λοιπόν πως ήταν τότε τα προεκλογικά φυλλάδια… Ένα τρίπτυχο ήταν σπασμένο το Α4. Την πρώτη σελίδα την είδατε ήδη στην επάνω φωτογραφία. Εδώ μπορείτε να δείτε μια μικρή τοποθέτηση μου σε σχέση με το «γιατί» πήρα τότε την απόφαση να εκτεθώ ως υποψήφιος διαμερισματικός σύμβουλος στο 4ο
Μπορείτε να δείτε διάχυτη μια ψευδαίσθηση που υπάρχει και σήμερα στους περισσότερους υποψήφιους. Θεωρούν ότι είναι σε θέση να υψώσουν φωνή, να αρθρώσουν και να υποστηρίξουν τη δική τους άποψη η οποία, σαφώς είναι η καλύτερη, δεν χωρά καμία αμφιββολία επ’ αυτού…
Οι φωτογραφίες που διακοσμούν το φυλλάδιο ήταν φωτογραφίες εκείνης της εποχής που υπήρχε μια πλούσια κοινωνική δράση η οποία είχε να κάνει με την Ένωση Γονέων και το «Πολύτροπο Τέχνης»…
Το μόνο δισέλιδο του φυλλαδίου, συνέχεια της προηγούμενης σελίδας. Η σκέψη, η δράση, η δουλειά που κάναμε τότε σε πολλά επίπεδα… Και δείτε τι θυμήθηκα: Εφημερίδα βγάζαμε τότε με τα παιδιά του 53 και 54 Γυμνασίου που συστεγαζόταν τότε στο σχολείο της Γράμμου 21 στα δωρεάν σεμινάρια δημοσιογραφίας που τους παρείχα, το «Μαθητικό ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ», εφημερίδα όμως βγάζαμε και στην Ένωση Γονέων της οποίας εκείνη την περίοδο ήμουν πρόεδρος…
Φυσικά από ένα προεκλογικό φυλλάδιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας του 1998 δεν μπορούσε να λείπει ένα μικρό βιογραφικό… Το κάνουν ακόμα και σήμερα οι υποψήφιοι που προχωρούν, πέρα από την έκδοση μιας μικρής κάρτας και σε φυλλάδιο.
Υποτίθεται ότι σε γνωρίζει καλύτερα ο ψηφοφόρος και θα σε τιμήσει με την ψήφο του, αν εκτιμήσει το ταλέντο σου και την κοινωνική προσφορά σου. Όχι πως είναι πάντα έτσι βέβαια, διότι μερικοί ψηφίζουν συγκεκριμένους ανθρώπους και κατά συνήθεια, βγάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την… υποχρέωση του διορισμού ενός δικού τους παιδιού, στο δημόσιο.
Αλλά εγώ, όπως και πολλοί άλλοι της εποχής μου, είμαστε ρομαντικοί. Νομίζαμε ότι μπορούσαμε έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο…
Το οπισθόφυλλο του τότε φυλλαδίου μου… Το σύνθημα τα λέει όλα: Διεκδικούσαμε πριν από 16 χρόνια την αναβάθμιση του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων! Και τα αιτήματα που έβαζα τότε είναι διαχρονικά. Και σήμερα και αύριο και πάντα, όλα αυτά θα είναι ζητούμενο... Επειδή, όπως διαπίστωσα, προσωπικά, δεν αρκεί η καλή θέληση κάποιων ανθρώπων για να αλλάξει την κατάσταση. Ολόκληρο το σύστημα χρειάζεται αλλαγή, συθέμελα…
Ας είναι… Δεν θέλω να κάνω μαύρη την καρδιά των υποψήφιων που εκτίθενται σ’ αυτές τις εκλογές. Δικαίωμα τους είναι να διεκδικούν μια θέση στο όνειρο με το δικό τους τρόπο. Καλό θα ήταν βέβαια να μάθουν πριν φάνε τα μούτρα τους, αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω να κάνει κάτι άλλο κανείς, πέρα από αυτό που του επιτάσσει η καρδιά του… Είναι ζήτημα προσωπικής έρευνας κι αυτό χρειάζεται κουράγιο και θάρρος…
Σχόλια (0)