Ήταν τότε που μόλις είχα τελειώσει το στρατό και ψαχνόμουν για δουλειά προκειμένου να σταθώ επαγγελματικά στα πόδια μου. Δεκαετία του ’80. Πρώτη μου δουλειά να «στήσω» τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και τι χρειαζόμουν; Μια φωτογραφική μηχανή με ασπρόμαυρο φιλμ Kodak που ήθελε εμφάνιση σε φωτογραφείο. Εξάλλου σε τσίγκο αποτυπώνοντας το αρνητικό, η στοιχειοθεσία ήταν ακόμα με τη λινοτυπία, τότε… Και φυσικά στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου «έπαιζα» με τη φωτογραφία…

Στην πρώτη φωτογραφία και τούτη εδώ, εμφανίζεται ο ανιψιός μου Λευτέρης, γιος της αδελφής μου Στασούλας εκείνη την περίοδο… Ήταν όπως βλέπετε κι εσείς μικρούλης και δεχόταν με ευχαρίστηση τα παιχνίδια από μένα… Τον έβαζα μέσα σε κοφίνια που μαζεύαμε τα σταφύλια στο τρύγο ή πάνω στο περίφημο τρακτέρ του Zetor του πατέρα του Αγησίλαου και τον φωτογράφιζα… Κι εκείνος με άκουγε υπομονετικά και δεν έφερνε αντιρρήσεις σε ότι του έλεγα…

Εδώ τα κορίτσια της Γεωργίας μας που δεν ζει πια ανάμεσα μας… Και οι τέσσερις χάριτες: Η Αργυρώ, η Μαρίνα, η Ελένη και η Στέλλα… Δεν τις έχω φωτογραφίσει εγώ, διότι και ο ίδιος ήμουν μικρός τότε. Είμαι άλλωστε μέσα στη φωτογραφία. Μόλις δυο χρόνια μικρότερη μου είναι η Αργυρώ και τη βλέπετε τι ηλικία έχει… Εξάλλου η φωτογραφία εκείνη την εποχή ήταν κάτι πολύ σημαντικό… Έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ σπουδαίο ή να περάσει τυχαία φωτογράφος από το χωριό μας για να βγάλει μεροκάματο…

Άλλη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία… Τα κορίτσια αριστερά στο πρόχειρο μοντάζ (κολλημένες με σελοτέιπ, φωτογραφίες…) είναι οι κόρες του Κωστή μας, Πόπη και Ελευθερία… Μικρούλες τότε… Ντυμένες μασκαράδες… Προφανώς από κάποιες απόκριες στο χωριό. Ένα από τα στοιχεία που μας ενδιέφερε τότε να έχει ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ ήταν η επαφή του με τον τόπο, τα ήθη και έθιμα και γενικότερα το να έχει επαφή με την καθημερινότητα, όσο αυτό ήταν δυνατόν με τα μέσα πού είχαμε στη διάθεση μας…

Αθήνα δεκαετία του ’80 στο σπίτι της αδελφής μου, Μαλάμως με τα παιδιά της Παναγιώτη και Λευτέρη πάνω στο κόκκινο ανοιχτό φορτηγό του πατέρα τους, Νίκου Μαράτση, με το οποίο πουλούσαμε λουλούδια στις λαϊκές αγορές. Έζησα μαζί τους και τα μεγάλωσα κατά κάποια έννοια. Ιδιαίτερα τον Παναγιώτη στον οποίο διέθεσα ατέλειωτες ώρες για παιχνίδι. Ήταν έξυπνος και υπάκουος κι εγώ ακόμα παιδί στην καρδιά… Όμορφες στιγμές αναπόλησης που τις χρειαζόμαστε πότε – πότε για να παίρνουμε ανάσες ζωής. Επειδή, με τις δυσκολίες, με τα προβλήματα της ζωής, έχουμε μερικές φορές ωραίες εκπλήξεις...

Σαν αυτή εδώ, όπου η καλή Εφορία, το κράτος δηλαδή, μου στέλνει σπίτι μου να πληρώσω αυτό τον εξαιρετικά μεγάλο λογαριασμό των 15,74 ευρώ… Χωρίς καμιά εξήγηση, καμιά ερμηνεία… Είπαμε αυτό το υπέροχο και σεβάσμιο για τις ενέργειες του κράτος, είναι σε τροχιά ανάπτυξης… Δεν έχει το χρόνο τώρα να ασχολείται δίνοντας λεπτομέρειες στους υπηκόους του... Ωστόσο δεν κάθισα έτσι… Σε ένα αφερέγγυο κράτος αξίζει να το ψάχνεις περισσότερο. Πήγα στην Α’ΔΟΥ Αθηνών, εκεί στην Αναξαγόρα, ρώτησα κι έμαθα: Μου έστειλαν με δικαστικό επιμελητή πριν πέντε μήνες, ένα δημόσιο έγγραφο. Ήταν, λέει, η πληρωμή του. Θαυμάστε τους!