Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. 
Τότε που ήμασταν παιδιά, αλλά είχαμε ζωντανό το «ζουζούνι» της δημοσιογραφίας…
Το πρωτοσέλιδο της πρώτης μαθητικής εφημερίδας που βγάλαμε στο σχολείο που πηγαίναμε τότε… Ήταν το Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο Αγ. Αναργύρων που πήγαινα το 1978… Μνήμες… Καταχωνιασμένες που ξανάρχονται όμως στην επιφάνεια όταν υπάρχει η αφορμή…
Κι αυτή τη φορά η αφορμή ήταν το γεγονός ότι παλιοί συμμαθητές αποφάσισαν να κάνουμε μια συνάντηση το ερχόμενο Σάββατο, όπως συνηθίζουν να κάνουν όσοι κατά καιρούς και για κάποιο χρονικό διάστημα βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, είτε για σπουδές, είτε για εργασία…
Και τι χρειάζεται η μνήμη για να κατακλίσει με εικόνες τον άνθρωπο; Ένα «κλικ» είναι αρκετό. Διότι όπως λένε και οι ειδικοί, μνήμη στoν άνθρωπο καλείται ο χώρος στον οποίο αποθηκεύονται και από τον οποίο ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά. Στην ανώτερη αυτή μνήμη, που εδρεύει κυρίως στον εγκέφαλο, οι πληροφορίες μεταφέρονται, κωδικοποιούνται και καταγράφονται σε άλλη μορφή από αυτήν που μεταδίδει η πραγματικότητα στα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου.Μια πρώτη κωδικοποίηση επιτρέπει σε πληροφορίες από τον έξω κόσμο να φθάσουν στα αισθητήρια όργανά μας. Για παράδειγμα μια σειρά ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε κάποιο εύρος συχνοτήτων μεταφέρει σε μας μέσω του αέρα την πληροφορία πως «μια λάμπα φωτίζει». Δεν είναι όμως η πληροφορία αυτή που διεγείρει, στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού τους αντίστοιχους υποδοχείς, είναι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα τα οποία τη μεταφέρουν κωδικοποιημένη. Και η πληροφορία αυτή δεν έχει νόημα εκτός της ανθρώπινης συνείδησης, εκεί δηλαδή όπου γίνεται αντιληπτή η ουσία της.
Στα αισθητήρια όργανα το σήμα περνά από το περιβάλλον σε άλλο μέσο (στο ανθρώπινο σώμα) και κωδικοποιείται διαφορετικά, μετατρεπόμενο κατ' αρχήν σε χημικό ή φυσικό ερέθισμα και στη συνέχεια σε σειρές από ηλεκτρικές ώσεις, οι οποίες οδεύουν προς τον εγκέφαλο και εκεί λαμβάνουν μορφή ως αισθήσεις. Οι ηλεκτρικές αυτές ώσεις συσχετίζονται και κωδικοποιούνται στον εγκέφαλο ώστε να λάβουν κατανοητές μορφές και να τους αποδοθεί σημασία και έννοια. Η διεργασία και το αποτέλεσμα της τελευταίας αυτής μετατροπής αφορά, για πρώτη φορά στην όλη διαδικασία, τη μνήμη.
Η μορφή που λαμβάνει το ερέθισμα ώστε να γίνεται κατανοητό από τη μνήμη (κωδικοποίηση) είναι το πρώτο αναγκαίο ζητούμενο σε μια διαδικασία μνήμης. Η αποθήκευση είναι ένα δεύτερο στάδιο κατά το οποίο η μορφή αυτή, που παράχθηκε, αποτυπώνεται για κάποιο χρονικό διάστημα ώστε να μπορέσει να ανασυρθεί όταν απαιτηθεί. Άλλες πληροφορίες αποθηκεύονται για μεγάλα και άλλες για μικρότερα χρονικά διαστήματα κι έπειτα χάνονται, «σβήνουν». Τρίτη διεργασία είναι η ανάκτηση μιας πληροφορίας που έχουμε αποθηκεύσει, η επιστροφή της δηλαδή στη συνείδησή μας.
Συνέβη την περασμένη εβδομάδα όταν μερικοί συμμαθητές στο Λύκειο που πηγαίναμε πριν 37 χρόνια, το Τεχνικό Επαγγελματικό λύκειο Αγίων Αναργύρων, αποφάσισαν να κάνουν μια κίνηση να… ξαναβρεθούμε. Να δούμε τι απέγιναν εκείνα τα παιδιά και με τι ασχολούνται σήμερα.
Για να βοηθήσουν αυτή την κίνηση έφτιαξαν και μια σελίδα στο Facebook ως κλειστή ομάδα με σκοπό να ανακαλέσουν στη μνήμη γεγονότα εκείνης της Εποχής… Και ω του θαύματος, οι κρουνοί της μνήμης άνοιξαν.
Με μια αξιοσημείωτη σοβαρότητα ανέσυραν πολλά πράγματα, όπως την έκδοση αυτής της μαθητικής εφημερίδας που βγάζαμε τότε, τον ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΠΑΛΜΟ. Συγκινήθηκα… Ήταν η πρώτη δημοσιογραφική δουλειά μου με επαγγελματική επάρκεια. Από τότε είχα το «ζουζούνι» της δημοσιογραφίας, μέσα μου. Και πέντε χρόνια αργότερα, μετά το στρατό, το εξάσκησα ως επάγγελμά μέχρι σήμερα, δουλεύοντας σε πολλές και μεγάλες αθηναϊκές ημερήσιες εφημερίδες… Δεν είναι φοβερό;
Σχετικά τώρα με τον ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΠΑΛΜΟ, δεν ξέρω, μάλλον δεν θυμάμαι πόσα τεύχη βγήκαν, τελικά. Αυτό που έβαλε στη σελίδα, ο φίλος Περικλής Φιλλόπουλος είναι το πρώτο φύλλο. Όμως θυμάμαι πως για όσο κυκλοφορούσε συμφωνούσαν όλοι πως ήταν κάτι πολύ πρωτοποριακό για τη δεκαετία του ’70 και μάλιστα για ένα δημόσιο σχολείο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που μόλις είχε φτιάξει ο τότε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεώργιος Ράλλης, στο πόδι, όπως άλλωστε έκαναν διαχρονικά οι πολιτικοί στην εκπαίδευση…
Εκείνο τον καιρό, λίγο πριν, λίγο μετά δεν είμαι σίγουρος, έβγαζα επίσης άλλη μια εφημερίδα, τη ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ σε συνεργασία με το φροντιστήριο ΠΑΙΔΕΙΑ που βρισκόταν στην οδό Τζώρζ στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην πλατεία Κάνιγγος. Και μια εφημερίδα τοπική στους Θρακομακεδόνες από την οποία, λόγω του ερευνητικού ρεπορτάζ εισέπραξα και μια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση από τον διοικητή τους αστυνομικού τμήματος Μενιδίου και τη τοπικής Ειρηνοδίκου που εκτελούσε χρέη εισαγγελέα σε μια επέμβαση στους εργάτες που έχτιζαν ένα αυθαίρετο, ασκώντας βία, για να με ταλαιπωρήσει αρκετά, καθώς με ακολούθησε στη θητεία μου στο στρατό…
Και το φοβερότερο… Δεν θυμάμαι ούτε το όνομα αυτής της εφημερίδας… Επιπλέον δεν είμαι και τόσο καλός στο να κρατάω αρχεία. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο θα είναι από τύχη, εφόσον η αδελφή μου, Μαλάμω, με όλες τις αλλαγές που έχουν γίνει στο σπίτι που με φιλοξενούσε τότε έχει κρατήσει μια κούτα με υλικό που αποθήκευα τότε… Αχ, πόσο ευχαριστώ αυτά τα «παιδιά», όλοι ηλικιωμένοι πια στις μέρες μας που μου θύμισαν πράγματα και γεγονότα… Ας είναι καλά!
Τον Οκτώβρη του 2013 είχα έρθει στα 
