Στα 10 χρόνια πια και είμαστε καλά! Τι άλλο να θέλουμε σ' αυτόν τον παράξενο κόσμο;

gamos6Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!

Και επειδή εκτιμούμε ότι ο γάμος, ήταν και παραμένει ένα μεγάλο γεγονός που άλλαξε τις ζωές μας, θέλουμε να το θυμόμαστε, αφού εκτιμούμε ότι άξιζε το βήμα που κάναμε...

Όπως και τις όμορφες στιγμές στη ζωή μας...

Και είμαστε πολύ χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι στον κοινό δρόμο που χαράσσουμε στη ζωή μας...

Στο μεταξύ, κάθε μέρα για μέρα, είναι για μας ξεχωριστή και την τιμούμε όπως της πρέπει, επειδή ξέρουμε καλά πως είναι Θείο Δώρο...

Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, σε εποχές πολύ δύσκολες και έχουμε καταφέρει να είμαστε καλά, καθώς μοιραζόμαστε πράγματα...

Ακόμα και τώρα που περνάμε μια ιδιόμορφη περίοδο, στον απόηχο της πανδημίας του κορονοϊού Covid-19 που μας κράτησε δυο χρόνια σε καραντίνα σπίτι μας, ή σε μια ιδιότυπη κοινωνική αποστασιωποίηση, εμείς προσπαθήσαμε να είμαστε καλά και να κάνουμε πράγματα, μαζί...

Τα σχέδια, έτσι κι αλλιώς τα αφήνουμε για αργότερα, όταν φτιάξουν τα πράγματα... Μέχρι τότε μπορούμε να ζούμε με ευχάριστες αναμνήσεις από ταξίδια που προλάβαμε να κάνουμε...

Και αν το θέλει ο Ιεχωβά, τώρα που περασε το κακό, σχεδιάζουμε κι άλλα. Όσο αντέχουμε και μπορούμε!

Θέλουμε να το γιορτάσουμε λίγο διαφορετικά και... λίγο αργότερα. 2-7 Μαϊου θα πάμε εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη. Το ήθελε πάντα η Σούλα. Κι εγώ που την έζω ζήσει την Πόλη, πολλά χρίνια πριν, είναι όντως, ένα σταυροδρόμι πολιτισμού ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή.

Αξίζει λοιπόν και θα το τολμήσουμε! Έτσι κι αλλιώς μας αρέσει να γνωρίζουμε νέους τόπους, ανθρώπους, πολιτσμούς.

Επειδή αυτό είναι κάτι που μας αρέσει και το θέλουμε, ενώ παράλληλα θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και μας ευχαριστούν, μαζί!

Σ' αυτό το πλαίσο εντάξαμε και το ταξίδι μας στο Πήλιοβπριν μερικά χρόνια... Μια όμορφη ανάσα σε ένα μέρος που αγαπούμε πολύ και θέλαμε να το γνωρίσουμε καλύτερα... 

Είχαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε τον Στηβ, την Έστερ και τα κορίτσια τους, Βικτώρια και Χλόη τον Ιούνιο του 2023, όταν περάσαμε μαζί στην Πάρο ένα δεκαήμερο φανταστικών διακοπών... Και συνεχίζουμε!

kanoni1.060416

Ας γυρίσουμε λιγάκι πίσω το χρόνο... Το 2016 πήγαμε για έξι μέρες στην Κέρκυρα. Και περάσαμε υπέροχα, όπως μπορείτε να δείτε και στις δημοσιεύσεις που κάναμε γι' αυτό το ταξίδι μας ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Μας αρέσει να το κάνουμε αυτό ως άνθρωποι. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε ένα σοβαρό, μεγάλο γεγονός, να γιορτάσουμε στη ζωή μας...

Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ ταξιδεύει, γνωρίζει νέους τόπους, ανθρώπους, συνήθειες, ήθη και έθιμα, πολιτισμούς και τα ζει. Από εδώ τα λέγαμε καθημερινά, κι εκείνες τις μέρες των ταξιδιών μας, όπως κάνουμε χρόνια τώρα, με τα μέρη που επισκεπτόμαστε… 

Και το 2017 πήγαμε στο Αβινιόν της Γαλλίας κοντά στους πνευματικούς και σαρκικούς αδελφούς μας Γιώργο και Αστρίντ. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αλλά, επειδή δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε την αρχή, στα λίγκ που ακολουθούν μπορείτε επίσης να δείτε μαζεμένες όλες τις αναρτήσεις που έκανα από το Βανκούβερ του Καναδά, τότε που μείναμε κοντά στον Στήβ και την Έστερ, την κόρη και τον γαμπρό της Σούλας, για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες..

Εκεί, το 2015, στις 4 Απρίλη, έγινε ο γάμος μας με τη Σούλα... Αξίζει να τα θυμηθούμε όλα αυτά, γιατί άλλαξαν τον ρου της δικής μας ιστορίας...

Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

psarakia

Ο γάμος όπως είπαμε, είναι θεϊκός θεσμός, τον οποίο καθιέρωσε και εδραίωσε ο Ιεχωβά στην Εδέμ, φέρνει σε ύπαρξη την οικογενειακή μονάδα, τον οικογενειακό κύκλο. 

Ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός, έπλασε τον άνθρωπο, αρσενικό και θηλυκό και θέσπισε το γάμο ως την κατάλληλη διευθέτηση για τον πολλαπλασιασμό της ανθρώπινης φυλής. (Γε 1:27, 28)

Ο πρώτος ανθρώπινος γάμος τελέστηκε από τον Ιεχωβά, σύμφωνα με την περιγραφή των εδαφίων Γένεση 2:22-24. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της ζωής μας. Τα σεβόμαστε και τα τιμούμε, όπως τους πρέπει...

akrovatis

Τι κάναμε και πώς το γιορτάσαμε το 2020; Δείτε ΕΔΩ. Και τα καλύτερα είναι μπροστά μας... Όπως το ταξίδι μας στο Πήλιο... Δείτε ΕΔΩ το 2021, Το 2022 το ψάχνουμε. Ήταν δύσκολα χρόνια λόγω της πανδημίας. Αλλά μετά το 2023, όλα έδειχναν να παίρνουν ένα άλλο ρυθμό... Πιο φυσιολογικό! Κάτι έχουμε στο νου μας και για φέτος...

avgo.tukokora

Τα δικά μου

Εκτύπωση

Ας ρίξουμε μια ματιά στο σπίτι μας, στο χωριό, έστω και μέσα από τις φωτογραφίες...

thrapsano.1
Ο Αγησίλαος και η Στασούλα, η αδελφή μου και ο σύζυγος της, φωτογραφημένοι στην αυλή του σπιτιού τους, κάτω από την κρεβατίνα που όπως βλέπουμε είναι φορτωμένη σταφύλια... Τους βλέπω όμορφα και τους χαίρομαι. Τους εύχομαι να είναι πάντα έτσι! Χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, παρά τα προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε.

thrapsano.2
Τις προηγούμενες μέρες σας έδωσα μια ανάρτηση από τις βουκαμβίλιες του πατρικού μου που, παρά το γεγονός ότι τις έκαψε ο πάγος από τον χιονιά του Γενάρη, εντούτοις ξαναπέταξαν νέα βλαστάρια. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα. Και κοίτα τι όμορφες που είναι και οι γλάστρες στα παρτέρια.

thrapsano.3
Τι θέλουν τα φυτά, πέρα από το πότισμα για να είναι όμορφα, ζωηρά και ανθισμένα;. Αγάπη και φροντίδα. Ας είναι καλά η Στασούλα. Αν υπάρχει ακόμα ζωή σ' αυτό το σπίτι, αυτό οφείλετε στην αγάπη της, να τα διατηρήσει στη ζωή. Της χρωστάμε ευγνωμοσύνη για ότι κάνει και συνεχίζει να κάνει!

thrapsano.4
Δες την ορτανσία στην εσωτερική αυλή πώς θέριεψε! Σαν να βρήκε το χώρο της… Έτσι είναι αυτά. Αν βρουν το μέρος που τους αρέσει, αναπτύσσονται γρήγορα και εντυπωσιακά. Μας αρέσει αυτό γιατί είναι σα να συνεισφέραμε κι εμείς με την αγάπη μας κι ας είμαστε μακριά. Όλα βέβαια μπορούν να συμβούν.

thrapsano.5
Η εσωτερική αυλή, άδεια. Βλέπεις δεν τα καταφέραμε να πάμε φέτος καλοκαίρι. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έρθουν τα πράγματα ώστε να τα καταφέρουμε να πάμε πιο νωρίς απ' ότι υπολογίζαμε. Θα δείξουν τα πράγματα. Ο καιρός είναι μπροστά μας και κρύβει εκπλήξεις.

thrapsano.6
Αυτή τη φωτογραφία μάλλον ως εικαστική μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Είναι η πόρτα της κουζίνας δεξιά και το παράθυρο. Κλειστά. Λείπουμε εμείς και τους λείπει η ζωή. Οι άνθρωποι είναι που δίνουν ζωή στα άψυχα κτίρια. Από μόνα τους είναι ψυχρά. Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος.
Εκτύπωση

Τότε που έκανα ραδιόφωνο σε επίπεδο επαγγελματικό, στο «Ράδιο 5» στους 94,4 FM

 dim.taftotita1
Αυτή είναι η δημοσιογραφική ταυτότητα του διαδημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού «Ράδιο 5» στη Β’ Πειραιά. Τη βρήκε τυχαία η Σούλα, καθώς έκανε καθαριότητα και μου έφερε μνήμες…

dim.taftotita2
Η δημοσιογραφική ταυτότητα είναι εργαλείο δουλειάς. Εδώ βέβαια είμαι τουλάχιστον 25 χρόνια νεώτερος, αλλά έχω πάντα το ίδιο κέφι και διάθεση για δουλειά… Κι επειπλέον την εμπειρία που δεν είναι και λίγη…

blankΟι μνήμες έρχονται καμιά φορά τυχαία. Εκεί που δεν τις περιμένεις. Και όταν είναι για όμορφα πράγματα, αξίζει τον κόπο να σε παρασύρει και να ταξιδέψεις μαζί της. Αφήνεσαι λοιπόν…

Είναι προχωρημένη δεκαετία του 1980. Στην κυβέρνηση είναι ακόμα ο Ανδρέας Παπανδρέου και εκείνη την εποχή είχε τοποθετήσει στο υπουργείο Παιδείας τον γιο του, Γιωργάκη, μετέπειτα δυστυχώς πρωθυπουργό της χώρας.

Θεωρούν επιβεβλημένο να ξεφύγουν από το μονοπώλιο της κρατικής ραδιοφωνίας. Για την τηλεόραση δεν γίνεται ακόμα λόγος, αλλά κι αυτό φαίνεται μεγάλο στα μάτια μας εκείνη την εποχή… Το να φύγει η ενημέρωση από τον ασφυκτικό κυβερνητικό έλεγχο, είναι το ζητούμενο.

Έτσι με πομπώδεις εξαγγελίες (όπως κάνουν πάντα οι πολιτικοί…) μιλούν για τη δήθεν ελεύθερη ραδιοφωνία… Δήμαρχος τότε στην Αθήνα ήταν ο Έβερτ. Αρπάζει πρώτος την ευκαιρία και στήνει τον «Αθήνα 9,84FM», τον πρώτο διαδημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό στην Ελλάδα. Ακολουθεί ο Πειραιάς με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και το «Κανάλι 1». Κι εδώ το Εργατικό Κέντρο Πειραιά είχε την εβδομαδιαία εκπομπή του που έκανα από τα μικρόφωνα του ζωντανά εγώ. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Και οι δύο δήμαρχοι κινούνται ιδεολογικά στον δεξιό χώρο.

Αποφασίζουν λοιπόν πέντε δήμοι από την Β’ Πειραιά με την καθοδήγηση της αριστεράς, να ενώσουν της δυνάμεις τους και να φτιάξουν το δικό τους, ραδιόφωνο το «Ράδιο 5» με σοβαρό και σαφώς διαφορετικό προσανατολισμό.

Τα στούντιο του «Ράδιο 5» ήταν στο Κερατσίνι, Μικράς Ασίας και Παπαναστασίου. Και η εκπομπή του προγράμματος γινόταν στους 94,4 FM stereo. Αν και η κεραία του ήταν στον Κοκκινόβραχο της Νίκαιας με δύναμη εκπομπής μόλις 1 ΚΒ, επειδή η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή ακουγόταν «τζάμι» σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής, μέχρι την Εύβοια.

Εκείνη την εποχή, εγώ εργαζόμουν τα απογεύματα, μετά την ΠΕΤ ΟΤΕ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά (ΕΚΠ). Δέκα ολόκληρα χρόνια δούλεψα στο Γραφείο Τύπου του ΕΚΠ, σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα είχε μια πολύ αξιόλογη δράση… Εκεί έβγαζα ένα μηνιαίο περιοδικό με τη δράση του ΕΚΠ και γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, αλλά και φελλούς.

Πέφτει λοιπόν η ιδέα, το Εργατικό Κέντρο του Πειραιά να κάνει μια εβδομαδιαία ωριαία εργατική εκπομπή από το «Ράδιο 5» και μέσα από εκεί να προβληθούν τα προβλήματα των εργαζομένων με καλεσμένους ζωντανά στο στούντιο προέδρους ή εκπροσώπους συνδικάτων. Η ιδέα μου άρεσε, αλλά δεν είχα καμιά εμπειρία από το ραδιόφωνο.

Τολμούσα όμως, πάντα… Αλλά όταν μπήκα στο στούντιο για την πρώτη ζωντανή δημοσιογραφική εκπομπή είχα πολύ άγχος. Τρεμόπαιζα το στυλό μου κάτω από το τραπέζι κι αυτό αν και δε φαινόταν, ακουγόταν στον αέρα καθώς το «έπιαναν» τα ευαίσθητα πυκνωτικά μικρόφωνο. Φορούσα ακουστικά, όπως κάνουν και τώρα οι παραγωγοί, για να ακούω τι βγαίνει έξω στον αέρα του ραδιοφώνου. Λογικά θα έπρεπε να το ακούσω, αλλά ούτε που το κατάλαβα. Χρειάστηκε να μου το επισημάνει ο ηχολήπτης μας, Νίκος Ρόκος.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του: «Νομίζεις ότι σε ακούει όλη η Αθήνα; Κανείς δεν σε ακούει, χαλάρωσε…». Το εφάρμοσα αυτό στην πράξη και άρχισα να το απολαμβάνω. Κάθε εβδομαδιαία εκπομπή γινόταν όλο και καλύτερη. «Δέσαμε» και με τον Κώστα Λάζαρη, έναν υπάλληλο του ΟΤΕ που αγαπούσε πολύ τη μουσική κι έφερνε σε βινύλιο τους δίσκους από τη δισκοθήκη του, απ’ όπου θα έπαιζαν τα τραγούδια. Σήμερα ο Κώστας κάνει μουσικές εκπομπές στο «Μεταδεύτερο» ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο…

Και μου άρεσε τόσο ώστε πολύ σύντομα ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού, Βαγγέλης Καλογρίδης, μου πρότεινε να κάνω μια κοινωνική εκπομπή. Το δοκίμασα και άρεσε. Έκανα λοιπόν μια δίωρη εκπομπή 9-11 με το τίτλο «Σαββατόβραδο κι είμαι πλάι σου» κι έβγαζα τα εσώψυχα μου. Είχα τους δικούς μου ακροατές, έφτιαξα τη δισκοθήκη μου από βινύλιο, όμορφα ήταν…

Και οι δύο εκπομπές, η εργατική και η κοινωνική, έπαιζαν μέχρι που σταμάτησε ο σταθμός να εκπέμπει, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τη συχνότητα του μάλιστα την πούλησε στον Μάκη Τρ=ιανταφυλλόπουλο για να φτιάξει το δικό του ραδιόφωνο που το έλεγε τότε «ΩΧ FM» Τότε ήταν που το ΚΚΕ αποφάσισε να κάνει το δικό του ραδιόφωνο, τον «902 αριστερά στα FM» με κορμό τα στελέχη του «Ράδιο 5». Παρότι δεν υπήρξα ποτέ μέλος του ΚΚΕ, μου πρότειναν να πάω να συνεχίσω να κάνω εκεί την κοινωνική εκπομπή μου.

Δέχτηκα. Και το έκανα για μερικά χρόνια με επιτυχία. Συνέβη όμως κάτι που με έκανε να επανεξετάσω τα πράγματα… Αλλά αυτά θα τα πούμε σε ένα άλλο σημείωμα μας. Είπαμε, μνήμες είναι, με αφορμή μια δημοσιογραφική ταυτότητα…
Εκτύπωση

Στο «Le Bercail» το γεύμα αγάπης με τους φίλους μας και αδελφούς, Γιώργο και Αστρίντ

gevma1.2017
Διαλέξαμε, ύστερα από ενδελεχή έρευνα ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στις όχθες του ποταμού Ρον που διασχίζει το Αβινιόν, το «Le Bercail» για το γεύμα αγάπης σχετικά με τα δυο χρόνια γάμου μας. Μαζί με τον Γιώργο και την Αστρίντ. Τι όμορφη παρέα!

gevma2.2017
Ναι, ήταν για μας κάτι όμορφο. Κάτι που θέλουμε να το έχουμε κάθε χρόνο αυτή την όμορφη συγκυρία καθώς γιορτάζουμε με τον καλύτερο τρόπο τα δύο χρόνια που είμαστε μαζί μαζί με τη Σούλα. Στιγμές όμορφες, μοναδικές, ευτυχισμένες αν μη τι άλλο…

gevma3.2017
Ο Γιώργος και η Αστρίντ, όλες αυτές τις ημέρες φροντίζουν να έχουμε πραγματικά το καλύτερο και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή τη θυσία. Ξέρουμε πως δεν είναι πάντα εύκολο αυτό, αλλά εκείνοι έχουν κάνει τον προγραμματισμό τους, ώστε όλες οι μέρες να κυλούν όμορφα.

gevma4.2017
Το εστιατόριο που έχει ζωή από το 1965 δεν είχε πολυτέλεια, αλλά ξεχώριζε για την ομορφιά του, από το σημείο που είχε χτιστεί και τη στρατηγική που το δούλευαν εκείνοι που το διαχειρίζονταν. Εδώ δεν είναι ατέλειωτες ώρες ανοιχτό, όπως ίσως στην Ελλάδα.

gevma5.2017
Τα ωράρια λειτουργίας του ήταν σε εμφανές σημείο: Άνοιγε από τις 12 – 2 μ.μ. και μετά το απόγευμα από τις 7:30 – 9 μ.μ. Και όταν λέμε άνοιγε εννοούμε ότι μπορούσε να καθίσεις και να ζητήσεις να σε σερβίρουν. Οι τιμές του καλές και σε λογικά πλαίσια, ανάλογα με το περιβάλλον.

gevma6.2017
Φωτογράφισα λίγο τα πιάτα και το τραπέζι. Ήθελα να σας μεταφέρω ένα κάποιο κλίμα από την όλη διαδικασία. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι το προσπάθησα. Μετά το γεύμα ανεβήκαμε μια βόλτα στο πιο ψηλό σημείο του Αβινιόν να θαυμάσουμε την πόλη.

gevma7.2017
Αλλά γι’ αυτά θα δώσουμε φωτογραφίες αύριο. Ας μείνουμε σήμερα στα όρια μιας επετείου, όπως το θέλαμε από την αρχή αυτού του κομματιού. Το βράδυ στο σπίτι είχαν ετοιμάσει για μας, ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη. Γλυκό και σαμπάνια για την επέτειο των δύο χρόνων γάμου μας!

gevma8.2017
Πίσω από όλα αυτά είναι ο Γιώργος που όλες αυτές τις ημέρες προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί για να μας δώσει την φιλοξενία που ξεπερνάει τα όρια… Και τον ευχαριστούμε πολύ και εκείνον και την Αστρίντ γιατί πραγματικά κάθε στιγμή το εισπράττουμε αυτό…
Εκτύπωση

Δυο χρόνια μαζί σε τούτη τη ζωή… Δυο χρόνια μετρά σήμερα ο γάμος μου με τη Σούλα!

karpentras
Η φωτογραφία είναι χθεσινή, τραβηγμένη στην πόλη Καρπεντράς, που μας είχαν πάει βόλτα ο Γιώργος με την Αστρίντ, προκειμένου να τη γνωρίσουμε. Και ήταν πράγματι πολύ όμορφη. Αυτό εισπράξαμε τις λίγες ώρες που μείναμε εκεί…

stin.agora
Μαζί με τα αδέλφια μας, Γιώργο Αργυρόπουλο και τη σύζυγό του Αστρίντ έξω στην αγορά, όπου πήγαμε για να ψωνίσουμε μερικά πράγματα που χρειαζόμαστε. Η φιλοξενία τους είναι μοναδική… Ξεπερνάει οτιδήποτε μπορούσαμε να περιμένουμε.

kardula.arkudakiΣήμερα κλείνουν δυο χρόνια από τότε που ενώσαμε τις ζωές μας με τη Σούλα. Αξίζει με αφορμή αυτή την επέτειο, να θυμηθούμε μερικά πράγματα από αυτόν τον γάμο. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Στιγμές μοναδικές, που πρέπει να τις ξαναδείς και να τις ξαναφέρεις μπροστά στη μνήμη σου..

Και πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι πολύ όμορφα σ’ αυτή τη σχέση. Έμαθα να μοιράζομαι πράγματα και να ζω την κάθε στιγμή, όχι πια μόνος μου, αλλά όπως ακριβώς της αξίζει μέσα σ’ ένα γάμο που στα μάτια του Ιεχωβά είναι ιερός και έχει την ευλογία του. Μαζί!

Ίσως ακούγεται απλό και εύκολο, αλλά έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στον κόσμο και ακολουθώντας τα εγωιστικά πρότυπα του, δεν είναι καθόλου εύκολο στην εφαρμογή του.

Χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, ώστε να αλλάξεις παλιές συνήθειες… Αλλά ευχαριστώ τη Σούλα και την επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά που μέσα από τη βοήθεια που μου πρόσφεραν απλόχερα, έμαθα να ακολουθώ αρχές, ουσιαστικές, που οδηγούν αναμφίβολα στην ευτυχία, όποια ευτυχία μπορεί να έχει κανείς σ’ αυτό το δύσκολο σύστημα πραγμάτων που από μόνο του δεν δίνει και πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Δυο χρόνια μετά αισθάνομαι καλά με μια ισορροπημένη αξιοζήλευτη αγάπη η οποία λείπει από πολλούς ανθρώπους γύρω μας.

Έμαθα πόσο σπουδαίο είναι να δίνεις χωρίς να αναμένεις ανταπόδοση και χαίρομαι να ζω με ενδιαφέρον κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει.

Αυτό το απολογιστικό σημείωμα, γράφεται στην πλατεία του ιστορικού κέντρου της πόλης του Αβινιόν που έχουμε έρθει κοντά στον αδελφό της, Γιώργο Αργυρόπουλο και τη σύζυγο του, Αστρίντ για να τους γνωρίσουμε και να περάσουμε μαζί τους μια γεμάτη εβδομάδα και κάτι, φιλοξενούμενοι τους.

Δεν τους ήξερα. Είχα μιλήσει μαζί τους στο τηλέφωνο, είχα ακούσει ιστορίες, αλλά καθώς ζούμε μαζί αυτές τις μέρες, κάθε μέρα, ανακαλύπτω δύο πολύ σπέσιαλ ανθρώπους, που θέλουν να μοιραστούν τα καλύτερα της πόλης τους μαζί μας, ώστε η εμπειρία μας από αυτή την επίσκεψη να είναι πολύ δυνατή.

Και μέχρι τώρα τα καταφέρνουν, καθώς υλοποιούν ένα πολύ δυνατό και γεμάτο πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει για μας. Πραγματικά χαίρομαι που έχω τέτοιους αδελφούς, πνευματικούς και σαρκικούς.

Σήμερα έχουμε σχεδιάσει ένα σπέσιαλ γεύμα που αξίζει στην περίσταση γιορτασμού της επετείου δύο χρόνων γάμου. Έχουμε βρει ήδη, ύστερα από έρευνα και το μαγαζί. Και προχθες στη βόλτα μας την απογευματινή το επισκεφθήκαμε να το δούμε από κοντά. Ναι, αξίζει τον κόπο.

Για μας είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε, μετά τον Ιεχωβά. Μάθαμε στα χρόνια αυτά να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να κρατούμε ζωντανή αυτή την όμορφη σχέση. Ναι, είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά που αξίζει να διαφυλάξουμε με κάθε θυσία.

Κι αυτό μπορεί να προκύψει δίνοντας σημασία στα μικρά καθημερινά πράγματα που αφορούν εμάς, αλλά και τον καθένα προσωπικά. Με στοχαστικό ενδιαφέρον κάθε καινούρια μέρα, είναι μια όμορφη πρόκληση για να συμπεριλάβουμε στη δράση μας και την καθημερινότητα μας πράγματα που μας αφορούν.

Δυο χρόνια μετά, είμαι γεμάτος ενθουσιασμό, βέβαιος ότι κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ώστε να ποτίζουμε αυτή την όμορφη σχέση και να παραμένει ανθηρή, γεμάτη ενδιαφέρον, ώς την αιωνιότητα.
Εκτύπωση

Ευχαριστούμε από καρδιάς! Μας συγκινείτε πολύ, με την ανιδιοτελή προσφορά σας…

karotsaki
Για πότε βάλαμε την αγγελία σ’ αυτό το Site με την οποία ζητούσαμε, απόν είχε να μας προσφέρει προσωρινά ένα αναπηρικό καροτσάκι για τον παππού Διονύση και για πότε ανταποκριθήκατε θετικά, είναι κάτι που μας συγκινεί πολύ. Και γ’ αυτό, πέρα από τα προσωπικά «ευχαριστώ», αισθανόμαστε την ανάγκη να το κάνουμε και δημόσια…

anapiriko.karotsi

kala.neaΝαι, αισθανόμαστε την ανάγκη να το κάνουμε και το κάνουμε με χαρά και με καλή διάθεση. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε δημόσια, επειδή ενεργοποιηθήκατε άμεσα, προκειμένου να βρεθεί το αναπηρικό καροτσάκι που έχει ανάγκη ο παππούς Διονύσης.

Αποδεικνύετε για μια ακόμη φορά, ότι οι αναγνώστες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, είσαστε μια μεγάλη οικογένεια που ζουν και τους αγγίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποι μας, δίπλα μας, γύρω μας…

Είδαμε κάποια στιγμή ότι το πρόβλημα για τον παππού Διονύση γίνεται όλα και πιο δύσκολο. Στα 99 του χρόνια, τα πόδια του δεν είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος του σώματος του. Και καθώς η διάπλαση του είναι μεγάλη, είναι αναγκασμένος να μένει καθηλωμένος στο κρεβάτι του.

Είμαστε κοντά του. Αλλά αυτό δεν αρκεί… Σκεφτόμαστε ότι τώρα που καλοκαίρεψε ο καιρός (μετά την άνοιξη έρχεται πάντα καλοκαίρι…) θα χρειαστεί να βγει μια βόλτα έξω από το δωμάτιο του, κατ’ αρχή στα άλλα δωμάτια μέσα στο σπίτι και στο μπαλκόνι και στη συνέχεια έξω, στη γειτονιά, στους κοντινούς δρόμους, ίσως και μέχρι την πλατεία…

Έτσι ζητήσαμε τη βοήθεια των συνανθρώπων μας, αφού πρώτα προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά. Η έκβαση ήρθε γρήγορα. Και μάλιστα από το Ηράκλειο Κρήτης. Το τηλέφωνο μου χτύπησε… Και ο αδελφός ήταν απολύτως σαφής: Υπήρχε στη διάθεση μας, ένα ολοκαίνουργο αναπηρικό καροτσάκι! Κυριακή απόγευμα έγινε το τηλεφώνημα και την επομένη εργάσιμη ημέρα, τη Δευτέρα, διευθετήθηκαν όλα για την μεταφορά του στην Αθήνα.

Επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο και αυτό το Σάββατο θα είναι κιόλας στα χέρια μας. Αναρωτιέμαι, αν αυτό δεν είναι ευλογία ( το να έχεις δηλαδή, έτσι όμορφα τους αδελφούς δίπλα σου…) τότε τι να είναι άραγε;

Συνεχίστε να διαβάζετε με την ίδια αγάπη και προσοχή τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Να ξέρετε ότι κι εγώ μοχθώ, καθημερινά στην ενημέρωση του, όχι τόσο από τεχνική άποψη (που κι εδώ προσπαθώ να είναι όσο πιο άρτιο γίνεται…) όσο από πλευράς περιεχομένου. Κι αν κρίνω από τα σχόλια που κάνετε, μάλλον τα καταφέρνουμε, αν και πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης…

Θα χαιρόμουν να κάνετε το ίδιο και για τις αγγελίες αδελφών μας που ζητούν εργασία. Γνωρίζετε, υποθέτω ότι είναι δωρεάν και σκοπό έχουν να βοηθήσουν εκείνους που έχουν ανάγκη να ζήσουν από την εργασία τους.

Όταν θέλετε κάτι, μη διστάζετε να επικοινωνείτε απευθείας μαζί τους ή μαζί μου αν κάτι σας δυσκολεύει… Και μην υποτιμάτε τη δύναμη που έχετε και που είναι μεγάλη. Αυτές τις τελευταίες, δύσκολες μέρες η αλληλεγγύη είναι το μεγάλο μας όπλο. Μια αλληλεγγύη που έχει για κίνητρό της την αγάπη και τίποτα περισσότερο. Αυτή η αγάπη είναι που μας κάνει να γινόμαστε συμπονετικοί και να στηρίζουμε έμπρακτα εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη.

Ας ξαναδούμε λίγο το αναπηρικό καροτσάκι… Το ζητήσαμε και σπεύσατε πρόθυμα να καλύψετε την ανάγκη μας. Χάρη σε σας, ο παππούς Διονύσης θα βγει από το σπίτι, τώρα που καλοκαιρεύει ο καιρός και θα δει στη ζωή του μια καλύτερη ποιότητα, όσο μπορεί αυτή να γίνει καλύτερη…

Ένα «Ευχαριστώ», ίσως είναι λίγο να καλύψει την όμορφη, γεμάτη ανθρωπιά, κίνηση σας. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να συνεχίσουμε, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, να δείχνουμε τέτοια προσφορά με οδηγό την καρδιά μας. Μια προσφορά άδολη και αληθινή, όπως και αν το δεις…

Περισσότερα Άρθρα...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA