Διαφορά δευτερολέπτων χωρίζει αυτές τις δύο φωτογραφίες από τη χθεσινή επίσκεψη μου στο σπίτι του Μιχάλη Χατζηαργυρού, στον Κόκκινο Μύλο. Εδώ παρέα με τον ίδιο και με τον Βασίλη Δεδότση (δεξιά).

Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, η χθεσινή! Η πολύ ζεστή, όμορφη, ανθρώπινη φιλοξενία στο σπίτι του αδελφού Μιχάλη Χατζηαργυρού, μου έδωσε φτερά, δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω τον αγώνα που δίνω, ακατάπαυστα, θεωρώντας πως όχι μόνο δεν πάει τίποτα χαμένο, αλλά το αντίθετο, κάθε στιγμή παρέα με ανθρώπους σαν τον Μιχάλη, τη γυναίκα του Κρυσταλλία και τα παιδιά τους μπορεί να είσαι σίγουρος ότι όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα όποια προβλήματα του, να είναι καλύτερα τα πράγματα…

Εκκρεμούσε καιρό αυτή η πρόσκληση. Από τον περασμένο Ιούνιο… Γνωριστήκαμε με τον Μιχάλη μέσα απ’ αυτό το Site. Και τη δεύτερη μέρα της φετινής Διεθνούς Συνέλευσης στο ΟΑΚΑ πήγα εκεί που ήταν και τον είδα από κοντά. Η χαρά έγινε ακόμα μεγαλύτερη, καθώς χθες βρεθήκαμε στο σπίτι του να κάνουμε συντροφιά, ύστερα από αρκετά τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις, ώστε να βολεύει και τον Βασίλη Δεδότση να είναι εκεί…

Επτά η ώρα το απόγευμα είχαμε τα ραντεβού μας… Με μια πολύ μικρή απόκλιση στο χρόνο που οφείλονταν στο γεγονός ότι πρώτη φορά πήγαινα στην περιοχή που μένει ο Μιχάλης με τη μηχανή μου και με σύμβουλο τους χάρτες της Google, έφτασα χωρίς προβλήματα στον προορισμό μου.

Με περίμενε ο Μιχάλης και η οικογένεια του, η σύζυγος, τα παιδιά του και ο εγγονός του… Η Κρυσταλλία είναι πολύ φιλόξενη, χαμογελαστή, οικεία και… Θραψανιώτισσα! Είχε κάνει τις προετοιμασίες της και είχε φροντίσει να υπάρχουν τα πάντα, ώστε να νιώσω όμορφα στο ζεστό περιβάλλον του σπιτιού τους…

Η κόρη τους, Νίκη, σέρβιρε παγωμένη ρακή, για όσους έπιναν, συνοδευόμενη με ξηρούς καρπούς. Και η συζήτηση άναψε… Μιλούσαμε με την άνεση των ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια… Και ήρθαμε πιο κοντά ακόμα περισσότερο… Πήρα κουράγιο και δύναμη από τις δικές του περιπέτειες που δεν ήταν και λίγες…

Χάρηκα με τη δύναμη και την υπέροχη αύρα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα… Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα μας και ο Βασίλης Δεδότσης με τη σύζυγο του. Και φυσικά η κουβέντα μας πήρε… φωτιά. Το ενδιαφέρον κορυφώθηκε…

Σταματήσαμε μόνο και προσωρινά, όταν είχαν πια σερβίρει για να φάμε… Τα γέλια και οι κουβέντες μας συνέχισαν, αμέσως μετά… Κάπου εκεί ο Βασίλης έδωσε την ιδέα για τη φωτογραφία που συνοδεύει τη σημερινή ανάρτηση… Όπως βλέπετε δεν μπορώ να συγκρατηθώ από τα γέλια καθώς, το ένα αστείο διαδέχεται το άλλο…

Τρεισήμισι ώρες κάθισα κοντά τους και ήταν για μένα, όπως ανέφερα και στην αρχή, ιδιαίτερα απολαυστικές… Ύστερα αποχαιρετιστήκαμε και πήρα το δρόμο της επιστροφής γεμάτος από την εποικοδομητική συναναστροφή… Πραγματικά, ήταν για μένα πολύ όμορφη και συμφωνήσαμε να το ξανακάνουμε, κάποια στιγμή…

Θα μου μείνουν αξέχαστα η ζεστή φιλοξενία και τα χαμογελαστά τους πρόσωπα… Είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να ξεχωρίζουν, η συνειδητοποίηση πως είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο, προσωρινοί κάτοικοι και αξίζει να δίνουμε και να μοιραζόμαστε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας με τους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή. Γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική…