Τελευταίες ώρες στο ΚΑΤ. Το μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου. Πέρασα εννιά ολόκληρες μέρες εδώ... Και παρά το γεγονός ότι έκανα μια λεπτή χειρουργική επέμβαση, δεν ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου.

Φεύγω σε λίγο... Ο χρόνος μου εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ τελείωσε. Ολοκληρώθηκε η θεραπεία μετά την εγχείρηση. Και τώρα επιστρέφω σπίτι. Κι από αύριο δουλειά. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη βάση μου.

Μου λείπει το γραφείο, οι άνθρωποι του, να ξαλασκάρει λίγο και η Γωγώ που έχει φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Αρκετά. Η παρένθεση κλείνει. Θα αποτελεί μόνο μια ανάμνηση, ικανή να θυμίζει ότι οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και να μην τον χαλαλίζουμε για το τίποτα...

Μεγάλα λόγια θα πεις, που λέγονται τώρα, απλά και μόνο γιατί είναι πρόσφατο το γεγονός. Δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην είναι έτσι. Στοιχειώδης υποχρέωση είναι να συντηρώ ζωντανή τη μνήμη. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να νοιώσουν καλά. Εγώ, έχω μάθει με ακόμα λιγότερα...

Τα φλας μπακ θα θυμίζουν πάντα την ανάγκη να κρατάω ζωντανή τη μνήμη. Και οι σημειώσεις εδώ, σ' αυτό το Site, όλες αυτές τις μέρες θα μου υπενθυμίζουν πάντα πως αν δεν προσέχεις, αν δεν παίρνεις τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, μια όμορφη παρέα και το ποτό που τη συνοδεύει μπορεί να έχει μια άσχημη κατάληξη...

Ας είναι... Το βράδυ θα είμαι σπίτι. Έξω και μακριά από το νοσοκομείο... Δεν πρόκειται για τους ανθρώπους του. Αυτοί είναι εξαιρετικοί, όμως το κλίμα και η ψυχολογία του νοσοκομείου επηρεάζει πάντα. Κι αν έχει το ΚΑΤ τέτοια ζητήματα... Νοσοκομείο ατυχημάτων είναι... Βάλε με το μυαλό σου τι μπορείς να δεις... Όπου κι αν κινείσαι... Από το θάλαμο, τους διαδρόμους ή τους χώρους των εξωτερικών ιατρείων. Τα επείγοντα, ούτε που τα αναφέρω γιατί εδώ, συναντάς πράματα και θάματα...

Όλα αυτά όμως, από σήμερα, είναι πια παρελθόν. Επιστρέφω στη ζωή!