Ήταν τότε που μόλις είχα τελειώσει το στρατό και ψαχνόμουν για δουλειά προκειμένου να σταθώ επαγγελματικά στα πόδια μου. Δεκαετία του ’80. Πρώτη μου δουλειά να «στήσω» τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και τι χρειαζόμουν; Μια φωτογραφική μηχανή με ασπρόμαυρο φιλμ Kodak που ήθελε εμφάνιση σε φωτογραφείο. Εξάλλου σε τσίγκο αποτυπώνοντας το αρνητικό, η στοιχειοθεσία ήταν ακόμα με τη λινοτυπία, τότε… Και φυσικά στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου «έπαιζα» με τη φωτογραφία…

Στην πρώτη φωτογραφία και τούτη εδώ, εμφανίζεται ο ανιψιός μου Λευτέρης, γιος της αδελφής μου Στασούλας εκείνη την περίοδο… Ήταν όπως βλέπετε κι εσείς μικρούλης και δεχόταν με ευχαρίστηση τα παιχνίδια από μένα… Τον έβαζα μέσα σε κοφίνια που μαζεύαμε τα σταφύλια στο τρύγο ή πάνω στο περίφημο τρακτέρ του Zetor του πατέρα του Αγησίλαου και τον φωτογράφιζα… Κι εκείνος με άκουγε υπομονετικά και δεν έφερνε αντιρρήσεις σε ότι του έλεγα…

Εδώ τα κορίτσια της Γεωργίας μας που δεν ζει πια ανάμεσα μας… Και οι τέσσερις χάριτες: Η Αργυρώ, η Μαρίνα, η Ελένη και η Στέλλα… Δεν τις έχω φωτογραφίσει εγώ, διότι και ο ίδιος ήμουν μικρός τότε. Είμαι άλλωστε μέσα στη φωτογραφία. Μόλις δυο χρόνια μικρότερη μου είναι η Αργυρώ και τη βλέπετε τι ηλικία έχει… Εξάλλου η φωτογραφία εκείνη την εποχή ήταν κάτι πολύ σημαντικό… Έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ σπουδαίο ή να περάσει τυχαία φωτογράφος από το χωριό μας για να βγάλει μεροκάματο…

Άλλη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία… Τα κορίτσια αριστερά στο πρόχειρο μοντάζ (κολλημένες με σελοτέιπ, φωτογραφίες…) είναι οι κόρες του Κωστή μας, Πόπη και Ελευθερία… Μικρούλες τότε… Ντυμένες μασκαράδες… Προφανώς από κάποιες απόκριες στο χωριό. Ένα από τα στοιχεία που μας ενδιέφερε τότε να έχει ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ ήταν η επαφή του με τον τόπο, τα ήθη και έθιμα και γενικότερα το να έχει επαφή με την καθημερινότητα, όσο αυτό ήταν δυνατόν με τα μέσα πού είχαμε στη διάθεση μας…

Αθήνα δεκαετία του ’80 στο σπίτι της αδελφής μου, Μαλάμως με τα παιδιά της Παναγιώτη και Λευτέρη πάνω στο κόκκινο ανοιχτό φορτηγό του πατέρα τους, Νίκου Μαράτση, με το οποίο πουλούσαμε λουλούδια στις λαϊκές αγορές. Έζησα μαζί τους και τα μεγάλωσα κατά κάποια έννοια. Ιδιαίτερα τον Παναγιώτη στον οποίο διέθεσα ατέλειωτες ώρες για παιχνίδι. Ήταν έξυπνος και υπάκουος κι εγώ ακόμα παιδί στην καρδιά… Όμορφες στιγμές αναπόλησης που τις χρειαζόμαστε πότε – πότε για να παίρνουμε ανάσες ζωής. Επειδή, με τις δυσκολίες, με τα προβλήματα της ζωής, έχουμε μερικές φορές ωραίες εκπλήξεις...

Σαν αυτή εδώ, όπου η καλή Εφορία, το κράτος δηλαδή, μου στέλνει σπίτι μου να πληρώσω αυτό τον εξαιρετικά μεγάλο λογαριασμό των 15,74 ευρώ… Χωρίς καμιά εξήγηση, καμιά ερμηνεία… Είπαμε αυτό το υπέροχο και σεβάσμιο για τις ενέργειες του κράτος, είναι σε τροχιά ανάπτυξης… Δεν έχει το χρόνο τώρα να ασχολείται δίνοντας λεπτομέρειες στους υπηκόους του... Ωστόσο δεν κάθισα έτσι… Σε ένα αφερέγγυο κράτος αξίζει να το ψάχνεις περισσότερο. Πήγα στην Α’ΔΟΥ Αθηνών, εκεί στην Αναξαγόρα, ρώτησα κι έμαθα: Μου έστειλαν με δικαστικό επιμελητή πριν πέντε μήνες, ένα δημόσιο έγγραφο. Ήταν, λέει, η πληρωμή του. Θαυμάστε τους!

Ο πατέρας μου υπήρξε ένας από τους καλύτερους μαστόρους, τεχνίτες – αγγειοπλάστες στη ζωή του, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τούτες εδώ που ζουν τώρα τα νέα παιδιά τα οποία απασχολούνται με τον πηλό στο χωριό… Όλα τότε τα έκαναν με τα χέρια και τα πόδια τους… Δεν υπήρχαν μηχανήματα, όπως τώρα…

Άσε που ξενιτεύονταν από τον Μάη μέχρι τον Σεπτέμβρη σε διάφορα μέρη της Κρήτης, όπου μπορούσαν να βρουν χώμα ικανό και νερό, για να κάνουν τα πιθάρια και να τα πουλήσουν προκειμένου να βγάζουν τα προς το ζην… Και οι δύο φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου, όπου ο πατέρας μου βραβεύεται από το Σύλλογο Αγγειοπλαστών Αττικής σε μια έκθεση στο Μαρούσι. Στο τραπέζι που ακολούθησε τον συνοδεύσαμε με τον γαμπρό μου, Νίκο Μαράτση…

Περίπου ίδια εποχή… Το πάσο μου για τα μέσα μεταφοράς... Ιδιαίτερα αναγκαίο, καθώς εκείνη την εποχή φιλοξενούμουν στο σπίτι της αδελφής μου Μαλάμως στους Θρακομακεδόνες και έπρεπε να κατεβαίνω το πρωί με δύο συγκοινωνίες στους Αγίους Αναργύρους για το σχολείο μου και να επιστρέφω το μεσημέρι. Μια εποχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς κι εγώ ψαχνόμουν, τι να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου…

Και μια φωτογραφία μου, μερικές δεκαετίες νωρίτερα… Προφανώς είναι από κάποια συνεστίαση, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια, αλλά τα μπουκάλια μπροστά μου το αποδεικνύουν. Και φαίνεται να έχει τραβηχτεί από τους φωτογράφους τέτοιων εκδηλώσεων που τις πουλάνε αμέσως μετά. Το μέγεθος της είναι αρκετά μεγάλο, για να είναι δικό μου και το χαρτί διαφορετικό…

Τα πρώτα χρόνια που ήρθα να δουλέψω στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τη δεκαετία του 1980, οι τότε διοικούντες το Σωματείο, είχαν για τον Τύπο μια άποψη πολύ διαφορετική, θετική. Και είχαν δώσει σε μένα και τους συνεργάτες μου που βγάζαμε τότε τη μηνιαία ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, δυο ολόκληρα γραφεία, με αυτή την ταμπέλα απέξω. Σε σχέση με κείνα τα χρόνια, σήμερα, έχουν απαξιώσει εντελώς το δημοσιογραφικό τους όργανο…

Και μια ατζέντα του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής του 1984. Τότε που προσπαθούσαμε να τον στήσουμε στα πόδια του… Χωρίς ιδιόκτητα γραφεία, όπως έχει σήμερα στη Μάρνη, στο κέντρο της Αθήνας, αλλά με πολύ αγάπη για το χωριό που γεννηθήκαμε. Μέλος τότε της διοίκησης, βγάζαμε την εφημερίδα Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ που για περισσότερα από δυο χρόνια έκανε αίσθηση με τη σταθερή παρουσία της. Μερικοί χωριανοί, ξέρω πως έχουν ακόμα φύλλα στα σπίτια τους…

Εξετάσεις… Περίοδος όπου τα παιδιά περνούν δύσκολες δοκιμασίες. Πώς ήταν τα πράγματα σε εμένα όταν πήγαινα Λύκειο; Δείτε, ένα απόσπασμα από ένα ημερολόγιο μου, του 1978. Με το γραφικό μου χαρακτήρα, τότε… Θυμίζει πολλά πράγματα από αυτά που κάνουν και οι σημερινοί νέοι και μάλιστα πολύ προωθημένο για την εποχή του…

Ενδιάμεσα, κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ιδιαίτερα της Γ’ τάξης του Λυκείου κάναμε τις κοπάνες μας, τις ιδιωτικές, ας το πούμε εκδρομές, που δεν πηγαίναμε με το σχολείο, εκείνη την περίοδο… Στη φωτογραφία είμαστε στην παραλιακή Νέα Αρτάκη της Χαλκίδας. Είχαμε μάλιστα το… θράσος να βάζουμε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας ανακοίνωση γραπτή, ότι είμαστε από την «Γ’ 1 τάξη του ΚΕΤΕ Αγίων Αναργύρων σε ώρα κοπάνας».

Να και τα καλά νέα… Μπορεί να μην υπήρχαν στην εποχή μου φωτοτυπικά μηχανήματα, αλλά πάντα υπήρχε τρόπος για τις καλές ειδήσεις, προκειμένου αυτές να μεταδοθούν. Και το να περάσω την τάξη ήταν για μένα μια επιτυχία που βέβαια καταχωρήθηκε στο ημερολόγιο μου, ανάμεσα στα τόσα άλλα πράγματα που με απασχολούσαν, τότε…

Σκαλίζοντας κανείς τα αρχεία του βρίσκει θησαυρούς που αν μη τι άλλο, δίνουν το ερέθισμα να ξανασκεφτούμε μερικά πράγματα στο πέρασμα της ζωής και του χρόνου… Ζητήματα, αφορμές, σημεία από τα οποία φαίνεται ότι έπρεπε να περάσουμε για να φτάσουμε ως εδώ που είμαστε, «καμπανάκι» υπενθύμισης του πόσο εφήμερη είναι η ζωή…

Να μας υπενθυμίζουν πως χρειάστηκε να πάθουμε πολλά για να μάθουμε… Την ίδια ώρα συνεχίζουμε μερικές φορές να «σπαταλάμε» το χρόνο σε μικρά πράγματα, λες κι αυτός (ο χρόνος) δεν θα είναι για όλους μας αμείλικτος, όπως για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Έχω ζωντανή μνήμη, σημαίνει πως είμαι σε θέση να τη βάλω να λειτουργήσει. Να της δώσω το δικαίωμα να αναπολήσει… Να ξανανιώσει ελεύθερη, καθώς περπατάει σε μονοπάτια γνώριμα από τα χρόνια της νεότητας…

Μοιράζομαι μαζί σας «στιγμές» από τη ζωή μου, όσο μπορώ και αντέχω κι όσο με βοηθούν οι αισθήσεις μου και όλα τα άλλα χρήσιμα εργαλεία της μνήμης…

Θα το επαναλαμβάνω σε τακτά χρονικά διαστήματα αυτό, θεωρώντας ότι, μέσα σε ένα προσωπικό Site υπάρχει χώρος για τέτοια πράγματα. Και αναμφίβολα υπάρχει… Η νέα τεχνολογία βοηθάει πολύ στην υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης…

Εξάλλου, δεν «ακουμπάω» τίποτα από το υλικό. Μια ηλεκτρονική αξιοποίηση του γίνεται στην ουσία. Κι αυτό το σχεδίαζα, έτσι κι αλλιώς κάποτε να το κάνω…