Πρώτο βράδυ στο νέο μας (;) σπίτι, το πατρικό μου, ύστερα από πολύ – πολύ καιρό…
Χθες κοιμηθήκαμε στο πατρικό μου. Πόσα χρόνια πάνε από τότε που είχα να το κάνω! Πολλά! Κι όμως το ξημέρωμα ήταν το ίδιο όμορφο, όπως τότε… Τι υπέροχη απόλαυση να μπορείς να μένεις στο μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες σαν παιδί… Να περπατάς στην αυλή έπαιζες σαν παιδί…
Ναι, ήταν μια μέρα μνήμης… Αν και το πρόγραμμα μας ήταν βαρυφορτωμένο, αμέσως μετά το ολονύχτιο ταξίδι στο Κρητικό Πέλαγος, εν τούτοις το σπίτι μας, μας καλοδέχτηκε όμορφα και το βρήκαμε σε καλή κατάσταση. Η βουκαμβίλια πρώτα –πρώτα… Η μια από τις δύο, ολάνθιστη. Η άλλη καταπράσινη, θέλει το χρόνο της…
Δε χορταίνω να τη βλέπω… Θυμάμαι όταν τις πήραμε και τις δύο μικρές από τη Χερσόνησο… Μια σταλιά ήταν. Αλλά δες τώρα πώς είναι; Μεγάλωσαν, ο κορμός τους έχει γίνει δυνατός και η ρίζα τους πάει βαθιά μέσα στο χώμα. Δεν φοβούνται τίποτα τώρα πια… Αυτό που χρειάζονται είναι να τις «οδηγήσουμε» προς τα πού θα πάνε…
Αυτό ήταν που ονειρευόμουνα πάντα… Και είμαι βέβαιος πως με τον καιρό, καθώς θα απλώνουν ακόμα περισσότερο και πιάνουν τον κόσμο, θα κανουν ακόμα πιο όμορφο τον τόπο. Αχ να ήταν η μάνα μου από μια μεριά και να τις έβλεπε, που αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και τα φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο… Δείτε ΕΔΩ πώς ήταν όταν τις φυτέψαμε…
Καθώς τους έχουμε δώσει πολύ αγάπη, η Σούλα τις φροντίζει, αμέσως μόλις φτάσαμε. Λίγο μόνο ξαπλώσαμε το μεσημέρι, αμέσως μετά τις ζεστές αγκινάρες γιαχνί με πατάτες που μας ετοίμασε η αδελφή μου Στασούλα, ξαπλώσαμε και μετά πιάσαμε δουλειά. Εκείνη δηλαδή… Εγώ απλά βοηθούσα σε ότι μου ζητιούνταν… Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ μερικά παλιότερα δημοσιεύματα για τις βουκαμβίλιες…
Το σπίτι φτιαχνόταν σιγά – σιγά, αλλά εμείς βλέπαμε μακριά και τις φροντίζαμε με πολύ αγάπη… Και να που τώρα μας το ανταποδίδουν με την ίδια και περισσότερη αγάπη. Η Ανάβυσσος και η Τέμενη, έτσι τις ονομάσαμε τότε (και είχαμε τους λόγους μας…) μεγαλώνουν και «δένουν» όμορφα με το περιβάλλον. Τι υπέροχο είναι το συναίσθημα που γεννούν!
Χθες βράδυ είχαμε και την πρώτη μας παρέα, φιλοξενία, στη μικρή εσωτερική αυλή του σπιτιού μας. Ήταν οι φίλοι μας Αντώνης και Ρένα. Και οι δυο έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Παλιοί φίλοι της Σούλας, ο Αντώνης ως καταπληκτικός τεχνίτης, έβαλε την πιο ουσιαστική πινελιά και ολοκληρώθηκε το σπίτι… Και κάτι μικρά που μένουν, αυτός θα τα κάνει…
Η Στασούλα είχε φροντίσει να έχει προμήθειες το ψυγείο μας, ας είναι καλά… Κι έτσι μπορούσαμε να κάνουμε το πρώτο μας τραπέζι… Λιτό μεν, όμορφο δε… Τέτοιες βραδιές με φίλους, θέλω να κάνουμε πολλές, όταν με το καλό έρθουμε να μείνουμε να μείνουμε εδώ… Η καλή κουβέντα που συνοδεύεται από μεζέ και καλό κρασί, είναι ότι καλύτερο υπάρχει… Κι αυτό πάντα το θέλαμε…
Σχόλια (0)