Όμορφες εικόνες εποχής... Δείτε τα ζουμπούλια ή μανουσάκια, όπως τα λένε στην Κρήτη

manusakia3.310122
Μερικά από τα λουλούδια αυτής της εποχής που μας αρέσουν πολύ, είναι τα μανουσάκια... Για αυτά έχουμε γράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, πολλές φορές. Δείτε μια από αυτές, ΕΔΩ. Αρέσουν και στη Στασούλα μας και όποτε έχει χρόνο και μπορεί, ξέρει πού θα πάει για να τα βρει... Η φωτογραφία αυτή είναι της φίλης μας Frideriki Fotinou.



manusakia1.1310122
Τα μανουσάκια πάντα μας άρεσαν και μας αρέσουν. Το "κλικ" γι' αυτό το δημοσίευμα το πήραμε από μια ανάρτηση της Spyridoyla Geraniotaki στην ομάδα "ΜΕΤΕΩΚΡΗΤΕΣ". Για να ευχηθεί «Καλή βδομάδα στην ομάδα μας με υγεία, ομορφιές και αρώματα». Έτσι είναι. Στο διαδίκτυο υπάρχει αλληλεπίδραση...

manusakia2.310122
Δεν λέει σε ποια περιοχή της Κρήτης τα βρήκε, κάτι που κάνουν οι περισσότεροι στο διαδίκτυο. Έχουν την αίσθηση ότι  αφού ξ΄λερουν εκείνοι, "όλοι ξέρουν". Αλλά δεν ξέρουν. Και μερικοί, όπως εμείς, θα θέλαμε να ξέρουμε, επειδή ως παιδιά, τα ψάχναμε κάποτε... Και γνωρίζαμε πού θα τα βρούμε....

manusakia2018.1
Τις πρώτες τρεις φωτογραφίες τις πήραμε από το διαδίκτυο. Αλλά αυτή και η επόμενη είναι από παλιότερες δημοσιεύσεις εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε ΕΔΩ, άλλο ένα δημοσιεύουμα που κάναμε για τα μανουσάκια. Είναι από την Άνδρο και η φίλη μας, Δήμητρα, είναι που τα μαζεύει. Αρέσουν και σε εκείνη...

manusakia2018.4

Αχ αυτά τα μανουσάκια! Τελικά τα βρήκε και φέτος η Στασούλα. Αψήφησε τη βροχή και την κακοκαιρία και πήγε εκεί, που ξέρει πως βγαίνουν. Και γέμισε το ανθοδοχείο της. Και γέμισε ο τόπος ευωδιές…

manusakia.stasulas
Έτσι για να αλλάξει λίγο η διάθεση μας καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία ύστερα από την εισβολή της Ρωσίας πριν τρία χρόνια και εδώ μας ταλανίζει η ακρίβεια και ο πληθωρισμός που ροκανίζουν το εισόδημα μας... Ναι, ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές. Αλλά το να είμαστε ψύχραιμοι, θα μας βοηθήσει να βλέπουμε πιο καθαρά τα πράγματα... Κάτι που το έχουμε πολύ ανάγκη... 

Τα δικά μου

Μερικές διευκρινήσεις σε σχέση με το δημοσίευμα για τις προσκλήσεις σε δυο γάμους…

pedi

PenaΘα ήθελα δημόσια να κάνω μερικές διευκρινήσεις σχετικά με το δημοσίευμα μου σ’ αυτό το Site που «ανέβασα» την προηγούμενη Κυριακή και ίσως ξένισε ή προβλημάτισε μερικούς αναγνώστες μου… Αφορά τη δημοσιοποίηση δύο προσκλήσεων σε γάμους φίλων μου… Του Θοδωρή και του Άκη

Ας εξηγηθώ λοιπόν από την αρχή: Το δημοσίευμα μου δεν αναφερόταν στην απόφασή μου να παραβρεθώ στο γάμο ενός φίλου μου… Κάθε άλλο, τέτοια ζητήματα και οι αρχές που τα αφορούν είναι καθαρά και λυμένα στη συνείδηση μου. Άλλωστε πολύ πρόσφατα, στα μέσα του φετινού Ιουνίου δεν παραβρέθηκα συνειδητά στη βάπτιση της εγγονής μου… Και προσπάθησα να δώσω στην κόρη μου να καταλάβει το σκεπτικό μου και να μη θεωρήσει ότι δεν την αγαπώ και δεν τη σέβομαι την ίδια και την οικογένεια της. Και προπαντώς να μην εκληφθεί λάθος, ότι δεν αγαπώ την εγγονή μου. Κάθε άλλο… Υπάρχει παππούς που να μην αγαπάει την εγγονή του;

Στο σκεπτικό μου (σε σχέση με το άρθρο της Κυριακής) ήταν, δημοσιοποιώντας τις δύο τόσο διαφορετικές προσκλήσεις να δείξω τη μεγάλη διαφορά, δύο κόσμων που δεν έχουν τίποτα το κοινό… Ίσως να μην τα κατάφερα και να φάνηκε κάτι άλλο. Ζητώ ταπεινά, συγνώμη. Δεν ήταν στις προθέσεις μου κάτι τέτοιο…

Ευχαριστώ ειλικρινά, από καρδιάς όσους μου το επεσήμαναν διακριτικά και με αγάπη… Διαβάζω με πολύ προσοχή και σύνεση τα εδάφια 1 Τιμόθεο 15-16 όπου αναφέρουν τα λόγια τους αποστόλου Παύλου:

«Να στοχάζεσαι αυτά τα πράγματα, να είσαι απορροφημένος σε αυτά, για να είναι η πρόοδός σου φανερή σε όλους. Να δίνεις συνεχώς προσοχή σε ότι αφορά τον εαυτό σου και τη διδασκαλία σου. Να μένεις σε αυτά τα πράγματα κάνοντας το αυτό θα σώσεις και τον εαυτό σου και αυτούς που σε ακούν»

Έχω πάντα υπόψη μου το Ματθαίος 7:14 «…ενώ στενή είναι η πύλη και στενάχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή και λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν».

Και αγωνίζομαι καθημερινά να αλλάξω και να βελτιώσω την προσωπικότητα μου. Ωστόσο μερικά πράγματα είναι χαραγμένα, ριζωμένα στη μνήμη και θέλει καθημερινή δουλειά…

Το δημοσιογραφικό «μικρόβιο» της αντικειμενικότητας μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα ή να σκανδαλίσει αδελφούς που είναι χρόνια στην αλήθεια… Φιλιππισίους 1:10

Υπόσχομαι στο μέλλον να είμαι πολύ πιο προσεκτικός στη διαχείριση των επιλογών μου… Δεν αρκεί η καλή πρόσθεση… Προφανώς είναι αναγκαίο να προβληματίζομαι διπλά πριν κάνω μια ανάρτηση…

Θεώρησα ωστόσο ότι έπρεπε να αναπτύξω δημόσια αυτόν τον προβληματισμό σε ένα ζήτημα που με αφορά προσωπικά.

Ζητώ συγνώμη επίσης από τον Άκη, αν με την πρωτοβουλία μου η οποία προφανώς δεν του ήταν γνωστή, τον έφερα σε δύσκολη θέση… Είμαστε ατελείς, το γνωρίζουμε και δεχόμαστε τη καλή συμβουλή και διόρθωση. Κι όσο αυτό συμβαίνει θα είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένος και χαρούμενος που ο Ιεχωβά μου έχει επιτρέψει να είμαι ανάμεσα σε μια τέτοια αδελφότητα.

Μια πολύ όμορφη συναναστροφή στο σπίτι του Μιχάλη Χατζηαργυρού, στον Κόκκινο Μύλο

xatziargiros1.190914Διαφορά δευτερολέπτων χωρίζει αυτές τις δύο φωτογραφίες από τη χθεσινή επίσκεψη μου στο σπίτι του Μιχάλη Χατζηαργυρού, στον Κόκκινο Μύλο. Εδώ παρέα με τον ίδιο και με τον Βασίλη Δεδότση (δεξιά).

xatziargiros2.190914

Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, η χθεσινή! Η πολύ ζεστή, όμορφη, ανθρώπινη φιλοξενία στο σπίτι του αδελφού Μιχάλη Χατζηαργυρού, μου έδωσε φτερά, δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω τον αγώνα που δίνω, ακατάπαυστα, θεωρώντας πως όχι μόνο δεν πάει τίποτα χαμένο, αλλά το αντίθετο, κάθε στιγμή παρέα με ανθρώπους σαν τον Μιχάλη, τη γυναίκα του Κρυσταλλία και τα παιδιά τους μπορεί να είσαι σίγουρος ότι όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα όποια προβλήματα του, να είναι καλύτερα τα πράγματα…

Εκκρεμούσε καιρό αυτή η πρόσκληση. Από τον περασμένο Ιούνιο… Γνωριστήκαμε με τον Μιχάλη μέσα απ’ αυτό το Site. Και τη δεύτερη μέρα της φετινής Διεθνούς Συνέλευσης στο ΟΑΚΑ πήγα εκεί που ήταν και τον είδα από κοντά. Η χαρά έγινε ακόμα μεγαλύτερη, καθώς χθες βρεθήκαμε στο σπίτι του να κάνουμε συντροφιά, ύστερα από αρκετά τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις, ώστε να βολεύει και τον Βασίλη Δεδότση να είναι εκεί…

Επτά η ώρα το απόγευμα είχαμε τα ραντεβού μας… Με μια πολύ μικρή απόκλιση στο χρόνο που οφείλονταν στο γεγονός ότι πρώτη φορά πήγαινα στην περιοχή που μένει ο Μιχάλης με τη μηχανή μου και με σύμβουλο τους χάρτες της Google, έφτασα χωρίς προβλήματα στον προορισμό μου.

Με περίμενε ο Μιχάλης και η οικογένεια του, η σύζυγος, τα παιδιά του και ο εγγονός του… Η Κρυσταλλία είναι πολύ φιλόξενη, χαμογελαστή, οικεία και… Θραψανιώτισσα! Είχε κάνει τις προετοιμασίες της και είχε φροντίσει να υπάρχουν τα πάντα, ώστε να νιώσω όμορφα στο ζεστό περιβάλλον του σπιτιού τους…

Η κόρη τους, Νίκη, σέρβιρε παγωμένη ρακή, για όσους έπιναν, συνοδευόμενη με ξηρούς καρπούς. Και η συζήτηση άναψε… Μιλούσαμε με την άνεση των ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια… Και ήρθαμε πιο κοντά ακόμα περισσότερο… Πήρα κουράγιο και δύναμη από τις δικές του περιπέτειες που δεν ήταν και λίγες…

Χάρηκα με τη δύναμη και την υπέροχη αύρα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα… Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα μας και ο Βασίλης Δεδότσης με τη σύζυγο του. Και φυσικά η κουβέντα μας πήρε… φωτιά. Το ενδιαφέρον κορυφώθηκε…

Σταματήσαμε μόνο και προσωρινά, όταν είχαν πια σερβίρει για να φάμε… Τα γέλια και οι κουβέντες μας συνέχισαν, αμέσως μετά… Κάπου εκεί ο Βασίλης έδωσε την ιδέα για τη φωτογραφία που συνοδεύει τη σημερινή ανάρτηση… Όπως βλέπετε δεν μπορώ να συγκρατηθώ από τα γέλια καθώς, το ένα αστείο διαδέχεται το άλλο…

Τρεισήμισι ώρες κάθισα κοντά τους και ήταν για μένα, όπως ανέφερα και στην αρχή, ιδιαίτερα απολαυστικές… Ύστερα αποχαιρετιστήκαμε και πήρα το δρόμο της επιστροφής γεμάτος από την εποικοδομητική συναναστροφή… Πραγματικά, ήταν για μένα πολύ όμορφη και συμφωνήσαμε να το ξανακάνουμε, κάποια στιγμή…

Θα μου μείνουν αξέχαστα η ζεστή φιλοξενία και τα χαμογελαστά τους πρόσωπα… Είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να ξεχωρίζουν, η συνειδητοποίηση πως είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο, προσωρινοί κάτοικοι και αξίζει να δίνουμε και να μοιραζόμαστε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας με τους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή. Γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική…

Η πρώτη μου επαφή με το έργο, μια εξαιρετική εμπειρία με μεγάλη προοπτική…

Δείτε το βίντεο από το στήσιμο του περιπτέρου στη Θεσσαλονίκη… Δεκάδες ώρες προσεκτικής, ολοκληρωμένης δουλειάς. Με συνεργεία που έκαναν εξειδικευμένη εργασία. Έτσι ακριβώς το αποτέλεσμα έγινε ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Απολαύστε το κι εσείς. Αξίζει…


psixiko1
Είχα την ευκαιρία να περπατήσω σήμερα, με συνεργασία εξαιρετική τους δρόμους ενός τομέα στο Ψυχικό. Την περιοχή δεν την ήξερα, δεν είχα ξαναπάει… Κι ήταν η πρώτη μου φορά στο έργο και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά όλη τη διαδικασία εκτιμώντας κάθε κίνηση, ιδιαίτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων…

psixiko2
Στην άδεια από ανθρώπους, Αθήνα, τον Αύγουστο έχεις την ευκαιρία να δεις τους λιγοστούς που ανταποκρίνονται στο άγγελμα των καλών νέων, φοβισμένους, «κρατημένους» από κάτι απροσδιόριστο… Πάντως αρνούνταν να ακούσουν, άλλοι ευγενικά κι άλλοι όχι και πολύ κομψά.

psixiko3
Κράτησα για τον εαυτό μου το ρόλο του παρατηρητή… Εξάλλου ήμουν μ’ έναν έμπειρο άνθρωπο και έτσι καθετί ήμουν σε θέση να το διακρίνω καθαρά… Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι άδεια. Και τα σπίτια εδώ, στο Ψυχικό μοιάζουν μ’ ένα αναπτυγμένο, από πολλές απόψεις, χωριό…

psixiko4
Παρατηρώντας τα ονόματα στα κουδούνια των πολυκατοικιών οι περισσότερες ήταν μια οικογένεια… Ίδια επίθετα με διαφορετικά μικρά ονόματα… Κι αν έβγαινε ένας μας προειδοποιούσε ότι οι υπόλοιποι ίσως απουσίαζαν σε κάποιο εξοχικό. Το βιοτικό επίπεδο δεν έδειχνε καθόλου χαμηλό, ούτε επηρεασμένο από την εποχή των μνημονίων…

psixiko5
Μια ώρα και δέκα λεπτά κράτησε η όλη διαδικασία σε μια Αθήνα που χτυπούσε το 40ρι το θερμόμετρο. Προσωπικά με γέμισε χαρά και αισιοδοξία γιατί είχα την ευκαιρία να διακρίνω από κοντά πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να μάθει για τα καλά νέα, αλλά παγιδευμένος στις τόσες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του δεν δίνει στον εαυτό του τη χαρά να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει.

psixiko6
Όμως εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση… Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαθέσεις περισσότερο χρόνο σ’ αυτό, να πλησιάσεις τους ανθρώπους και να τους δώσεις λίγη ελπίδα όχι με τα δικά σου λόγια ενθάρρυνσης, αλλά μέσα από το λόγο του θεού, την Αγία Γραφή. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αναμφίβολα πολύ καλή και οπωσδήποτε θα συνεχιστεί για να έχει αποτελέσματα…

Ένα μεγάλο βήμα για μένα, στον όμορφο δρόμο που μας οδηγεί η καρδιά μας…

andreas.2013Ο πρώτος μου δάσκαλος, Ανδρέας και η σύζυγος του Όλγα στην περσινή Συνέλευση Περιφερείας στο ΟΑΚΑ. Με δέχτηκε με αγάπη στο σπίτι του, στο Γαλάτσι και αρχίσαμε μαζί τη μελέτη…

thdoris.2013
Ο τωρινός δάσκαλος μου, Θοδωρής, που με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του έκανα το μεγάλο βήμα… Είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και τον αισθάνομαι πραγματικά φίλο μου…

thipsi
Στη διάρκεια της "μεγάλης θλίψης", θα χρειαστεί να παραμείνουμε στενά συνδεδεμένοι με την τοπική μας εκκλησία. Εικονογράφηση από τη ΣΚΟΠΙΑ του Νοέμβρη 2014 σελ.26. Μια φωτογραφία με πολύ νόημα...

Χθες ήταν για μια ξεχωριστή μέρα για μένα… Ίσως δοθεί μια μέρα ο χρόνος να σας εξηγήσω, ίσως πάλι και να μη δοθεί ποτέ… Με την εμπιστοσύνη που έχουμε αναπτύξει χρόνια εδώ πέρα, παρακαλώ δεχτείτε το χωρίς ερωτήσεις… Σαν μια εξομολόγηση φίλου που έχει ανάγκη να την κάνει για να νιώσει πιο λεύτερη η ψυχή του…

Στη ζωή μας προσπαθούμε ή πρέπει να προσπαθούμε, επιβάλλεται να κάνουμε τις αναγκαίες εκείνες κινήσεις που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τα πράγματα, να ξεκαθαρίσουμε οριστικά ορισμένα ζητήματα και να κάνουμε το επόμενο καθοριστικό βήμα. Αυτό που σίγουρα θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να βοηθήσουμε κι άλλους, στο βαθμό που μπορούμε.

Κι έρχεται εκείνη η ώρα… Συζητάς λογικά, καταλαβαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και αισθάνεσαι την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον Δημιουργό για τις διευθετήσεις του, τις τόσο όμορφες και μοναδικές.

Μιάμιση ώρα νομίζεις, αίφνης, ότι είναι λίγο, πολύ λίγο. Έτσι κι αλλιώς η αίσθηση του χρόνου μετριέται αλλιώς στον καθένα από μας και πάντως δεν βοηθούν πολύ τα… κλασικά ρολόγια, πιστέψτε με. Ας είναι, χρειαζόμαστε ένα κοινό μέτρο σύγκρισης προκειμένου να αντιλαμβανόμαστε πού πάμε και κυρίως, πού βρισκόμαστε.

Πάντα μου άρεσε η καλή κουβέντα… Αυτή που έχει περιεχόμενο και ουσία… Που μπορεί να σε πάρει και να σε μεταφέρει αλλού. Εκεί που πραγματικά επιθυμεί η καρδιά σου… Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έτσι νόμιζα… Στην πραγματικότητα δεν βοήθησαν όλα αυτά τα κείμενα που βρήκα στην έρευνα μου, παρά μόνο στο να ανοίξει καλύτερα η καρδιά μου και να δεχτεί τις ευλογίες που άκουσαν τα αυτιά μου…

Ξέρω, τα πράγματα στη συνέχεια θα είναι ίσως πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να προσαρμόσω ολόκληρη τη ζωή μου σ΄ αυτό. Δεν με πειράζει καθόλου. Το αντίθετο. Νιώθω όμορφα για τις επιλογές μου…

Δρόμοι είναι που θα περπατήσω… Σοβαροί, οπωσδήποτε με συντροφιά όποτε είναι απαραίτητες την ευθύνη, την επιμέλεια, τη σωφροσύνη… Όμως αυτά, δεν είναι στοιχεία ξένα σε μένα. ‘Ως ένα βαθμό τα είχα πάντα. Και τώρα που ξέρω το λόγο και την αιτία, όλα θα είναι ασφαλώς καλύτερα…

Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν και νομίζω πως είναι το καλύτερο μέτρο για να πορεύεται κανείς στη ζωή, είναι η ψυχραιμία… Ευτυχώς, το είχα πάντα αυτό το προνόμιο. Πολύ περισσότερο τώρα, που ανοίγονται νέοι δρόμοι μπροστά μου και μάλιστα τόσο γρήγορα…

Θα συνεχίσω να χαμογελώ με εμπιστοσύνη στα πιστεύω μου και θα φροντίζω καθημερινά, οι στόχοι μου να ορίζονται μέσα από τις αρχές που κινούμαι. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Είναι ζήτημα εκπαιδευμένης συνείδησης. Κι όταν ξέρω ότι γύρω μου, δίπλα μου, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που λειτουργούν έτσι, μάλλον καθόλου δεν ανησυχώ…

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό… Εξάλλου αυτή δεν είναι μια απόφαση που πάρθηκε μέσα σε μια στιγμή έξαρσης… Καθόλου. Καλλιεργήθηκε με πολύ προσοχή για χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή για το πρώτο σοβαρό και μεγάλο βήμα.

Είναι γνωστό ότι τα σταθερά βήματα είναι αυτά που δίνουν καρπούς ώριμους, γλυκούς, χρήσιμους, παραγωγικούς… Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους μου που με βοήθησαν να δω καθαρά αυτό το φως και να περπατήσω με σιγουριά στο όμορφο μονοπάτι που οδηγεί στα καλύτερα που μπορεί να ονειρευτεί κανείς.

Με αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα μας έδωσε, αποχαιρετούμε τον μήνα Ιούλιο απόψε…

spiti1.2014
Μερικές δουλειές έγιναν στο πατρικό μου φέτος τον Ιούλιο… Πήγα δυο βήματα μπροστά κι αυτό το καλοκαίρι... Επιτέλους η κουζίνα μπήκε στη θέση της…

spiti2.2014
Κι άρχισε το σπίτι να δείχνει και επί της ουσίας, στους εσωτερικούς χώρους. Να «μυρίζει» σπίτι πια. Και μ’ αρέσει…

spiti3.2014
Τοποθετήθηκαν τα είδη υγιεινής στο μπάνιο και συνδέθηκε ο νεροχύτης της κουζίνας με το αποχετευτικό δίκτυο. Πολύ σημαντική εξέλιξη…

spiti4.2014
Στοκαρίστηκαν οι πόρτες και τα παράθυρα και σε λίγο θα μπει ο φωταγωγός και μια μικρή πόρτα ανάμεσα στη μικρή και τη μεγάλη αυλή.

spiti5.2014
Ήρθαν και τα πλακάκια για την κρεβατοκάμαρα και το σαλόνι και σε λίγο θα τοποθετηθούν κι αυτά, ολοκληρώνοντας την κατασκευή.

spiti6.2014
Κι έβγαλα τα πιθάρια από το εσωτερικό δωμάτιο με τη βοήθεια του αλουμινά που χρειάστηκε να αφαιρέσει και να επανατοποθετήσει την πόρτα της κουζίνας…

spiti7.2014
Τελικά κάτι έκανα τον φετινό Ιούλιο από δουλειές στο πατρικό μου… Ναι, το χαίρεται η καρδιά μου που τα κατάφερα με τη βοήθεια του Ιεχωβά.
klepsidra
Νιώθω μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη για όσα ο Ιεχωβά Θεός μου επιτρέπει καθημερινά να ζω. Για το φως της ημέρας, για τις αισθήσεις μου που λειτουργούν στον υπέρτατο βαθμό και μου δίνουν τη δυνατότητα να αξιολογώ όσα σημαντικά μου προσφέρονται καθημερινά… Και δεν είναι, καθόλου λίγα…

Το γεγονός ότι περνά γρήγορα ο καιρός δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά ότι περνά όμορφα, ανάμεσα σε ανθρώπους που με αγαπούν και με υπολήπτονται… Χαίρομαι, ιδιαίτερα γιατί έτσι σχεδίαζα να είναι οι φετινές διακοπές μου στο χωριό Θραψανό και τελικά εξελίσσονται ακόμα καλύτερα από τις προσδοκίες μου.

Ο Ιούλιος είναι από παράδοση ο πιο ζεστός μήνας του καλοκαιριού. Οι υψηλές θερμοκρασίες δημιουργούν προβλήματα, ιδιαίτερα στους ανθρώπους της πόλης. Κι αυτό όμως τα ζήτημα το ξεπεράσαμε τον μήνα που φεύγει σήμερα από κοντά μας.

Προσωπικά δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα. Αντιθέτως, είχα τη χαρά να δεχτώ μια συναισθηματική «επίθεση» αγάπης τέτοια που όμοια της, είχα χρόνια να γευτώ…

Ίσως και λόγω της δουλειάς μου ήμουν πάντα παρατηρητικός... Καθετί που μου έκανε εντύπωση απ’ αυτά που ζούσα καθημερινά το κατέγραφα, είτε εδώ, είτε στο Facebook. Και μου άρεσε που μοιραζόσαστε μαζί μου τη χαρά αναγνωρίζοντας και τιμώντας αυτήν την προνομιακή σχέση…

Για μένα, γράφω, σημαίνει βγάζω συσσωρευμένα πράγματα μέσα από την καρδιά μου και νιώθω καλύτερα, αφού κι εκείνη αισθάνεται ελεύθερη για να δημιουργήσει. Συχνά μου αρέσει να γράφω τα πρωινά, στο ξεκίνημα της νέας μέρας. Αλλά άμα είσαι καλά μέσα σου, κάθε ώρα και κάθε στιγμή είναι κατάλληλη για δημιουργία. Φανταστείτε μόνο ότι στη διάρκεια αυτού του μήνα χρησιμοποίησα 300 σελίδες, λίγο μικρότερες του Α4 και «χάλασα» τρία στυλό PILOT G-2 07.

Όπως, ας πούμε τώρα που γράφω αυτό κείμενο και είμαι στο πατρικό μου περιμένοντας τον μάστορα – αλουμινά που θα έρθει να στοκάρει τις πόρτες και τα κουφώματα, κάτι που έχει αφήσει ως εκκρεμότητα ο προηγούμενος μάστορας που από το Αρκαλοχώρι μετακόμισε την επαγγελματική του στέγη στη Χερσόνησο και είναι για μένα, δύσκολο να τον βρω πια…

Ή το μεσημέρι σήμερα που περιμένω να έρθουν τα πλακάκια και τα υλικά για να «στρώσω» τα δυο τελευταία δωμάτια, την κρεβατοκάμαρα και το σαλόνι.

Ήταν ένας στόχος που τον έβαλα φέτος και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα τον ολοκληρώσω.

Και χαίρομαι που, παρά τις δυσκολίες, τα έργα συνεχίζονται, ώστε να με κάνουν να ο πιστεύω πια, πως δεν θα είναι μακριά η μέρα που θα μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να ζήσω μέσα σ’ αυτό το σπίτι που φτιάχνω με τόση αγάπη

Κάπως έτσι, όμορφα, πέρασε ο Ιούλιος… Κι αυτό ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει, απλά, ρίχνοντας μια ματιά πίσω στις καθημερινές αναρτήσεις μου σ’ αυτό το Site. Ένα μικρό δείγμα που δεν αποτυπώνει σε καμιά περίπτωση ότι έζησα στην αληθινή ζωή κοντά σε αγαπημένους και αληθινούς φίλους…

Και μ’ αρέσει που αυτό το αποχαιρετιστήριο σημείωμα για τον Ιούλιο το γράφω στον ίσκιο της εσωτερικής βεράντας του πατρικού μου, έναν χώρο ιδιαίτερα όμορφο για μένα, γεμάτο αναμνήσεις… Και σηματοδοτεί κάτι, αυτή η 3.537 εγγραφή σ’ αυτό το Site: Ότι τελικά ο χρόνος αφήνει σημάδια στην καρδιά μας. Από μας εξαρτάται να είναι πραγματικά καλά, επιθυμητά, όμορφα, παραγωγικά, θετικά τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους…

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA