Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Μέσα σε δύσκολες καταστάσεις μας ήρθε στη ζωή μας και ο μήνας Ιούλιος… Καλώς τον!
Με φωτογραφίες μνήμης από τις εργασίες που έγιναν και συνεχίζουν γίνονται στο πατρικό μου σπίτι, έτσι που να μπορέσω, όταν με το καλό βγω στη σύνταξη να είναι σε θέση να με φιλοξενήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αρχίζει να παίρνει πια μορφή…
Αυτό είναι το σαλόνι με το τζάκι… Δίνει νομίζω μια αίσθηση υπέροχη απαραίτητη για τις ημέρες που διανύουμε. Διότι καλό είναι να μη βιαστείτε να πείτε πως ο Ιούλιος που μπήκε σήμερα μας οδηγεί στην καρδιά του καλοκαιριού. Ας κρατούμε και μερικές επιφυλάξεις. Χθες το απόγευμα έβρεχε στην Αθήνα καταρρακτωδώς…
Δεν το κρύβω, μ’ αρέσει… Και ξέρω πως έχει βάλει το χεράκι της η Σούλα με το γούστο της. Το άψυχο σπίτι που κάποια στιγμή νόμισα ότι θα έμενε γιαπί, με τους αλητήριους «τεχνίτες» που είχα μπλέξει, τώρα ολοκληρώνεται… Και είναι πια σε θέση να μας φιλοξενήσει. Κάποιες μικρές πινελιές χρειάζονται και είναι έτοιμο.
Κι έξω στην αυλή που σε λίγο θα χτιστεί ο τοίχος από πέτρα προς την πλευρά του Κελαρογιάννη οι δύο βουκαμβίλιες μας. Υπέροχες, ανθεκτικές πια, αφού βρήκαν και ρίζωσαν, βαθιά… Η πρώτη, αυτή που βλέπουμε εδώ αριστεράς όπως μπαίνουμε στο σπίτι, άργησε να κάνει ανθάκια. Τώρα τα βγάζει… Έχει κι αυτή τα πείσματα της. Τι; Μόνο οι άνθρωποι;
Κι αυτή, δεξιά, ολάνθιστη, δίπλα στον μετρητή της ΔΕΗ και τη σύνδεση του ΟΤΕ. Ρεύμα υπάρχει, νερό επίσης κι ας μη βρίσκεται εύκολα κείνος με την καλή καρδιά που θα μπορούσε να μας τα ποτίζει λίγο να αντέξουν τις καλοκαιρινές ζέστες, μέχρι να αναλάβουμε εμείς την περιποίηση τους… Κι από χθες το σπίτι έχει και τηλέφωνο. Και μάλιστα το ίδιο νούμερο που είχε και όταν έμεναν εκεί οι γονείς μου…
Έφυγε χθες ένας Ιούνιος που τραμπαλιζόταν, ανάμεσα στο φθινόπωρο και την άνοιξη… Καλοκαίρι πάντως δεν το λες αυτό το συννεφιασμένο τοπίο με τις καθημερινές ξαφνικές μπόρες που γεννιόνται από το τίποτα και από το πουθενά…
Και να, που μπήκαμε στον Ιούλιο, σήμερα. Την καρδιά του καλοκαιριού. Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια πως την τρίτη εβδομάδα του, εκεί κατά τις 20 του μήνα, είχε κάποτε τις μεγαλύτερες ζέστες του..
Το ήξερα και φρόντιζα να είμαι στο χωριό μου με άδεια τέτοιες μέρες… Αυτά μέχρι πέρσι γιατί φέτος δεν το βλέπω… Όχι πως κι εκεί δεν έχει ζέστες, αλλά να, το βράδυ έχει μια δροσιά ξεχωριστή που μπορούσες να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς… Με ανοιχτό το παράθυρο και χωρίς έντονα το στοιχείο του φόβου… Εδώ, στην Αθήνα, δεν το κάνεις αυτό, εύκολα. Φοβάσαι… Άσε που δεν είναι βέβαιο ότι το βράδυ θα έχει δροσίσει μέσα στην πυρωμένη άσφαλτο της πόλης…
Όμως, όπως είπα και πριν, όλα αυτά δεν υπάρχουν για την ώρα… Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα αλλάξει γρήγορα τακτική ο καιρός… Αλλά κι αν συμβεί αυτό δεν πρόκειται να ξαφνιαστώ… Άλλωστε ότι έχω περιγράψει ως τώρα δεν είναι από διηγήσεις φίλων. Τα έχω ζήσει…
Αυτές τις μέρες, τα πράγματα έχουν επιπλέον ότι άγχη και πίεση βάζουν οι κάλπες για το δημοψήφισμα και καθώς φαίνεται δεν πρόκειται να αλλάξουν με τον νέο μήνα που μπήκε σήμερα… Είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα για πολλούς κι όχι μόνο γιατί έχει κλείσει η στρόφιγγα παροχής χρηματοδότησης των τραπεζών, αλλά και γιατί το κλίμα, όσο προχωρούμε στην Κυριακή, ημέρα που έχει οριστεί από την κυβέρνηση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, γίνεται όλο και πιο διχαστικό.
Ένας φοβερός φανατισμός κυριαρχεί από την μια ως την άλλη πολιτική πλευρά που, ασφαλώς δικαιούται να υπερασπίζεται με επιχειρήματα τα πιστεύω της, όχι όμως έτσι… Αντί να υπάρχει μια στοιχειώδης ανθρώπινη αλληλεγγύη, αυτό που είναι πολύ πιο εμφανές αφορά το… αλάθητο των απόψεων τους… Μακριά από μας τέτοιο κακό…
Τους βλέπω τους καημένους και τους συμπονά η ψυχή μου. Προσπαθώ, σε κάθε ευκαιρία (και όχι μόνο εγώ, χιλιάδες ομόπιστοι μου, βλέπω να το κάνουν με πολύ αγάπη…) αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν τυφλωθεί από τις ιδεοληψίες που το βλέπουν ότι τους οδηγούν με βεβαιότητα στην τρέλα και την απελπισία, αλλά εκεί, επιμένουν…
Έχω λόγους κι εγώ να θέλω να περάσουν οι μέρες… Στις 4 του μήνα επιστρέφει η γυναίκα μου. Έκανε με τον καλύτερο τρόπο τις δουλειές που είχαμε προγραμματίσει στην Κρήτη και τώρα γυρνά στη βάση της. Ότι καλύτερο, δηλαδή…
Κάπως έτσι μπαίνει σήμερα ο Ιούλιος στη ζωή μας… Σε έναν καιρό που όσο το συλλογιζόμαστε διαπιστώνουμε ότι φεύγει σαν αέρας… Υποχρέωση μας λοιπόν να διαλέξουμε τις στιγμές που θα ζήσουμε για να θυμόμαστε… Και ξέρετε, δεν χρειάζεται επιστήμη το πράγμα… Απλό είναι. Μόνο την καρδιά χρειάζεται να αφήσουμε ελεύθερη. Ξέρει εκείνη πώς να ρουφήξει τα καλύτερα και να νιώσει όμορφα. Ας τον καλωσορίσουμε λοιπόν τον Ιούλιο… Μην τον αποπάρουμε με το έμπα του…
Σχόλια (0)