Από τους θησαυρούς που διαθέτουμε στα συρτάρια μας και ούτε που θυμόμαστε πια…
Ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης, στο σπίτι μας, διαβάζει την εφημερίδα του. Καθισμένος στην κουζίνα μας… Ένας τόπος πολύ αγαπημένος γι’ αυτόν…
Εδώ, είναι στην Αθήνα, δεκαετία του ’80, στο δυάρι που είχα τότε στην Κ. Χρηστομάνου 4-8, τρίτο όροφο. Το κοριτσάκι που κρατά στην αγκαλιά του ο πατέρας μου, είναι η κόρη μου Ειρήνη, μωρό τότε…
Εδώ νεώτερος, στα αμπέλια, σε ώρα δουλειάς στον τρύγο… Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη, τότε το χρώμα ήταν δυσεύρετο στις φωτογραφίες. Δίπλα του το κορίτσι που φαίνεται είναι η αδερφή μου, Στασούλα…
Χρειάστηκε να ψάξω χθες στην αποθήκη μου για να βρω μερικά πράγματα που τα χρειαζόμουνα… Κάτι βρήκα, όχι ακριβώς ότι ήθελα, αλλά έπεσα πάνω σε ένα κρυμμένο θησαυρό! Και μη φανταστείτε τώρα κάτι που έχει να κάνει με χρήματα… Δεν είναι μόνο τέτοιοι οι θησαυροί… Υπάρχουν και άλλοι ακόμα πιο δυνατοί και πιο σπουδαίοι…
Πάντα μου άρεσε να μαζεύω και να κρατάω πράγματα που έχουν να κάνουν με μένα και με ανθρώπους της ζωής μου… Θες το… μικρόβιο της δημοσιογραφίας που ήταν μέσα μου πριν ακόμα το καταλάβω, θες η ανάγκη για ένα υλικό που θα μου ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή που ονειρευόμουν, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη, να γράψω ένα βιβλίο, δεν ξέρω…
Πάντως το υλικό υπάρχει και είναι σίγουρα πολύ χρήσιμο… Έτσι, για να πάρετε μια γεύση σας δίνω μερικές φωτογραφίες σήμερα εδώ…
Εξάλλου η ζωή στη μετα-μνημονιακή εποχή, άλλαξε τα σχέδια της βίαια, όπως άλλαξε και τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων μας έξω και γύρω από εμάς. Κάτι που γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά και με μια πολύ μικρή παρατηρητικότητα.
Μιας και υπάρχει αυτό το μέσο, ας το εκμεταλλευτούμε θετικά. Αντί να αναλωνόμαστε σε αναρτήσεις του συρμού και της μόδας, αντί να επιδιώκουμε την ένταση και την προεκλογική πίεση των υποψηφίων που μοχθούν να μαζέψουν ψήφους, ας ρίξουμε μια ματιά πίσω, στο παρελθόν, τότε που προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους για να σταθούμε στα πόδια μας και κάναμε ένα σωρό δημιουργικές εργασίες, συμμετέχοντας στα κοινά με το δικό μας ξεχωριστό τρόπο…
Μερικές τέτοιες φωτογραφίες σας δίνω σ’ αυτό το δημοσίευμα, πρόγευση για ότι θα ακολουθήσει. Διότι, πραγματικά, το υλικό είναι πολύ και θα χρειαστεί και χρόνο και υπομονή, προκειμένου να σταχυολογηθεί και να αξιοποιηθεί με το σωστό τρόπο.
Υπάρχουν δύο σημεία που αξίζει να σταθούμε λίγο. Το ένα αφορά την ίδια τη ζωή: Τις προσωπικές επιλογές, τα ρίσκο, την ανάγκη να διεκδικήσω μόνος μου πολλά πράγματα, από την εφηβική ηλικία και το άλλο αφορά την επαγγελματική μου πορεία και σταδιοδρομία που ακολούθησα για να φτάσω, σε λίγο, μπροστά στην έξοδο από ένα επάγγελμα που αγάπησα πολύ και υπηρέτησα με πάθος και ευσυνειδησία, κοντά 35 χρόνια…
Αυτά τα μικρά φλας μπακ, λειτουργούν και ως αντίσταση, δίνοντας δύναμη και κουράγιο προκειμένου να συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες στη ζωή, ιδιαίτερα τώρα, που δυσκόλεψαν πολύ τα πράγματα… Ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της μνήμης. Να δούμε ώς πού μπορεί να οδηγήσει…
Σχόλια (0)