Η αλήθεια είναι ότι μας λείπουν… Για τον Γιώργο τον αδελφό της Σούλας και την Αστρίντ της συζύγου του λέω, που ζουν μόνιμα τα τελευταία χρόνια στο Αβινιόν, στη Νότια Γαλλία. Επικοινωνούμε βέβαια συχνά – πυκνά με e-mail και μ’ αυτό στέλνουν και μερικές φωτογραφίες τους, όπως αυτές που δημοσιεύουμε σήμερα στην ιστοσελίδα μας. Ας είναι καλά οι άνθρωποι.


Φυσικά μιλάμε και στο τηλέφωνο πότε – πότε, αν και τα μεγάλα και ακριβά τιμολόγια των τηλεπικοινωνιακών οργανισμών όταν πρόκειται για διεθνείς συνδιαλέξεις, είναι συνήθως αποτρεπτικά… Κάτι γίνεται συνήθως με το Skype. Χρειάζεται όμως… Και για μένα διπλά που δεν έχω ακόμα τη χαρά να τους γνωρίσω από κοντά… Ιδιαίτερα τον Γιώργο, ο οποίος στις κουβέντες μας έχει ανεξάντλητο χιούμορ.


Για τη σύζυγό του, Αστρίντ δεν ξέρω πολλά πράγματα, πέρα από όσα μου έχει πει η Σούλα που την έχει γνωρίσει από κοντά, όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα ή όταν είχαν πάει στον Καναδά… Το πιο ωραίο θα ήταν να προγραμματίσουμε ένα από τα επόμενα ταξίδια μας για τον τόπο που μένουν, στη Γαλλία. Για την ώρα πάντως τους απολαμβάνουμε από μια βόλτα τους στα Πυρηναία, 280 χιλιόμετρα από την περιοχή που μένουν…


Και δεν είναι ότι δεν θέλουμε… Εμάς, εμένα και της Σούλας δηλαδή, μας αρέσουν πολύ τα ταξίδια… Αλλά σκέφτεται κανείς τα εισιτήρια που δεν είναι και λίγα αν θελήσεις να πας με το αεροπλάνο και να απολαύσεις μαζί τους περισσότερες ημέρες κοινωνικής συναναστροφής… Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να βάλουμε στην άκρη τα απαραίτητα και να το πετύχουμε σ’ αυτή τη ζωή… Για την άλλη είμαστε πολύ αισιόδοξοι…


Ο Γιώργος και η Αστρίντ αγαπούν την Ελλάδα. Ο πρώτος γιατί γεννήθηκε, μεγάλωσε εδώ και έκανε τα πρώτα του μεγάλα βήματα στον κόσμο της ραπτικής και η δεύτερη γιατί είναι σύζυγος του Γιώργου και έχουν έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα. Και φυσικά της αρέσει ο ήλιος και η θάλασσα της, αλλά και ο ήρεμος τρόπος ζωής που απολαμβάνουν όσοι γεννήθηκαν εδώ, αν βέβαια δεν τους έχουν διαλύσει η θλίψη από τα χρόνια των μνημονίων.


Μ’ αρέσει που ο Γιώργος κάθε φορά που με ακούει να γελάω από τα αστεία που λέει στο τηλέφωνο με ρωτάει πως μπορώ να το κάνω, ενώ στην Ελλάδα βιώνουμε σκληρές και δύσκολες μέρες. Μα, αυτό δεν πρόκειται να το εκχωρήσω σε κανέναν, αγαπητέ μου Γιώργο… Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζω με πεποίθηση ότι είμαστε πάροικοι και ξένοι σε έναν κόσμο που φτάνει στο τέλος του, έτσι όπως τον ξέρουμε…


Δυο μαντινάδες που έγραψε ο Γιώργος με αφορμή τον ένα χρόνο γάμου μας με τη Σούλα που μου άρεσαν και γέλασα πολύ…

Στου Ψηλορείτη την κορφή έρεε μια βρυσούλα

και δυο αετοί πίναν νερό ο Νίκος και η Σούλα

-------------------------------------------------------------

Το σύστημα μας γέρασε μα οι καρδιές θεριεύουν

και δυο πιτσούνια ενώθηκαν και την ζωή μαγεύουν


Κράτησα τελευταία αυτή τη φωτογραφία… Δεν ξέρω τι ακριβώς δείχνει, αλλά ήταν μέσα στις φωτογραφίες που έστειλε ο Γιώργος στο τελευταίο του e-mail και ως συνήθως δεν είναι πολύ σαφής. Υποθέτω πως ήταν για να μας παρακινήσουν να πάμε!... Σε καλό δρόμο βρίσκεστε αδέλφια μας. Όμορφος είναι ο τόπος που μένετε… Ίσως μια μέρα τα καταφέρουμε και σας έρθουμε, έτσι ξαφνικά…