Απόγευμα Σαββάτου, γύρω στις 8. Στο ξωκκλήσι του Αγίου Λεοντίου... Ο μικρός Αγησίλαος που σε λίγο θα μπει στην κολυμπήθρα για να βαφτιστεί, περιεργάζεται το νερό... Γύρω του είναι μαζεμένοι κάπου 150 άτομα. Αδιάφορος και ήρεμος, εκείνος...

Η είσοδος του μικρού εκκλησάκιου, όπως τη βλέπουμε από τον κεντρικό δρόμο του Θραψανού. Ήδη καταφθάνουν οι καλεσμένοι... Κι ο τόπος έχει στολιστεί ανάλογα. Και με γούστο... Μπλε κορδέλες και μπαλόνια, παντού...

Το μονοπάτι ανάμεσα στον ελαιώνα, πέτρινο κι αυτό σαν τον περίβολο και τον ίδιο το ναό, έχει ξεχωριστή ομορφιά... Καλή η επιλογή του χώρου, μια τέτοια ζεστή μέρα του Ιουλίου... Εδώ έχει δροσιά... Ευτυχώς για όλους εμάς, είναι ιδιαίτερα υποφερτά. Καταγράφω στιγμές του Αγησίλαου...

Αυτός είναι ο ναός του Αγίου Λεοντίου. Χτισμένος στη σχισμή ενός φυσικού βράχου. Ο Αγησίλαος, ο παππούς, ετοιμάζεται να μπει να προσκυνήσει... Στο βάθος έχουν ξεκινήσει τις προετοιμασίες στην καλομπύθρα. Έξω, κάτω από το κιόσκι θα γίνει η βάφτιση του μικρού Αγησίλαου...

Άλλη μια λεπτομέρεια από το στολισμο του χώρου. Γίνεται θραψανιώτικα βαφτίσια να μην έχουν και κανένα πιθάρι μέσα; Δε γίνεται... Ιδού το αποτέλεσμα από την παρέμβαση όσων είχαν την ευθύνη για τη διακόσμηση του περιβάλλοντα χώρου...

Ελιές, μπαλόνια, κορδέλες... Τι άλλο πιο όμορφο να δεις σ' αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο... Χαίρεσαι να απολαμβάνεις τέτοιες στιγμές. Σε λίγο ο χώρος θα γεμίσει από συγγενείς που ήρθαν να ευχηθούν στο νεοφώτιστο και τους γονείς του...

Αυτός είναι ο μικρός γιος του Λευτέρη Βολυράκη, του ανιψιού μου που βαφτίζεται σήμερα Σάββατο, στον Άγιο Λεόντιο, μια εξοχική εκκλησία έξω από το Θραψανό. Η φωτογραφία με τον Αγησίλαο να κρατά σα μεγάλος στα χέρια του και να πίνει από ένα μπουκάλι με ενάμιση λίτρο πορτοκαλάδα έχει παρθεί πέρσι στην κουζίνα της γιαγιάς του...

Να 'μαστε λοιπόν και στη βάφτιση του μικρού Αγησίλαου, του γιου του Λευτέρη Βολυράκη... Ούτε κι αυτό τα 'χαμε σχεδιάσει γιατί δεν το γνωρίζαμε και να, που συνέβη τον καιρό που είμαστε για διακοπές στο χωριό..

Η μέρα και σήμερα είναι υπερβολικά ζεστή. Σαν όλες τι μέρες εκεί κοντά στις 20 του Ιούλη, την πιο ζεστή εβδομάδα του χρόνου...

Έχει κατέβει από χθες στο χωριό, από την Αθήνα, ο ξάδερφός του, Παναγιώτης Μαράτσης, με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Πήγαμε σπίτι τους να τους δούμε. Ο Παναγιώτης καταγίνονταν με τον θερμοστάτη του θερμοσίφωνά του. Ήθελε, ο καημένος, να κάνει ένα μπανάκι, να φύγει από πάνω του η ιδρωτίλα που φέρνει αυτή η μεγάλη ζέστη...

Η βάφτιση είναι προγραμματισμένη για το απόγευμα στις 7. Και λίγο αργότερα οι καλεσμένοι θα πάνε νέο κέντρο του Δημοσθένη, πηγαίνοντας για τους Ζοφόρους, αριστερά...

Φυσικά και θα πάω να παρακολουθήσω όλη τη διαδικασία. Το χρωστώ στο Λευτέρη που εκτιμώ ιδιαίτερα. Όπως και στον ίδιο τον μικρό Αγησίλαο ο οποίος δεν πρόκειται να... ξαφνιαστεί από το όνομα του. Μ' αυτό τον φωνάζουν από την ημέρα που γεννήθηκε...

Ο Αγησίλαος είναι ένα εκπληκτικό παιδί... Μικροσκοπικός, αλλά πανέξυπνος, συζητάς μαζί του και διαπιστώνεις πως η σκέψη του έχει ειρμό και του αρέσουν τα αυτοκίνητα και οι μπουλντόζες (σε παιχνίδια του Τζάμπο, βεβαίως..).

Πολλές φορές τον κρατάει η γιαγιά του η Στασούλα, καθώς η μάνα του και ο πατέρας του εργάζονται. Έρχεται πάνω στο δωμάτιο μου, με βλέπει που γράφω, κουβεντιάζει μαζί μου, έχει πολύ καθαρή άρθρωση, εκπληκτική για την ηλικία του και το μπόι του και δεν διστάζει να θέσει τις ερωτήσεις του για τα θέματα που τον απασχολούν.

Θα ήθελα να τον δω στην κολυμπήθρα... Είναι ικανός να πιάσει συζήτηση με τον παπά. Δεν κωλώνει πουθενά αυτό το παιδί. Είναι να το θαυμάζεις στ' αλήθεια.

Φωτογραφικό ρεπορτάζ από τη βάφτιση, αλλά και από τις εκδηλώσεις που ξεκινούν σήμερα στην τριήμερη Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη θα δείτε αύριο εδώ... Αναμείνατε...

Αυθεντικά προβατάκια στη στάνη του Αγησίλαου, στο Θραψανό, ένα από τα απογεύματα που πέρασα εδώ. Προσέξτε πόσο όμορφα είναι όλα μαζί...

Μας εγκαλούν μερικές φορές με τη συμπεριφορά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της γνώμης μας και προσαρμοζόμαστε απόλυτα με όσα η κοινωνία προστάζει. Εξαρτάται από το επίπεδο της αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάπως το εύρως της.

Μιλάω για τους ψιθύρους στις μικρές κοινωνίες που μπορεί να είναι τόσο καθοριστικές ώστε να αλλάξουν ή να σηματοδοτήσουν τη μοίρα των ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές άδικα.

Κρίνουν αυστηρά, ως να μην υπέπεσαν ποτέ οι ίδιοι σε κάποιο λάθος. Διατηρούν με ευλάβεια ήθη, παραδόσεις και έθιμα κι ας μην έχουν κάποια βάση, απλά επειδή έτσι τα βρήκαν κι έτσι θεωρούν ότι πρέπει να τα συνεχίσουν. Και καλά να ακούς μεγάλους ανθρώπους να τα λένε, κουβαλούν στις πλάτες τους βιώματα, αλλά κι από νέους; Ναι, καμιά φορά θέλει να κάνουμε πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να σταθούμε όρθιοι, ώστε να μας υπολογίζουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό θα ήθελαν να είμαστε.

Και κάτι ακόμα που παρατήρησα: Συχνά δεν χαίρονται με τη χαρά των άλλων... Δυσκολεύονται να δεχτούν πως κάποιος είναι καλύτερος από αυτούς, επειδή απλά δούλεψε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον βελτιώσει και να αλλάξει θετικά το χαρακτήρα του.

Μερικοί μένουν ίδιοι μέχρι να πεθάνουν. Μεγαλώνοντας μάλιστα γίνονται χειρότεροι... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Αυτός είναι ο κανόνας κι εδώ στην επαρχία το βλέπεις καθαρά αυτό...

Όλο και πιο καθαρά. Και δεν έχει να κάνει αυτό, με την ατμόσφαιρα που είναι οπωσδήποτε καλύτερη από της Αθήνας... Όχι. Κάτι άλλο φταίει... Ίσως οι λιγότερες εμπειρίες, το γεγονός ότι “κόλλησαν” σε ένα τόπο και δεν είδαν άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες... Τι να πω, δεν ξέρω...

Παρόλα αυτά, μ' αρέσει αυτός ο τόπος. Μπορώ πια να ξεχωρίσω τέτοιους ανθρώπους και να τους βάλω στο περιθώριο. Και για τίποτα στον κόσμο δεν μπορούν να μου χαλάσουν το κάδρο που έχω φτιάξει για τους γύρω μου...

Έτσι απλά το είδα το πράγμα καθώς η εικόνα των προβάτων μου έδωσε την έμπνευση την ώρα που είμαστε στο μπαράκι της παραλίας του Πέρα Τσούτσουρα που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια ελλείψει πελατών, μια ζεστή μέρα του Ιούλη που είμαστε για μπάνιο...

Φοβερή η φωτογραφία που τράβηξα από έναν στύλο του χωριού... Δείτε,επάνω το ετήσιο μνημόσυνο της αδερφή μου και ακριβώς από κάτω η κηδεία του άντρα της Γιάννη. Καμιά φορά οι συμπτώσεις είναι κάτι το φοβερό...

Η παρουσία σε μια κηδεία είναι ένα πολύ επώδυνο συναίσθημα. Είσαι εκεί, μέσα στο κρύο, όρθιος να προσπαθείς να κρατηθείς δυνατός, να ξεπεράσεις τις όποιες δυσκολίες. Να συνηθίσεις στην ιδέα του αποχωρισμού...

Τον νεκρό τον ξενύχτησαν χθες το βράδυ. Και όλη μέρα, από το πρωί πέρασε πολύ κόσμος από το σπίτι για να αποχαιρετίσουν τη σορό. Ψιλοβρέχει κιόλας... Χειμωνιάτικος καιρός...

Ο Κωστής της Μαρίνας έχει ανοίξει ένα τεφτέρι κι καταγράφει τα χρήματα που δίνει ο κόσμος, τις εισφορές. Στο σχολείο, στην Εκκλησία, στο Νηπιαγωγείο... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα, τέτοιες ώρες που αποχαιρετώντας έναν δικό σου άνθρωπο πρέπει να συνεισφέρεις κάπου. Ρώτησε κανείς αν αντέχει οικονομικά ο άλλος πριν καθιερώσουν το έθιμο; Ας είναι, τι ψάχνω τώρα...

Απογευματάκι Τρίτης 24.1.2012. Όλο και περισσότερος κόσμος μαζεύεται μέσα και έξω από το σπίτι. Μπαίνουν, προσκυνούν και βγαίνουν έξω να κουβεντιάσουν. Αχ αυτή η κουβέντα στις κηδείες...

Έχεις ατέλειωτο χρόνο και μπορείς να μιλήσεις για όλους και για όλα. Άσε που έχεις να δεις τόσους ανθρώπους ύστερα από πολλά χρόνια...

Το 'χουν αυτό στα χωριά. Στις μικρές κοινωνίες. Βρίσκονται στις χαρές και λύπες. Μοιράζονται πράγματα. Από ανάγκη να γεμίσεις το χρόνο σου κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει τη δική του μεγάλη αξία...

Τρεις παρά έρχεται η νεκροφόρα. Οι άνθρωποι, επαγγελματίες, ξέρουν πώς να κινηθούν και τι να κάνουν. Παίρνουν τη σορό. Ακολουθούμε όλοι πίσω. Πού και πού ρίχνει κάποια σταγόνα και κάνει πολύ κρύο.

Τραγικές φιγούρες οι κόρες του Γιάννη και οι γαμπροί του. Οι γυναίκες κλαίνε, οι άντρες είναι ή φαίνονται λίγο πιο δυνατοί. Η διαδρομή μέχρι το νεκροταφείο δεν είναι μεγάλη. Σιγανό βήμα, τόσο που για μένα που λείπω χρόνια, είναι μια ευκαιρία να παρατηρώ πράγματα. Και μου 'ρχονται ένα σωρός θύμισες από τα παιδικά μου βιώματα...

Οι στύλοι έχουν τα αγγελτήρια θανάτου. Κηδείες, μνημόσυνα... Το χειμώνα είναι γεμάτοι από αυτά. Το καλοκαίρι βάζουν και καμιά αφίσα για εκδήλωση, κανένα λυράρη που παίζει στο τάδε κοντινό πανηγύρι... Λειτουργούν σαν... πίνακες ενημέρωσης. Φωτογραφίζω έναν με τον οποίο “ντύνω” και τη σημερινή εγγραφή. Επάνω το μνημόσυνο της αδερφής μου,κάτω η κηδεία του άντρα της. Συμπτώσεις κι αυτές...

Στην εκκλησία όλα είναι πιο εύκολα... Τόσες ώρες όρθιοι κι ύστερα από το ταξίδι, νοιώθω πολύ κουρασμένος. Η Στασούλα μας περιμένει σπίτι με ζεστό φαγητό. Ύστερα κουβέντα και κατά τις 6 το απόγευμα πήγα για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ ώς το πρωί, στις 7.30 που σηκώθηκα...