Θα ήθελα δημόσια να κάνω μερικές διευκρινήσεις σχετικά με το δημοσίευμα μου σ’ αυτό το Site που «ανέβασα» την προηγούμενη Κυριακή και ίσως ξένισε ή προβλημάτισε μερικούς αναγνώστες μου… Αφορά τη δημοσιοποίηση δύο προσκλήσεων σε γάμους φίλων μου… Του Θοδωρή και του Άκη…

Ας εξηγηθώ λοιπόν από την αρχή: Το δημοσίευμα μου δεν αναφερόταν στην απόφασή μου να παραβρεθώ στο γάμο ενός φίλου μου… Κάθε άλλο, τέτοια ζητήματα και οι αρχές που τα αφορούν είναι καθαρά και λυμένα στη συνείδηση μου. Άλλωστε πολύ πρόσφατα, στα μέσα του φετινού Ιουνίου δεν παραβρέθηκα συνειδητά στη βάπτιση της εγγονής μου… Και προσπάθησα να δώσω στην κόρη μου να καταλάβει το σκεπτικό μου και να μη θεωρήσει ότι δεν την αγαπώ και δεν τη σέβομαι την ίδια και την οικογένεια της. Και προπαντώς να μην εκληφθεί λάθος, ότι δεν αγαπώ την εγγονή μου. Κάθε άλλο… Υπάρχει παππούς που να μην αγαπάει την εγγονή του;

Στο σκεπτικό μου (σε σχέση με το άρθρο της Κυριακής) ήταν, δημοσιοποιώντας τις δύο τόσο διαφορετικές προσκλήσεις να δείξω τη μεγάλη διαφορά, δύο κόσμων που δεν έχουν τίποτα το κοινό… Ίσως να μην τα κατάφερα και να φάνηκε κάτι άλλο. Ζητώ ταπεινά, συγνώμη. Δεν ήταν στις προθέσεις μου κάτι τέτοιο…

Ευχαριστώ ειλικρινά, από καρδιάς όσους μου το επεσήμαναν διακριτικά και με αγάπη… Διαβάζω με πολύ προσοχή και σύνεση τα εδάφια 1 Τιμόθεο 15-16 όπου αναφέρουν τα λόγια τους αποστόλου Παύλου:

«Να στοχάζεσαι αυτά τα πράγματα, να είσαι απορροφημένος σε αυτά, για να είναι η πρόοδός σου φανερή σε όλους. Να δίνεις συνεχώς προσοχή σε ότι αφορά τον εαυτό σου και τη διδασκαλία σου. Να μένεις σε αυτά τα πράγματα κάνοντας το αυτό θα σώσεις και τον εαυτό σου και αυτούς που σε ακούν»

Έχω πάντα υπόψη μου το Ματθαίος 7:14 «…ενώ στενή είναι η πύλη και στενάχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή και λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν».

Και αγωνίζομαι καθημερινά να αλλάξω και να βελτιώσω την προσωπικότητα μου. Ωστόσο μερικά πράγματα είναι χαραγμένα, ριζωμένα στη μνήμη και θέλει καθημερινή δουλειά…

Το δημοσιογραφικό «μικρόβιο» της αντικειμενικότητας μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα ή να σκανδαλίσει αδελφούς που είναι χρόνια στην αλήθεια… Φιλιππισίους 1:10

Υπόσχομαι στο μέλλον να είμαι πολύ πιο προσεκτικός στη διαχείριση των επιλογών μου… Δεν αρκεί η καλή πρόσθεση… Προφανώς είναι αναγκαίο να προβληματίζομαι διπλά πριν κάνω μια ανάρτηση…

Θεώρησα ωστόσο ότι έπρεπε να αναπτύξω δημόσια αυτόν τον προβληματισμό σε ένα ζήτημα που με αφορά προσωπικά.

Ζητώ συγνώμη επίσης από τον Άκη, αν με την πρωτοβουλία μου η οποία προφανώς δεν του ήταν γνωστή, τον έφερα σε δύσκολη θέση… Είμαστε ατελείς, το γνωρίζουμε και δεχόμαστε τη καλή συμβουλή και διόρθωση. Κι όσο αυτό συμβαίνει θα είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένος και χαρούμενος που ο Ιεχωβά μου έχει επιτρέψει να είμαι ανάμεσα σε μια τέτοια αδελφότητα.

Διαφορά δευτερολέπτων χωρίζει αυτές τις δύο φωτογραφίες από τη χθεσινή επίσκεψη μου στο σπίτι του Μιχάλη Χατζηαργυρού, στον Κόκκινο Μύλο. Εδώ παρέα με τον ίδιο και με τον Βασίλη Δεδότση (δεξιά).

Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, η χθεσινή! Η πολύ ζεστή, όμορφη, ανθρώπινη φιλοξενία στο σπίτι του αδελφού Μιχάλη Χατζηαργυρού, μου έδωσε φτερά, δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω τον αγώνα που δίνω, ακατάπαυστα, θεωρώντας πως όχι μόνο δεν πάει τίποτα χαμένο, αλλά το αντίθετο, κάθε στιγμή παρέα με ανθρώπους σαν τον Μιχάλη, τη γυναίκα του Κρυσταλλία και τα παιδιά τους μπορεί να είσαι σίγουρος ότι όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα όποια προβλήματα του, να είναι καλύτερα τα πράγματα…

Εκκρεμούσε καιρό αυτή η πρόσκληση. Από τον περασμένο Ιούνιο… Γνωριστήκαμε με τον Μιχάλη μέσα απ’ αυτό το Site. Και τη δεύτερη μέρα της φετινής Διεθνούς Συνέλευσης στο ΟΑΚΑ πήγα εκεί που ήταν και τον είδα από κοντά. Η χαρά έγινε ακόμα μεγαλύτερη, καθώς χθες βρεθήκαμε στο σπίτι του να κάνουμε συντροφιά, ύστερα από αρκετά τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις, ώστε να βολεύει και τον Βασίλη Δεδότση να είναι εκεί…

Επτά η ώρα το απόγευμα είχαμε τα ραντεβού μας… Με μια πολύ μικρή απόκλιση στο χρόνο που οφείλονταν στο γεγονός ότι πρώτη φορά πήγαινα στην περιοχή που μένει ο Μιχάλης με τη μηχανή μου και με σύμβουλο τους χάρτες της Google, έφτασα χωρίς προβλήματα στον προορισμό μου.

Με περίμενε ο Μιχάλης και η οικογένεια του, η σύζυγος, τα παιδιά του και ο εγγονός του… Η Κρυσταλλία είναι πολύ φιλόξενη, χαμογελαστή, οικεία και… Θραψανιώτισσα! Είχε κάνει τις προετοιμασίες της και είχε φροντίσει να υπάρχουν τα πάντα, ώστε να νιώσω όμορφα στο ζεστό περιβάλλον του σπιτιού τους…

Η κόρη τους, Νίκη, σέρβιρε παγωμένη ρακή, για όσους έπιναν, συνοδευόμενη με ξηρούς καρπούς. Και η συζήτηση άναψε… Μιλούσαμε με την άνεση των ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια… Και ήρθαμε πιο κοντά ακόμα περισσότερο… Πήρα κουράγιο και δύναμη από τις δικές του περιπέτειες που δεν ήταν και λίγες…

Χάρηκα με τη δύναμη και την υπέροχη αύρα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα… Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα μας και ο Βασίλης Δεδότσης με τη σύζυγο του. Και φυσικά η κουβέντα μας πήρε… φωτιά. Το ενδιαφέρον κορυφώθηκε…

Σταματήσαμε μόνο και προσωρινά, όταν είχαν πια σερβίρει για να φάμε… Τα γέλια και οι κουβέντες μας συνέχισαν, αμέσως μετά… Κάπου εκεί ο Βασίλης έδωσε την ιδέα για τη φωτογραφία που συνοδεύει τη σημερινή ανάρτηση… Όπως βλέπετε δεν μπορώ να συγκρατηθώ από τα γέλια καθώς, το ένα αστείο διαδέχεται το άλλο…

Τρεισήμισι ώρες κάθισα κοντά τους και ήταν για μένα, όπως ανέφερα και στην αρχή, ιδιαίτερα απολαυστικές… Ύστερα αποχαιρετιστήκαμε και πήρα το δρόμο της επιστροφής γεμάτος από την εποικοδομητική συναναστροφή… Πραγματικά, ήταν για μένα πολύ όμορφη και συμφωνήσαμε να το ξανακάνουμε, κάποια στιγμή…

Θα μου μείνουν αξέχαστα η ζεστή φιλοξενία και τα χαμογελαστά τους πρόσωπα… Είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να ξεχωρίζουν, η συνειδητοποίηση πως είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο, προσωρινοί κάτοικοι και αξίζει να δίνουμε και να μοιραζόμαστε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας με τους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή. Γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική…

Είχα την ευκαιρία να περπατήσω σήμερα, με συνεργασία εξαιρετική τους δρόμους ενός τομέα στο Ψυχικό. Την περιοχή δεν την ήξερα, δεν είχα ξαναπάει… Κι ήταν η πρώτη μου φορά στο έργο και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά όλη τη διαδικασία εκτιμώντας κάθε κίνηση, ιδιαίτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων…


Στην άδεια από ανθρώπους, Αθήνα, τον Αύγουστο έχεις την ευκαιρία να δεις τους λιγοστούς που ανταποκρίνονται στο άγγελμα των καλών νέων, φοβισμένους, «κρατημένους» από κάτι απροσδιόριστο… Πάντως αρνούνταν να ακούσουν, άλλοι ευγενικά κι άλλοι όχι και πολύ κομψά.


Κράτησα για τον εαυτό μου το ρόλο του παρατηρητή… Εξάλλου ήμουν μ’ έναν έμπειρο άνθρωπο και έτσι καθετί ήμουν σε θέση να το διακρίνω καθαρά… Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι άδεια. Και τα σπίτια εδώ, στο Ψυχικό μοιάζουν μ’ ένα αναπτυγμένο, από πολλές απόψεις, χωριό…


Παρατηρώντας τα ονόματα στα κουδούνια των πολυκατοικιών οι περισσότερες ήταν μια οικογένεια… Ίδια επίθετα με διαφορετικά μικρά ονόματα… Κι αν έβγαινε ένας μας προειδοποιούσε ότι οι υπόλοιποι ίσως απουσίαζαν σε κάποιο εξοχικό. Το βιοτικό επίπεδο δεν έδειχνε καθόλου χαμηλό, ούτε επηρεασμένο από την εποχή των μνημονίων…


Μια ώρα και δέκα λεπτά κράτησε η όλη διαδικασία σε μια Αθήνα που χτυπούσε το 40ρι το θερμόμετρο. Προσωπικά με γέμισε χαρά και αισιοδοξία γιατί είχα την ευκαιρία να διακρίνω από κοντά πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να μάθει για τα καλά νέα, αλλά παγιδευμένος στις τόσες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του δεν δίνει στον εαυτό του τη χαρά να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει.


Όμως εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση… Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαθέσεις περισσότερο χρόνο σ’ αυτό, να πλησιάσεις τους ανθρώπους και να τους δώσεις λίγη ελπίδα όχι με τα δικά σου λόγια ενθάρρυνσης, αλλά μέσα από το λόγο του θεού, την Αγία Γραφή. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αναμφίβολα πολύ καλή και οπωσδήποτε θα συνεχιστεί για να έχει αποτελέσματα…

Ο πρώτος μου δάσκαλος, Ανδρέας και η σύζυγος του Όλγα στην περσινή Συνέλευση Περιφερείας στο ΟΑΚΑ. Με δέχτηκε με αγάπη στο σπίτι του, στο Γαλάτσι και αρχίσαμε μαζί τη μελέτη…

Ο τωρινός δάσκαλος μου, Θοδωρής, που με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του έκανα το μεγάλο βήμα… Είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και τον αισθάνομαι πραγματικά φίλο μου…

Στη διάρκεια της "μεγάλης θλίψης", θα χρειαστεί να παραμείνουμε στενά συνδεδεμένοι με την τοπική μας εκκλησία. Εικονογράφηση από τη ΣΚΟΠΙΑ του Νοέμβρη 2014 σελ.26. Μια φωτογραφία με πολύ νόημα...

Χθες ήταν για μια ξεχωριστή μέρα για μένα… Ίσως δοθεί μια μέρα ο χρόνος να σας εξηγήσω, ίσως πάλι και να μη δοθεί ποτέ… Με την εμπιστοσύνη που έχουμε αναπτύξει χρόνια εδώ πέρα, παρακαλώ δεχτείτε το χωρίς ερωτήσεις… Σαν μια εξομολόγηση φίλου που έχει ανάγκη να την κάνει για να νιώσει πιο λεύτερη η ψυχή του…

Στη ζωή μας προσπαθούμε ή πρέπει να προσπαθούμε, επιβάλλεται να κάνουμε τις αναγκαίες εκείνες κινήσεις που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τα πράγματα, να ξεκαθαρίσουμε οριστικά ορισμένα ζητήματα και να κάνουμε το επόμενο καθοριστικό βήμα. Αυτό που σίγουρα θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να βοηθήσουμε κι άλλους, στο βαθμό που μπορούμε.

Κι έρχεται εκείνη η ώρα… Συζητάς λογικά, καταλαβαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και αισθάνεσαι την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον Δημιουργό για τις διευθετήσεις του, τις τόσο όμορφες και μοναδικές.

Μιάμιση ώρα νομίζεις, αίφνης, ότι είναι λίγο, πολύ λίγο. Έτσι κι αλλιώς η αίσθηση του χρόνου μετριέται αλλιώς στον καθένα από μας και πάντως δεν βοηθούν πολύ τα… κλασικά ρολόγια, πιστέψτε με. Ας είναι, χρειαζόμαστε ένα κοινό μέτρο σύγκρισης προκειμένου να αντιλαμβανόμαστε πού πάμε και κυρίως, πού βρισκόμαστε.

Πάντα μου άρεσε η καλή κουβέντα… Αυτή που έχει περιεχόμενο και ουσία… Που μπορεί να σε πάρει και να σε μεταφέρει αλλού. Εκεί που πραγματικά επιθυμεί η καρδιά σου… Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έτσι νόμιζα… Στην πραγματικότητα δεν βοήθησαν όλα αυτά τα κείμενα που βρήκα στην έρευνα μου, παρά μόνο στο να ανοίξει καλύτερα η καρδιά μου και να δεχτεί τις ευλογίες που άκουσαν τα αυτιά μου…

Ξέρω, τα πράγματα στη συνέχεια θα είναι ίσως πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να προσαρμόσω ολόκληρη τη ζωή μου σ΄ αυτό. Δεν με πειράζει καθόλου. Το αντίθετο. Νιώθω όμορφα για τις επιλογές μου…

Δρόμοι είναι που θα περπατήσω… Σοβαροί, οπωσδήποτε με συντροφιά όποτε είναι απαραίτητες την ευθύνη, την επιμέλεια, τη σωφροσύνη… Όμως αυτά, δεν είναι στοιχεία ξένα σε μένα. ‘Ως ένα βαθμό τα είχα πάντα. Και τώρα που ξέρω το λόγο και την αιτία, όλα θα είναι ασφαλώς καλύτερα…

Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν και νομίζω πως είναι το καλύτερο μέτρο για να πορεύεται κανείς στη ζωή, είναι η ψυχραιμία… Ευτυχώς, το είχα πάντα αυτό το προνόμιο. Πολύ περισσότερο τώρα, που ανοίγονται νέοι δρόμοι μπροστά μου και μάλιστα τόσο γρήγορα…

Θα συνεχίσω να χαμογελώ με εμπιστοσύνη στα πιστεύω μου και θα φροντίζω καθημερινά, οι στόχοι μου να ορίζονται μέσα από τις αρχές που κινούμαι. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Είναι ζήτημα εκπαιδευμένης συνείδησης. Κι όταν ξέρω ότι γύρω μου, δίπλα μου, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που λειτουργούν έτσι, μάλλον καθόλου δεν ανησυχώ…

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό… Εξάλλου αυτή δεν είναι μια απόφαση που πάρθηκε μέσα σε μια στιγμή έξαρσης… Καθόλου. Καλλιεργήθηκε με πολύ προσοχή για χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή για το πρώτο σοβαρό και μεγάλο βήμα.

Είναι γνωστό ότι τα σταθερά βήματα είναι αυτά που δίνουν καρπούς ώριμους, γλυκούς, χρήσιμους, παραγωγικούς… Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους μου που με βοήθησαν να δω καθαρά αυτό το φως και να περπατήσω με σιγουριά στο όμορφο μονοπάτι που οδηγεί στα καλύτερα που μπορεί να ονειρευτεί κανείς.