Το θραψανιώτικο ψητό έκανε θραύση και φέτος στην τριήμερο γιορτή. Δείτε ΕΔΩ σε μια παρουσίαση του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού στην κρητική τηλεόραση, τα μυστικά του...

Το γλέντι όλα τα βράδια της γιορτής ήταν κάτι το αναμενώμενο. Οι ντοπιοι και επισκεπτες το περίμεναν. Εξάλλου και η αφίσα γι' αυτό μιλούσε...

Ξεχωριστό ρόλο παίζουν και τα ειδικά φτιαγμένα περίπτερα. Προβάλλεται έτσι καλύτερα το έργο των αγγειοπλαστών...

Δεν μου πέφτει λόγος, από αγάπη το κάνω, επειδή πονάω τον τόπο που γεννήθηκα και αναπνέω τον αέρα του... Τώρα που ολοκληρώθηκε το τριήμερο της Γιορτής του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη, εκτιμώ ότι πρέπει να πούμε δημόσια μερικά πράγματα, ώστε όταν ξεκουραστούν οι άνθρωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, να αρχίσουν έναν διάλογο με τους κατοίκους του χωριού. Αν θέλουν να συνεχιστεί αυτός ο θεσμός θα πρέπει να υπάρχει μια ουσιώδης συνέπεια από όλους τους εμπλεκόμενους...

Καταρχήν είναι πολύ θετική η δράση και η παρουσία του Πολιτιστικού Συλλόγου. Σε μια περίοδο μεγάλης πολιτιστικής ξηρασίας είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που προτάσσουν την προβολή του τόπου τους, από το να αναλώνονται σε... κουτσομπολιό που τον υποβαθμίζουν...

Όλες αυτές τις μέρες είδα με τα μάτια μου, όχι μόνο τη Διοίκηση, αλλά και τα απλά μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου να πασχίζουν οργανωμένα για να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ποιος δεν γνωρίζει ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά όλα κατακτώνται; Ποιος δεν κατανοεί τι υπερπροσπάθεια χρειάζεται για να υπάρχει αυτό το άρτιο αποτέλεσμα;

Είδα πολύ χαμογελαστούς ανθρώπους να συμμετέχουν ως επισκέπτες, νέα παιδιά και ξένους (Γερμανούς...) που κάπου διάβασαν, κάπου είδαν για τη γιορτή και ήρθαν να χαρούν με τη συμμετοχή τους στις δράσεις και να απολαύσουν ξεχωριστές στιγμές...

Είδα μικρά παιδιά να τολμούν να καθίσουν στον τροχό, να λασπώσουν τα χέρια τους και τελικά με τη βοήθεια του μάστορα αγγειοπλάστη να δημιουργούν κατασκευές και να χαίρονται γι' αυτό. Εκατοντάδες φωτογραφίες στο διαδίκτυο “γύρισαν” όλο τον κόσμο κι έκαναν γνωστό και δημοφιλές το Θραψανό για την απαράμιλλη τέχνη των αγγειοπλαστών.

Είδα έναν άνθρωπο να καταγράφει κινηματογραφικά όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές, ώστε αργότερα, αυτό το ολοκληρωμένο βίντεο να φέρει κι άλλους ανθρώπους σ' αυτό το γιορτινό τριήμερο. Θα σύστηνα στη Διοίκηση του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανου, όταν της παραδοθεί αυτή δουλειά να το μελετήσει προσεκτικά και ήρεμα, για να διαπιστώσει το μέγεθος της σπουδαίας προσφοράς στον τόπο τους...

Ενδεχομένως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι υπερβολή τα γλέντια των ημερών να διαρκούν ώς τα ξημερώματα και να διέπονται από τους κανόνες των πάλαι ποτέ νυχτερινών μαγαζιών. Οι άνθρωποι δεν είναι κατ' ανάγκην θαμώνες τέτοιων μαγαζιών. Επιθυμούν μια τέτοια κοινωνική εκδήλωση, αλλά θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε λογικά ανθρώπινες ώρες. Όχι το γλέντι να αρχίζει μετά τις 11 το βράδυ και να φτάνει ώς τα ξημερώματα... Κάποιοι δεν έχουν τις αντοχές για κάτι τέτοιο.

Πολύ καλή η προσπάθεια για τη διατήρηση της τοπικής παράδοσης σε ότι αφορά το θραψανιώτικο ψητό. Ο κόσμος το ζητάει... Ο τρόπος που γίνεται μπορεί να μην είναι ο πλέον υγιεινός και πρέπων για την καλή διατροφή, αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί πόσο εύγευστο και μοναδικό είναι αυτό το χοιρινό κρέας.

Και στους ανθρώπους του Συλλόγου που βοήθησαν εθελοντικά τόσο στην κουζίνα για την προετοιμασία, όσο και στο σερβίρισμα αξίζουν ιδιαίτεροι έπαινοι! Λειτούργησαν με επαγγελματική επάρκεια και ευσυνειδησία...

Μια παρατήρηση μόνο, που δεν αφορά τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού, αλλά τους Θραψανιώτες αγγειοπλάστες για χάρη των οποίων γίνεται αυτή η γιορτή κάθε χρόνο... Κατανοώ ότι το έργο τους στον πηλό είναι ότι πιο δημιουργικό έχουν να παρουσιάσουν, αλλά αναρωτήθηκαν άραγε ποτέ τι αξία θα είχε αυτό, χωρίς την προβολή του στις εσχατιές του κόσμου;

Ζούμε στους καιρούς που τίποτα πια δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο... Επομένως ας κατανοήσουν πως, όσο δύσκολα έγινε γνωστό το πολύ σπουδαίο έργο τους, τόσο εύκολα μπορεί να πέσει στην αφάνεια και να ξεχαστεί... Καλό είναι να θυμούνται πως αυτή η γιορτή δεν αφορά μόνο τον Συνεταιρισμό Αγγειοπλαστών Θραψανού, αλλά και κάθε έναν μεμονωμένο τεχνίτη αγγειοπλάστη που δίνει τον αγώνα καθημερινά για μια αξιοπρεπή διαβίωση του ίδιου και της οικογένειας του... Και την επόμενη φορά, του χρόνου, ας συμμετάσχουν πιο ενεργά σ' αυτή τη γιορτή που διοργανώνεται προς τιμήν τους.

Τέτοιες ευκαιρίες δεν γεννιούνται κάθε μέρα... Το φρόνιμο και το σωστό είναι να τις αξιοποιεί προς όφελος του... Όχι ως επισκέπτης ή παρατηρητης ή το χειρότερο, χωρίς να συμμετέχει καν, αλλά συμμετέχοντας ενεργά και έχοντας άποψη στον τρόπο που ο Πολιτιστικός Σύλλογος παρουσιάζει και προβάλει το θέμα. Αυτά, με καλή διάθεση και από αγάπη για τον τόπο μου και τους ανθρώπους του...

Και για να μείνετε λίγο στο κλίμα, επειδή πριν λίγες μέρες έγραψα σ' αυτό το Site για τους τραγουδιστές τζίτζικες δείτε ΕΔΩ 6 λεπτά με τις μελωδίες τους. Τους κινηματογράφησα προχθές στο δρόμο για το Γαλατά...

• Δείτε ΕΔΩ περισσότερες φωτογραφίες από τον Χάρη Λαμπράκη που "κάλυψε" τη γιορτή του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη.
  

Είδα πολλές μυγοπαγίδες, μαζί σε ένα δέντρο (ελιά) που βρισκόταν στην αυλή ενός σπιτιού. Τουλάχιστον τέσσερις είχε. Φτιαγμένες με δικιά του πατέντα. Απλά μπουκάλια νερού που αφού χρησιμοποιήθηκαν ήρθε η ώρα να παίξουν έναν άλλο ρόλο, πρακτικό...

Στην Κάτω Βρύση είναι εξελιγμένος ο τρόπος που οι άνθρωποι στήνουν παγίδες για να κρατούν καθαρή την ατμόσφαιρα από τα ενοχλητικά τώρα το καλοκαίρι, έντομα... Δείτε μια τέτοια παγίδα που από μακριά, καθώς την έβλεπα δεν ήξερα τι ήταν. Πήγα λοιπόν κοντά και την φωτογράφησα...

Αλλού οι άνθρωποι είναι πολύ πρωτότυποι... Επιχειρούν με απλά πράγματα να φτιάξουν παγίδες... Εδώ πήραν ένα απλό μπουκάλι του νερού, έκοψαν το λαιμό τον προσάρμοσαν ανάποδα και... έφτιαξαν τη δική τους παγίδα... Η αγωνία να προστατέψουν τον εαυτό τους, συχνά οδηγεί σε λύσεις με αξία...

Κάποιοι, ωστόσο, επιδιώκουν να στήσουν καλύτερες παγίδες... Πιο σύγχρονες και οπωσδήποτε πιο αποτελεσματικές. Μήπως πιστεύουν πως κάτι ανάλογο χρειάζεται για να... πιάσουν τα όνειρά τους; Ψευδαίσθηση, ασφαλώς... Διότι δεν αρκεί μια ονειροπαγίδα... Χρειάζεται πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να υπάρξει επιτυχία...

Η ελιά, μικρή, στον κήπο του σπιτιού μέσα στο χωριό... Κι ωστόσο ο ιδιοκτήτης του κατάφερε να κάνει τέσσερις αυτοσχέδιες μυγοπαγίδες προκειμένου να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να έχει την ησυχία τους στο σπίτι του. Τις είδα ένα μεσημέρι στο Λευκοχώρι...

Αυτό είναι το... πολυπόθητο χαρτάκι για το οποία χρειάστηκε να περιμένω δυο – τρεις ώρες μετά που πέρασαν οι γιατροί για να φύγω “κανονικά” από το ΚΑΤ. Το εξιτήριο...

Το ότι οι ρυθμοί που που κινείται το δημόσιο είναι ραχατλίδικο, το ξέραμε... Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν θέλουν να αποκαταστήσουν την τάξη όπως αυτοί την εννοούν (δες σύλληψη Βαξεβάνη και αυτόφωρο μέσα σε αργία...) κινητοποιούνται. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ...

Ήξερα από χθες ότι θα βγω... Μου το είχε αναφέρει ο διευθυντής της Γναθοχειρουργικής κλινικής κ. Ράλλης. Όμως έπρεπε να περιμένω τη σημερινή πρωινή τους επίσκεψη. Ήρθαν λίγο μετά τις 10. Επίσημο: βγαίνω.

Και πώς γίνεται παρακαλώ, αυτό; “Θα περιμένεις να σου πούμε εμείς πότε θα πας κάτω στους γιατρούς να πάρεις το εξιτήριο... Περίμενα... Πήγα στο κυλικείο. Πήρα τον τελευταίο καφέ μου και γύρισα στο θάλαμο μου να γράψω, να περάσει η ώρα, μέχρι να πάρω το τηλεφώνημα που περίμενα. Έγραφα κοντά 600 λέξεις, το κομμάτι μου “Επισημάνσεις” για το ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Τουλάχιστον πέρασε παραγωγικά ο χρόνος. Ξεκίνησα να γράφω κι αυτό το κομμάτι όταν με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κατέβω...

Τ' άφησα όπως ήταν και πήγα. Με παρέλαβε ο γιατρός που με χειρούργησε, ο κ. Μουρούζης. Μου εξήγησε ότι θα πρέπει να έρθω ξανά την Παρασκευή για να κόψω τα ράμματα και μου είπε να κλείσω, για το σκοπό αυτό, ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία.

Ύστερα μου έδωσε το εξιτήριο και με χαιρέτησε με μια ξεχωριστή χειραψία... Τι άνθρωπος!..

Πήγα στα ραντεβού και έκλεισα για την Παρασκευή στις 9 το πρωί.Ύστερα ανέβηκα στο λογιστήριο για τις τελευταίες ρυθμίσεις. Πήρα τα χαρτιά που χρειαζόμουν, αυτά που βλέπετε και στη φωτογραφία, επάνω και τώρα μπορούσα να ανέβω στο θάλαμο 3020 να πάρω τα προσωπικά μου πράγματα...

Μια τελευταία επίσκεψη στο γραφείο της προϊσταμένης για να μου βγάλουν την πεταλούδα από το αριστερό χέρι, χαιρετισμός και... τσάο ΚΑΤ. Έφυγα για το σταθμό του ηλεκτρικού σταθμού. Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ανοιχτός. Είχε μια μέρα υπέροχη έξω, εντελώς καλοκαιρινή...

Κοίτα παιχνίδια που κάνει ο καιρός. Χθες κατάμαυρος και βροχερός, σήμερα ηλιόλουστος...

Σαν να μου φαίνεται ότι γιορτάζει κι αυτός μαζί μου την επανένταξή μου στην ενεργό ζωή...

Τελευταίες ώρες στο ΚΑΤ. Το μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου. Πέρασα εννιά ολόκληρες μέρες εδώ... Και παρά το γεγονός ότι έκανα μια λεπτή χειρουργική επέμβαση, δεν ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου.

Φεύγω σε λίγο... Ο χρόνος μου εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ τελείωσε. Ολοκληρώθηκε η θεραπεία μετά την εγχείρηση. Και τώρα επιστρέφω σπίτι. Κι από αύριο δουλειά. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη βάση μου.

Μου λείπει το γραφείο, οι άνθρωποι του, να ξαλασκάρει λίγο και η Γωγώ που έχει φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Αρκετά. Η παρένθεση κλείνει. Θα αποτελεί μόνο μια ανάμνηση, ικανή να θυμίζει ότι οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και να μην τον χαλαλίζουμε για το τίποτα...

Μεγάλα λόγια θα πεις, που λέγονται τώρα, απλά και μόνο γιατί είναι πρόσφατο το γεγονός. Δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην είναι έτσι. Στοιχειώδης υποχρέωση είναι να συντηρώ ζωντανή τη μνήμη. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να νοιώσουν καλά. Εγώ, έχω μάθει με ακόμα λιγότερα...

Τα φλας μπακ θα θυμίζουν πάντα την ανάγκη να κρατάω ζωντανή τη μνήμη. Και οι σημειώσεις εδώ, σ' αυτό το Site, όλες αυτές τις μέρες θα μου υπενθυμίζουν πάντα πως αν δεν προσέχεις, αν δεν παίρνεις τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, μια όμορφη παρέα και το ποτό που τη συνοδεύει μπορεί να έχει μια άσχημη κατάληξη...

Ας είναι... Το βράδυ θα είμαι σπίτι. Έξω και μακριά από το νοσοκομείο... Δεν πρόκειται για τους ανθρώπους του. Αυτοί είναι εξαιρετικοί, όμως το κλίμα και η ψυχολογία του νοσοκομείου επηρεάζει πάντα. Κι αν έχει το ΚΑΤ τέτοια ζητήματα... Νοσοκομείο ατυχημάτων είναι... Βάλε με το μυαλό σου τι μπορείς να δεις... Όπου κι αν κινείσαι... Από το θάλαμο, τους διαδρόμους ή τους χώρους των εξωτερικών ιατρείων. Τα επείγοντα, ούτε που τα αναφέρω γιατί εδώ, συναντάς πράματα και θάματα...

Όλα αυτά όμως, από σήμερα, είναι πια παρελθόν. Επιστρέφω στη ζωή!