Ο πρώτος μου δάσκαλος, Ανδρέας και η σύζυγος του Όλγα στην περσινή Συνέλευση Περιφερείας στο ΟΑΚΑ. Με δέχτηκε με αγάπη στο σπίτι του, στο Γαλάτσι και αρχίσαμε μαζί τη μελέτη…

Ο τωρινός δάσκαλος μου, Θοδωρής, που με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του έκανα το μεγάλο βήμα… Είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και τον αισθάνομαι πραγματικά φίλο μου…

Στη διάρκεια της "μεγάλης θλίψης", θα χρειαστεί να παραμείνουμε στενά συνδεδεμένοι με την τοπική μας εκκλησία. Εικονογράφηση από τη ΣΚΟΠΙΑ του Νοέμβρη 2014 σελ.26. Μια φωτογραφία με πολύ νόημα...

Χθες ήταν για μια ξεχωριστή μέρα για μένα… Ίσως δοθεί μια μέρα ο χρόνος να σας εξηγήσω, ίσως πάλι και να μη δοθεί ποτέ… Με την εμπιστοσύνη που έχουμε αναπτύξει χρόνια εδώ πέρα, παρακαλώ δεχτείτε το χωρίς ερωτήσεις… Σαν μια εξομολόγηση φίλου που έχει ανάγκη να την κάνει για να νιώσει πιο λεύτερη η ψυχή του…

Στη ζωή μας προσπαθούμε ή πρέπει να προσπαθούμε, επιβάλλεται να κάνουμε τις αναγκαίες εκείνες κινήσεις που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τα πράγματα, να ξεκαθαρίσουμε οριστικά ορισμένα ζητήματα και να κάνουμε το επόμενο καθοριστικό βήμα. Αυτό που σίγουρα θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να βοηθήσουμε κι άλλους, στο βαθμό που μπορούμε.

Κι έρχεται εκείνη η ώρα… Συζητάς λογικά, καταλαβαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και αισθάνεσαι την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον Δημιουργό για τις διευθετήσεις του, τις τόσο όμορφες και μοναδικές.

Μιάμιση ώρα νομίζεις, αίφνης, ότι είναι λίγο, πολύ λίγο. Έτσι κι αλλιώς η αίσθηση του χρόνου μετριέται αλλιώς στον καθένα από μας και πάντως δεν βοηθούν πολύ τα… κλασικά ρολόγια, πιστέψτε με. Ας είναι, χρειαζόμαστε ένα κοινό μέτρο σύγκρισης προκειμένου να αντιλαμβανόμαστε πού πάμε και κυρίως, πού βρισκόμαστε.

Πάντα μου άρεσε η καλή κουβέντα… Αυτή που έχει περιεχόμενο και ουσία… Που μπορεί να σε πάρει και να σε μεταφέρει αλλού. Εκεί που πραγματικά επιθυμεί η καρδιά σου… Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έτσι νόμιζα… Στην πραγματικότητα δεν βοήθησαν όλα αυτά τα κείμενα που βρήκα στην έρευνα μου, παρά μόνο στο να ανοίξει καλύτερα η καρδιά μου και να δεχτεί τις ευλογίες που άκουσαν τα αυτιά μου…

Ξέρω, τα πράγματα στη συνέχεια θα είναι ίσως πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να προσαρμόσω ολόκληρη τη ζωή μου σ΄ αυτό. Δεν με πειράζει καθόλου. Το αντίθετο. Νιώθω όμορφα για τις επιλογές μου…

Δρόμοι είναι που θα περπατήσω… Σοβαροί, οπωσδήποτε με συντροφιά όποτε είναι απαραίτητες την ευθύνη, την επιμέλεια, τη σωφροσύνη… Όμως αυτά, δεν είναι στοιχεία ξένα σε μένα. ‘Ως ένα βαθμό τα είχα πάντα. Και τώρα που ξέρω το λόγο και την αιτία, όλα θα είναι ασφαλώς καλύτερα…

Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν και νομίζω πως είναι το καλύτερο μέτρο για να πορεύεται κανείς στη ζωή, είναι η ψυχραιμία… Ευτυχώς, το είχα πάντα αυτό το προνόμιο. Πολύ περισσότερο τώρα, που ανοίγονται νέοι δρόμοι μπροστά μου και μάλιστα τόσο γρήγορα…

Θα συνεχίσω να χαμογελώ με εμπιστοσύνη στα πιστεύω μου και θα φροντίζω καθημερινά, οι στόχοι μου να ορίζονται μέσα από τις αρχές που κινούμαι. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Είναι ζήτημα εκπαιδευμένης συνείδησης. Κι όταν ξέρω ότι γύρω μου, δίπλα μου, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που λειτουργούν έτσι, μάλλον καθόλου δεν ανησυχώ…

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό… Εξάλλου αυτή δεν είναι μια απόφαση που πάρθηκε μέσα σε μια στιγμή έξαρσης… Καθόλου. Καλλιεργήθηκε με πολύ προσοχή για χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή για το πρώτο σοβαρό και μεγάλο βήμα.

Είναι γνωστό ότι τα σταθερά βήματα είναι αυτά που δίνουν καρπούς ώριμους, γλυκούς, χρήσιμους, παραγωγικούς… Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους μου που με βοήθησαν να δω καθαρά αυτό το φως και να περπατήσω με σιγουριά στο όμορφο μονοπάτι που οδηγεί στα καλύτερα που μπορεί να ονειρευτεί κανείς.