Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. 
Φτάσαμε σ’ αυτό που θέλαμε: Να φιλοξενούμε ανθρώπους στο πατρικό μου σπίτι!
Όταν η καρδιά σου το λέει, τότε συνωμοτεί το σύμπαν για να τα καταφέρεις λέει κάποιος γνωστός φιλόσοφος. Τόσα χρόνια ετοιμάζαμε αυτό το σπίτι, βήμα – βήμα… Με όσα προβλήματα αντιμετωπίζαμε και είχαν να κάνουν κυρίως με την οικοδομή και τους μαστόρους. Τώρα που όλα τελείωσαν, μπορούμε με ευχαρίστηση να το απολαύσουμε…
Μένουμε για πρώτη φορά, σχεδόν τρεις εβδομάδες και φιλοξενούμε (φιλοξενούσαμε μέχρι σήμερα…) τη φίλη μας Ζωή, από το Ηράκλειο Κρήτης. Και η αυλή μας ζωντάνεψε… Εδώ καθόμαστε μεσημέρι βράδυ. Και έχει δροσιά όταν φυσά ένα ελαφρό αεράκι κόντρα στη ζέστη του Ιουλίου… Την περασμένη εβδομάδα κάναμε εδώ τραπέζι σε φίλους. Τι όμορφα που περάσαμε.
Στην πρώτο, το μεσημεριανό, αδελφές μας από την εκκλησία Ηράκλειο Νοτία, η Σοφία και η Ελίνα είχαν έρθει στο χωριό μας για επανεπίσκεψη. Τις πήραμε με τη Στασούλα εκείνο το ίδιο πρωί και τις φέραμε από το Ηράκλειο. Και απολαύσαμε μαζί το μεσημεριανό φαγητό μας. Το απόγευμα τις ξαναπήγα σπίτι τους στο Ηράκλειο αν και οι ίδιες ήταν πρόθυμες να γυρίζουν πίσω με το λεωφορείο της γραμμής. Με ευχαρίστησαν από καρδιάς για την προθυμία μου.
Ήταν κι εκείνοι πολύ φιλόξενοι… Πάντα θυμάμαι είχαμε σπίτι μας ανθρώπους στο τραπέζι μας. Και η μητέρα μου είχε να το λέει: «Το φαϊ των εννιά, νικάτσι και τσι δέκα» με τη χαρακτηριστική κρητική διάλεκτο… Αυτό το κληρονόμησα και τους ευχαριστώ πάντοτε για τη διαπαιδαγώγηση που έλαβα, όπως αυτή. Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά που τη χαρήκαμε πολύ.
Χάρηκα επίσης διπλά, γιατί οι δικοί μου άνθρωποι, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση μας και με την καλή τους διάθεση συνέβαλαν στο να περάσουμε όμορφα… Το βλέπω πια… Τώρα που ένα – ένα τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους, όλα είναι πιο όμορφα… Τα λίγα που χρειαζόμαστε ακόμα στο σπίτι θα μπουν στην ώρα τους. Τώρα, ύστερα από όσα πάθαμε, έχουμε καταφέρει να βρούμε τους σωστούς επαγγελματίας ανθρώπους για να συνεργαστούμε με τον καλύτερο τρόπο.
Όμως τέτοιες βραδιές στην αυλή του σπιτιού θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας… Επειδή γνωρίζουμε καλά πόσο σημαντικό είναι το να δίνει κανείς… Κάπως έτσι το χαμόγελο βγαίνει πιο τρανταχτό, πηγαία μέσα από τα στήθια και η καρδιά πάλετε από ενθουσιασμό… Το να κάνεις αυτό που θες και να βλέπεις και τον άλλον να χαίρεται, είναι ασφαλώς η καλύτερη «πληρωμή».
Οι φωτογραφίες είναι αψευδής μάρτυρας μιας πολύ όμορφης βραδιάς που θα θέλαμε να ξανακάνουμε σύντομα… Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, το πιο πιθανό είναι όχι μιας και σε λίγο φεύγουμε από την Κρήτη, αλλά αφού μπορέσαμε τώρα, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα τα καταφέρνουμε πάντα. Ευχαριστούμε Ιεχωβά γι’ αυτή την όμορφη μέρα που μας χάρισες…
Αποτελεί μια πολύ όμορφη στιγμή για μένα (για μας…) το γεγονός ότι πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τη μέρα που παντρευτήκαμε με την Σούλα Αργυροπούλου. Και, συγχωρείστε μου που στο προσωπικό μου ιστολόγιο θα δώσω λίγο χώρο στα «Δικά μου», να θυμηθώ πράγματα.
Άλλη μια χρονιά ολοκληρώνει απόψε τον κύκλο της. Το 2015 από αυτό το βράδυ θα αποτελεί παρελθόν. Κι από αύριο μια νέα χρονιά θα μπει στη ζωή μας: Το 2016
