Η αλήθεια είναι (και το γνωρίζουν καλά όσοι έχουν ελιές…) ότι κάθε χρονιά είναι διαφορετική για τον ελαιόκαρπο. Άλλοτε είναι φορτωμένες με μπόλικο καρπό και λάδι και άλλοτε όχι. «Ξεκουράζονται κι αυτές» θυμάμαι κι έλεγε ο πατέρας μου, που τα δέντρα του κληρονομήσαμε… Αυτά που είχε φυτέψει με πολύ αγάπη.


Ότι έπεσε στη μερίδα μου, προσπάθησα όσο μπορούσα, να το κρατήσω «ζωντανό», ώστε να έχω σπίτι μου το λάδι της χρονιάς. Επί της ουσίας δεν μου κόστιζε ποτέ λιγότερο, από οικονομική άποψη, αν το αγόραζα από το σούπερ μάρκετ. Τα έξοδα για την καλλιέργεια τους, τη λίπανση και τα εργατικά για το μάζεμα τους είναι πολλά.


Τα ήξερα όλα αυτά… Αλλά έλεγα «είναι το λάδι μου, από τις ελιές μου». Και πέρα από τη συναισθηματική αξία του πράγματος, ήξερα ότι ήταν καθαρό και όχι νοθευμένο… Κάποιες φορές μάλιστα ήμουν στο ελαιουργείο όταν έβγαινε το λάδι… Το έβλεπα σε όλη τη διαδικασία του. Δείτε δημοσιεύματα ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Αλλά φέτος πρέπει να το συνειδητοποιήσω πως δεν θα πάρω ούτε σταγόνα λάδι. Η Στασούλα, η αδελφή μου, είχε την καλοσύνη να πάει στα χωράφια με τις ελιές και να μου φωτογραφίσει τα ελαιόδεντρα. Να δω και μόνος μου τη φετινή πανωλεθρία. Κι εγώ με τη σειρά μου μοιράζομαι τον… πόνο μου, μαζί σας… Ωραία δέντρα, χωρίς καρπό.


Ευτυχώς που είχαμε προνοήσει πέρσι και «κρατήσαμε» περισσότερο λάδι στο πιθάρι μας, να τη βγάλουμε και φέτος… Λίγο – πολύ, οι άνθρωποι εκεί, βλέπουν την παραγωγή και εκτιμούν τι θα έχει του χρόνου… Και συνήθως η πείρα τους δεν τους γελά. Οι όποιες εκτιμήσεις είναι πολύ κοντά στην αλήθεια και την πραγματικότητα…


Η κατάσταση αυτή με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει καμιά βιασύνη να πάμε κάτω στο χωριό στην Κρήτη τώρα που μαζεύουν τις ελιές. Μπορώ λοιπόν να το προγραμματίσω αυτό το ταξίδι μου, λίγο αργότερα μέσα στο χειμώνα, τέλος αυτής της χρονιάς ή στις αρχές της επόμενης. Ναι, δεν υπάρχει καμιά βιασύνη.


Κρατάω αυτές τις εικόνες από τα ελαιόδεντρα μου χωρίς παραγωγή και πάνω τους έκανα αυτό το δημοσίευμα αγάπης. Για να το μοιραστώ μαζί σας, όπως κάνουμε πάντα από αυτόν τον διαδικτυακό τόπο… Επειδή και το να μοιράζεσαι είναι αγάπη. Κι εδώ, θα το διαπιστώσετε από πολλές πλευρές, την καλλιεργούμε αυτή την ιδιότητα.


Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα ήταν σαν να ήμουν εκεί… Τόποι γνωστοί που τους έχω περπατήσει από μικρός και έχω ζήσει κοντά στον πατέρα μου, την αγωνία του να τις καλλιεργήσει για να δώσουν καρπό. Με τίποτα όμως δεν απογοητεύομαι. «Δεν έχουν φέτος, θα έχουν του χρόνου» έλεγε εκείνος. Κι εγώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.