Είδα πολλές μυγοπαγίδες, μαζί σε ένα δέντρο (ελιά) που βρισκόταν στην αυλή ενός σπιτιού. Τουλάχιστον τέσσερις είχε. Φτιαγμένες με δικιά του πατέντα. Απλά μπουκάλια νερού που αφού χρησιμοποιήθηκαν ήρθε η ώρα να παίξουν έναν άλλο ρόλο, πρακτικό...

Στην Κάτω Βρύση είναι εξελιγμένος ο τρόπος που οι άνθρωποι στήνουν παγίδες για να κρατούν καθαρή την ατμόσφαιρα από τα ενοχλητικά τώρα το καλοκαίρι, έντομα... Δείτε μια τέτοια παγίδα που από μακριά, καθώς την έβλεπα δεν ήξερα τι ήταν. Πήγα λοιπόν κοντά και την φωτογράφησα...

Αλλού οι άνθρωποι είναι πολύ πρωτότυποι... Επιχειρούν με απλά πράγματα να φτιάξουν παγίδες... Εδώ πήραν ένα απλό μπουκάλι του νερού, έκοψαν το λαιμό τον προσάρμοσαν ανάποδα και... έφτιαξαν τη δική τους παγίδα... Η αγωνία να προστατέψουν τον εαυτό τους, συχνά οδηγεί σε λύσεις με αξία...

Κάποιοι, ωστόσο, επιδιώκουν να στήσουν καλύτερες παγίδες... Πιο σύγχρονες και οπωσδήποτε πιο αποτελεσματικές. Μήπως πιστεύουν πως κάτι ανάλογο χρειάζεται για να... πιάσουν τα όνειρά τους; Ψευδαίσθηση, ασφαλώς... Διότι δεν αρκεί μια ονειροπαγίδα... Χρειάζεται πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να υπάρξει επιτυχία...

Η ελιά, μικρή, στον κήπο του σπιτιού μέσα στο χωριό... Κι ωστόσο ο ιδιοκτήτης του κατάφερε να κάνει τέσσερις αυτοσχέδιες μυγοπαγίδες προκειμένου να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να έχει την ησυχία τους στο σπίτι του. Τις είδα ένα μεσημέρι στο Λευκοχώρι...

Αυτό είναι το... πολυπόθητο χαρτάκι για το οποία χρειάστηκε να περιμένω δυο – τρεις ώρες μετά που πέρασαν οι γιατροί για να φύγω “κανονικά” από το ΚΑΤ. Το εξιτήριο...

Το ότι οι ρυθμοί που που κινείται το δημόσιο είναι ραχατλίδικο, το ξέραμε... Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν θέλουν να αποκαταστήσουν την τάξη όπως αυτοί την εννοούν (δες σύλληψη Βαξεβάνη και αυτόφωρο μέσα σε αργία...) κινητοποιούνται. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ...

Ήξερα από χθες ότι θα βγω... Μου το είχε αναφέρει ο διευθυντής της Γναθοχειρουργικής κλινικής κ. Ράλλης. Όμως έπρεπε να περιμένω τη σημερινή πρωινή τους επίσκεψη. Ήρθαν λίγο μετά τις 10. Επίσημο: βγαίνω.

Και πώς γίνεται παρακαλώ, αυτό; “Θα περιμένεις να σου πούμε εμείς πότε θα πας κάτω στους γιατρούς να πάρεις το εξιτήριο... Περίμενα... Πήγα στο κυλικείο. Πήρα τον τελευταίο καφέ μου και γύρισα στο θάλαμο μου να γράψω, να περάσει η ώρα, μέχρι να πάρω το τηλεφώνημα που περίμενα. Έγραφα κοντά 600 λέξεις, το κομμάτι μου “Επισημάνσεις” για το ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Τουλάχιστον πέρασε παραγωγικά ο χρόνος. Ξεκίνησα να γράφω κι αυτό το κομμάτι όταν με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κατέβω...

Τ' άφησα όπως ήταν και πήγα. Με παρέλαβε ο γιατρός που με χειρούργησε, ο κ. Μουρούζης. Μου εξήγησε ότι θα πρέπει να έρθω ξανά την Παρασκευή για να κόψω τα ράμματα και μου είπε να κλείσω, για το σκοπό αυτό, ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία.

Ύστερα μου έδωσε το εξιτήριο και με χαιρέτησε με μια ξεχωριστή χειραψία... Τι άνθρωπος!..

Πήγα στα ραντεβού και έκλεισα για την Παρασκευή στις 9 το πρωί.Ύστερα ανέβηκα στο λογιστήριο για τις τελευταίες ρυθμίσεις. Πήρα τα χαρτιά που χρειαζόμουν, αυτά που βλέπετε και στη φωτογραφία, επάνω και τώρα μπορούσα να ανέβω στο θάλαμο 3020 να πάρω τα προσωπικά μου πράγματα...

Μια τελευταία επίσκεψη στο γραφείο της προϊσταμένης για να μου βγάλουν την πεταλούδα από το αριστερό χέρι, χαιρετισμός και... τσάο ΚΑΤ. Έφυγα για το σταθμό του ηλεκτρικού σταθμού. Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ανοιχτός. Είχε μια μέρα υπέροχη έξω, εντελώς καλοκαιρινή...

Κοίτα παιχνίδια που κάνει ο καιρός. Χθες κατάμαυρος και βροχερός, σήμερα ηλιόλουστος...

Σαν να μου φαίνεται ότι γιορτάζει κι αυτός μαζί μου την επανένταξή μου στην ενεργό ζωή...

Τελευταίες ώρες στο ΚΑΤ. Το μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου. Πέρασα εννιά ολόκληρες μέρες εδώ... Και παρά το γεγονός ότι έκανα μια λεπτή χειρουργική επέμβαση, δεν ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου.

Φεύγω σε λίγο... Ο χρόνος μου εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ τελείωσε. Ολοκληρώθηκε η θεραπεία μετά την εγχείρηση. Και τώρα επιστρέφω σπίτι. Κι από αύριο δουλειά. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη βάση μου.

Μου λείπει το γραφείο, οι άνθρωποι του, να ξαλασκάρει λίγο και η Γωγώ που έχει φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Αρκετά. Η παρένθεση κλείνει. Θα αποτελεί μόνο μια ανάμνηση, ικανή να θυμίζει ότι οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και να μην τον χαλαλίζουμε για το τίποτα...

Μεγάλα λόγια θα πεις, που λέγονται τώρα, απλά και μόνο γιατί είναι πρόσφατο το γεγονός. Δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην είναι έτσι. Στοιχειώδης υποχρέωση είναι να συντηρώ ζωντανή τη μνήμη. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να νοιώσουν καλά. Εγώ, έχω μάθει με ακόμα λιγότερα...

Τα φλας μπακ θα θυμίζουν πάντα την ανάγκη να κρατάω ζωντανή τη μνήμη. Και οι σημειώσεις εδώ, σ' αυτό το Site, όλες αυτές τις μέρες θα μου υπενθυμίζουν πάντα πως αν δεν προσέχεις, αν δεν παίρνεις τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, μια όμορφη παρέα και το ποτό που τη συνοδεύει μπορεί να έχει μια άσχημη κατάληξη...

Ας είναι... Το βράδυ θα είμαι σπίτι. Έξω και μακριά από το νοσοκομείο... Δεν πρόκειται για τους ανθρώπους του. Αυτοί είναι εξαιρετικοί, όμως το κλίμα και η ψυχολογία του νοσοκομείου επηρεάζει πάντα. Κι αν έχει το ΚΑΤ τέτοια ζητήματα... Νοσοκομείο ατυχημάτων είναι... Βάλε με το μυαλό σου τι μπορείς να δεις... Όπου κι αν κινείσαι... Από το θάλαμο, τους διαδρόμους ή τους χώρους των εξωτερικών ιατρείων. Τα επείγοντα, ούτε που τα αναφέρω γιατί εδώ, συναντάς πράματα και θάματα...

Όλα αυτά όμως, από σήμερα, είναι πια παρελθόν. Επιστρέφω στη ζωή!

Το Δ.Σ. Της ΠΕΤ-ΟΤΕ μου έστειλε αυτή τη γλάστρα - ανθοδέσμη με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Ας είναι καλά οι άνθρωποι...

Σήμερα είμαι καλύτερα πρώτη μέρα μετά την εγχείρηση. Περιμένω τους γιατρούς στις δέκα. Θα μου βγάλουν, λέει κι αυτό το σεδερικό από το κεφάλι...

Άρχισε να μετράει ανάποδα ο χρόνος... Προς το καλύτερο... Η επέμβαση στο χειρουργείο έγινε χωρίς επιπλοκές και τώρα είμαι στη φάση της ανάρρωσης... Συνήλθα κιόλας μετά τη νάρκωση, έφαγα και μία... πλούσια σούπα, ΥΔΡΙΚΗ τη λένε, το σημειώνω για να μην ξαναφάω κάτι ανάλογο. Ένα νερό που έχει μια κάποια γεύση....

Ας είναι... Όλα ξαναμπαίνουν σε μία σειρά. Από το πρωί πριν ακόμα με πάρουν από το φορείο ήταν εδώ η Νίτσα, η Μαλάμω, ο Νίκος ο Μαράτσης, η Ντίνα μια φίλη της Νίτσας και η Κατερίνα η πεθερά της Ειρήνης. Στρατός ολόκληρος στο θάλαμο και στο διάδρομο. Υπερβολικό, για μια επέμβαση σαν τη δική μου...

Όλα πήγαν καλά... Ο νοσοκόμος που ήρθε να με ετοιμάσει στο θάλαμο για το χειρουργείο ήταν όλο κέφια... Το τι καλαμπούρια σκάρωνε, για να χαμογελάσω, ήταν άλλο πράγμα. Ας είναι καλά ο άνθρωπος.

Το ίδιο ευγενικές ήταν και οι κοπέλες που με προετοίμασαν για το χειρουργείο. Ακόμη και αν το ενδιαφέρον τους ήταν τεχνητό, ήταν τόσο ωραίο που "άγγιζε" τον ασθενή. Παρακολουθούσα καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο φορείο... Γύρω μου άλλοι “συνάδελφοι” στο χώρο της ανάνηψης, άλλοι για και άλλοι από το χειρουργείο. Ανάμεσά τους, όλοι με πράσινες στολές σαν τη δικιά μου, αλλά πιο συνιαρισμένη, κυκλοφορούσε ο διευθυντής της ΓΝΑΘΟ κι έδινε οδηγίες και εντολές... Ύστερα με πήραν με το φορείο και με έβαλαν στο χειρουργείο... Μου έβαλαν ό,τι καλώδιο χρειαζόταν, τα έβλεπα και τα παρακολουθούσα όλα και ξαφνικά όλα χάθηκαν από τα μάτια μου. Πάνω εκεί είχε πιάσει η νάρκωση...

Όταν πια ο ξύπνησα, ήμουν δίπλα, πάνω στο φορείο και περίμενα για να με βγάλουν στην ανάνηψη... Πώς περνά η ώρα, άμα δεν τη βλέπεις... 11 παρά με πήραν από το θάλαμο, μία και δέκα έδειχνε το στρογγυλό μεγάλο επιτύχειο ρολόι του χειρουργείου όταν εβγαινα... Περίμενα κάπου 20 λεπτά εκεί έξω, να συνέλθω, λέει, μπορεί και περισσότερο. Κι ύστερα ο ίδιος νοσοκόμος που με πήγε, με μετέφερε πίσω στο θάλαμό μου...

Στο μεταξύ είχε φύγει ο Δημήτρης, ο διπλανός μου, τελείωσε η δοκιμασία του εδώ. Θα καθόταν λίγο στο γιο του και θα έπαιρνε το καράβι για Κρήτη, να γυρίσει πίσω στη γυναίκα του...

Ο θάλαμός μου έσφυζε από ζωή τόσοι που ήταν εδώ... Κι εγώ ένοιωσα την ανάγκη να κοιμηθώ λίγο. Πρέπει να το έκανα μέχρι τις 5 μ.μ. οπότε και σηκώθηκα ως την τουαλέτα. Επιβεβαιώθηκε ότι όλα πάνε καλά κι έτσι άρχισα να συμμετέχω κι εγώ στην κουβέντα...

Το απόγευμα περιμένω νέα επίθεση αγάπης. Η Ειρήνη, ο Λάμπρος, ο Χριστόφορος, ο Γιώργος... Ας είναι όλοι τους καλά, αλλά κι εγώ, όσο περνά η ώρα αισθάνομαι όλο και καλύτερα... Προσπάθησα να τους πείσω στο τηλέφωνο ότι δεν χρειάζομαι τίποτα... Άδικος κόπος. Ήρθαν. Τελικά δεν πιάνει ο λόγος του ασθενή. Το διαπίστωσα. Η αποψινή νύχτα δεν θα 'ναι δύσκολη. Θα περάσει. Κι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Καλύτερη...