Αυτή είναι η δημοσιογραφική ταυτότητα του διαδημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού «Ράδιο 5» στη Β’ Πειραιά. Τη βρήκε τυχαία η Σούλα, καθώς έκανε καθαριότητα και μου έφερε μνήμες…


Η δημοσιογραφική ταυτότητα είναι εργαλείο δουλειάς. Εδώ βέβαια είμαι τουλάχιστον 25 χρόνια νεώτερος, αλλά έχω πάντα το ίδιο κέφι και διάθεση για δουλειά… Κι επειπλέον την εμπειρία που δεν είναι και λίγη…

Οι μνήμες έρχονται καμιά φορά τυχαία. Εκεί που δεν τις περιμένεις. Και όταν είναι για όμορφα πράγματα, αξίζει τον κόπο να σε παρασύρει και να ταξιδέψεις μαζί της. Αφήνεσαι λοιπόν…

Είναι προχωρημένη δεκαετία του 1980. Στην κυβέρνηση είναι ακόμα ο Ανδρέας Παπανδρέου και εκείνη την εποχή είχε τοποθετήσει στο υπουργείο Παιδείας τον γιο του, Γιωργάκη, μετέπειτα δυστυχώς πρωθυπουργό της χώρας.

Θεωρούν επιβεβλημένο να ξεφύγουν από το μονοπώλιο της κρατικής ραδιοφωνίας. Για την τηλεόραση δεν γίνεται ακόμα λόγος, αλλά κι αυτό φαίνεται μεγάλο στα μάτια μας εκείνη την εποχή… Το να φύγει η ενημέρωση από τον ασφυκτικό κυβερνητικό έλεγχο, είναι το ζητούμενο.

Έτσι με πομπώδεις εξαγγελίες (όπως κάνουν πάντα οι πολιτικοί…) μιλούν για τη δήθεν ελεύθερη ραδιοφωνία… Δήμαρχος τότε στην Αθήνα ήταν ο Έβερτ. Αρπάζει πρώτος την ευκαιρία και στήνει τον «Αθήνα 9,84FM», τον πρώτο διαδημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό στην Ελλάδα. Ακολουθεί ο Πειραιάς με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και το «Κανάλι 1». Κι εδώ το Εργατικό Κέντρο Πειραιά είχε την εβδομαδιαία εκπομπή του που έκανα από τα μικρόφωνα του ζωντανά εγώ. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Και οι δύο δήμαρχοι κινούνται ιδεολογικά στον δεξιό χώρο.

Αποφασίζουν λοιπόν πέντε δήμοι από την Β’ Πειραιά με την καθοδήγηση της αριστεράς, να ενώσουν της δυνάμεις τους και να φτιάξουν το δικό τους, ραδιόφωνο το «Ράδιο 5» με σοβαρό και σαφώς διαφορετικό προσανατολισμό.

Τα στούντιο του «Ράδιο 5» ήταν στο Κερατσίνι, Μικράς Ασίας και Παπαναστασίου. Και η εκπομπή του προγράμματος γινόταν στους 94,4 FM stereo. Αν και η κεραία του ήταν στον Κοκκινόβραχο της Νίκαιας με δύναμη εκπομπής μόλις 1 ΚΒ, επειδή η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή ακουγόταν «τζάμι» σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής, μέχρι την Εύβοια.

Εκείνη την εποχή, εγώ εργαζόμουν τα απογεύματα, μετά την ΠΕΤ ΟΤΕ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά (ΕΚΠ). Δέκα ολόκληρα χρόνια δούλεψα στο Γραφείο Τύπου του ΕΚΠ, σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα είχε μια πολύ αξιόλογη δράση… Εκεί έβγαζα ένα μηνιαίο περιοδικό με τη δράση του ΕΚΠ και γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, αλλά και φελλούς.

Πέφτει λοιπόν η ιδέα, το Εργατικό Κέντρο του Πειραιά να κάνει μια εβδομαδιαία ωριαία εργατική εκπομπή από το «Ράδιο 5» και μέσα από εκεί να προβληθούν τα προβλήματα των εργαζομένων με καλεσμένους ζωντανά στο στούντιο προέδρους ή εκπροσώπους συνδικάτων. Η ιδέα μου άρεσε, αλλά δεν είχα καμιά εμπειρία από το ραδιόφωνο.

Τολμούσα όμως, πάντα… Αλλά όταν μπήκα στο στούντιο για την πρώτη ζωντανή δημοσιογραφική εκπομπή είχα πολύ άγχος. Τρεμόπαιζα το στυλό μου κάτω από το τραπέζι κι αυτό αν και δε φαινόταν, ακουγόταν στον αέρα καθώς το «έπιαναν» τα ευαίσθητα πυκνωτικά μικρόφωνο. Φορούσα ακουστικά, όπως κάνουν και τώρα οι παραγωγοί, για να ακούω τι βγαίνει έξω στον αέρα του ραδιοφώνου. Λογικά θα έπρεπε να το ακούσω, αλλά ούτε που το κατάλαβα. Χρειάστηκε να μου το επισημάνει ο ηχολήπτης μας, Νίκος Ρόκος.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του: «Νομίζεις ότι σε ακούει όλη η Αθήνα; Κανείς δεν σε ακούει, χαλάρωσε…». Το εφάρμοσα αυτό στην πράξη και άρχισα να το απολαμβάνω. Κάθε εβδομαδιαία εκπομπή γινόταν όλο και καλύτερη. «Δέσαμε» και με τον Κώστα Λάζαρη, έναν υπάλληλο του ΟΤΕ που αγαπούσε πολύ τη μουσική κι έφερνε σε βινύλιο τους δίσκους από τη δισκοθήκη του, απ’ όπου θα έπαιζαν τα τραγούδια. Σήμερα ο Κώστας κάνει μουσικές εκπομπές στο «Μεταδεύτερο» ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο…

Και μου άρεσε τόσο ώστε πολύ σύντομα ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού, Βαγγέλης Καλογρίδης, μου πρότεινε να κάνω μια κοινωνική εκπομπή. Το δοκίμασα και άρεσε. Έκανα λοιπόν μια δίωρη εκπομπή 9-11 με το τίτλο «Σαββατόβραδο κι είμαι πλάι σου» κι έβγαζα τα εσώψυχα μου. Είχα τους δικούς μου ακροατές, έφτιαξα τη δισκοθήκη μου από βινύλιο, όμορφα ήταν…

Και οι δύο εκπομπές, η εργατική και η κοινωνική, έπαιζαν μέχρι που σταμάτησε ο σταθμός να εκπέμπει, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τη συχνότητα του μάλιστα την πούλησε στον Μάκη Τρ=ιανταφυλλόπουλο για να φτιάξει το δικό του ραδιόφωνο που το έλεγε τότε «ΩΧ FM» Τότε ήταν που το ΚΚΕ αποφάσισε να κάνει το δικό του ραδιόφωνο, τον «902 αριστερά στα FM» με κορμό τα στελέχη του «Ράδιο 5». Παρότι δεν υπήρξα ποτέ μέλος του ΚΚΕ, μου πρότειναν να πάω να συνεχίσω να κάνω εκεί την κοινωνική εκπομπή μου.

Δέχτηκα. Και το έκανα για μερικά χρόνια με επιτυχία. Συνέβη όμως κάτι που με έκανε να επανεξετάσω τα πράγματα… Αλλά αυτά θα τα πούμε σε ένα άλλο σημείωμα μας. Είπαμε, μνήμες είναι, με αφορμή μια δημοσιογραφική ταυτότητα…