Είχα την ευκαιρία να περπατήσω σήμερα, με συνεργασία εξαιρετική τους δρόμους ενός τομέα στο Ψυχικό. Την περιοχή δεν την ήξερα, δεν είχα ξαναπάει… Κι ήταν η πρώτη μου φορά στο έργο και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά όλη τη διαδικασία εκτιμώντας κάθε κίνηση, ιδιαίτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων…


Στην άδεια από ανθρώπους, Αθήνα, τον Αύγουστο έχεις την ευκαιρία να δεις τους λιγοστούς που ανταποκρίνονται στο άγγελμα των καλών νέων, φοβισμένους, «κρατημένους» από κάτι απροσδιόριστο… Πάντως αρνούνταν να ακούσουν, άλλοι ευγενικά κι άλλοι όχι και πολύ κομψά.


Κράτησα για τον εαυτό μου το ρόλο του παρατηρητή… Εξάλλου ήμουν μ’ έναν έμπειρο άνθρωπο και έτσι καθετί ήμουν σε θέση να το διακρίνω καθαρά… Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι άδεια. Και τα σπίτια εδώ, στο Ψυχικό μοιάζουν μ’ ένα αναπτυγμένο, από πολλές απόψεις, χωριό…


Παρατηρώντας τα ονόματα στα κουδούνια των πολυκατοικιών οι περισσότερες ήταν μια οικογένεια… Ίδια επίθετα με διαφορετικά μικρά ονόματα… Κι αν έβγαινε ένας μας προειδοποιούσε ότι οι υπόλοιποι ίσως απουσίαζαν σε κάποιο εξοχικό. Το βιοτικό επίπεδο δεν έδειχνε καθόλου χαμηλό, ούτε επηρεασμένο από την εποχή των μνημονίων…


Μια ώρα και δέκα λεπτά κράτησε η όλη διαδικασία σε μια Αθήνα που χτυπούσε το 40ρι το θερμόμετρο. Προσωπικά με γέμισε χαρά και αισιοδοξία γιατί είχα την ευκαιρία να διακρίνω από κοντά πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να μάθει για τα καλά νέα, αλλά παγιδευμένος στις τόσες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του δεν δίνει στον εαυτό του τη χαρά να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει.


Όμως εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση… Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαθέσεις περισσότερο χρόνο σ’ αυτό, να πλησιάσεις τους ανθρώπους και να τους δώσεις λίγη ελπίδα όχι με τα δικά σου λόγια ενθάρρυνσης, αλλά μέσα από το λόγο του θεού, την Αγία Γραφή. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αναμφίβολα πολύ καλή και οπωσδήποτε θα συνεχιστεί για να έχει αποτελέσματα…