Για πότε βάλαμε την αγγελία σ’ αυτό το Site με την οποία ζητούσαμε, απόν είχε να μας προσφέρει προσωρινά ένα αναπηρικό καροτσάκι για τον παππού Διονύση και για πότε ανταποκριθήκατε θετικά, είναι κάτι που μας συγκινεί πολύ. Και γ’ αυτό, πέρα από τα προσωπικά «ευχαριστώ», αισθανόμαστε την ανάγκη να το κάνουμε και δημόσια…

Ναι, αισθανόμαστε την ανάγκη να το κάνουμε και το κάνουμε με χαρά και με καλή διάθεση. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε δημόσια, επειδή ενεργοποιηθήκατε άμεσα, προκειμένου να βρεθεί το αναπηρικό καροτσάκι που έχει ανάγκη ο παππούς Διονύσης.

Αποδεικνύετε για μια ακόμη φορά, ότι οι αναγνώστες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, είσαστε μια μεγάλη οικογένεια που ζουν και τους αγγίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποι μας, δίπλα μας, γύρω μας…

Είδαμε κάποια στιγμή ότι το πρόβλημα για τον παππού Διονύση γίνεται όλα και πιο δύσκολο. Στα 99 του χρόνια, τα πόδια του δεν είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος του σώματος του. Και καθώς η διάπλαση του είναι μεγάλη, είναι αναγκασμένος να μένει καθηλωμένος στο κρεβάτι του.

Είμαστε κοντά του. Αλλά αυτό δεν αρκεί… Σκεφτόμαστε ότι τώρα που καλοκαίρεψε ο καιρός (μετά την άνοιξη έρχεται πάντα καλοκαίρι…) θα χρειαστεί να βγει μια βόλτα έξω από το δωμάτιο του, κατ’ αρχή στα άλλα δωμάτια μέσα στο σπίτι και στο μπαλκόνι και στη συνέχεια έξω, στη γειτονιά, στους κοντινούς δρόμους, ίσως και μέχρι την πλατεία…

Έτσι ζητήσαμε τη βοήθεια των συνανθρώπων μας, αφού πρώτα προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά. Η έκβαση ήρθε γρήγορα. Και μάλιστα από το Ηράκλειο Κρήτης. Το τηλέφωνο μου χτύπησε… Και ο αδελφός ήταν απολύτως σαφής: Υπήρχε στη διάθεση μας, ένα ολοκαίνουργο αναπηρικό καροτσάκι! Κυριακή απόγευμα έγινε το τηλεφώνημα και την επομένη εργάσιμη ημέρα, τη Δευτέρα, διευθετήθηκαν όλα για την μεταφορά του στην Αθήνα.

Επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο και αυτό το Σάββατο θα είναι κιόλας στα χέρια μας. Αναρωτιέμαι, αν αυτό δεν είναι ευλογία ( το να έχεις δηλαδή, έτσι όμορφα τους αδελφούς δίπλα σου…) τότε τι να είναι άραγε;

Συνεχίστε να διαβάζετε με την ίδια αγάπη και προσοχή τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Να ξέρετε ότι κι εγώ μοχθώ, καθημερινά στην ενημέρωση του, όχι τόσο από τεχνική άποψη (που κι εδώ προσπαθώ να είναι όσο πιο άρτιο γίνεται…) όσο από πλευράς περιεχομένου. Κι αν κρίνω από τα σχόλια που κάνετε, μάλλον τα καταφέρνουμε, αν και πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης…

Θα χαιρόμουν να κάνετε το ίδιο και για τις αγγελίες αδελφών μας που ζητούν εργασία. Γνωρίζετε, υποθέτω ότι είναι δωρεάν και σκοπό έχουν να βοηθήσουν εκείνους που έχουν ανάγκη να ζήσουν από την εργασία τους.

Όταν θέλετε κάτι, μη διστάζετε να επικοινωνείτε απευθείας μαζί τους ή μαζί μου αν κάτι σας δυσκολεύει… Και μην υποτιμάτε τη δύναμη που έχετε και που είναι μεγάλη. Αυτές τις τελευταίες, δύσκολες μέρες η αλληλεγγύη είναι το μεγάλο μας όπλο. Μια αλληλεγγύη που έχει για κίνητρό της την αγάπη και τίποτα περισσότερο. Αυτή η αγάπη είναι που μας κάνει να γινόμαστε συμπονετικοί και να στηρίζουμε έμπρακτα εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη.

Ας ξαναδούμε λίγο το αναπηρικό καροτσάκι… Το ζητήσαμε και σπεύσατε πρόθυμα να καλύψετε την ανάγκη μας. Χάρη σε σας, ο παππούς Διονύσης θα βγει από το σπίτι, τώρα που καλοκαιρεύει ο καιρός και θα δει στη ζωή του μια καλύτερη ποιότητα, όσο μπορεί αυτή να γίνει καλύτερη…

Ένα «Ευχαριστώ», ίσως είναι λίγο να καλύψει την όμορφη, γεμάτη ανθρωπιά, κίνηση σας. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να συνεχίσουμε, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, να δείχνουμε τέτοια προσφορά με οδηγό την καρδιά μας. Μια προσφορά άδολη και αληθινή, όπως και αν το δεις…