Αυτός είναι ο μικρός γιος του Λευτέρη Βολυράκη, του ανιψιού μου που βαφτίζεται σήμερα Σάββατο, στον Άγιο Λεόντιο, μια εξοχική εκκλησία έξω από το Θραψανό. Η φωτογραφία με τον Αγησίλαο να κρατά σα μεγάλος στα χέρια του και να πίνει από ένα μπουκάλι με ενάμιση λίτρο πορτοκαλάδα έχει παρθεί πέρσι στην κουζίνα της γιαγιάς του...

Να 'μαστε λοιπόν και στη βάφτιση του μικρού Αγησίλαου, του γιου του Λευτέρη Βολυράκη... Ούτε κι αυτό τα 'χαμε σχεδιάσει γιατί δεν το γνωρίζαμε και να, που συνέβη τον καιρό που είμαστε για διακοπές στο χωριό..

Η μέρα και σήμερα είναι υπερβολικά ζεστή. Σαν όλες τι μέρες εκεί κοντά στις 20 του Ιούλη, την πιο ζεστή εβδομάδα του χρόνου...

Έχει κατέβει από χθες στο χωριό, από την Αθήνα, ο ξάδερφός του, Παναγιώτης Μαράτσης, με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Πήγαμε σπίτι τους να τους δούμε. Ο Παναγιώτης καταγίνονταν με τον θερμοστάτη του θερμοσίφωνά του. Ήθελε, ο καημένος, να κάνει ένα μπανάκι, να φύγει από πάνω του η ιδρωτίλα που φέρνει αυτή η μεγάλη ζέστη...

Η βάφτιση είναι προγραμματισμένη για το απόγευμα στις 7. Και λίγο αργότερα οι καλεσμένοι θα πάνε νέο κέντρο του Δημοσθένη, πηγαίνοντας για τους Ζοφόρους, αριστερά...

Φυσικά και θα πάω να παρακολουθήσω όλη τη διαδικασία. Το χρωστώ στο Λευτέρη που εκτιμώ ιδιαίτερα. Όπως και στον ίδιο τον μικρό Αγησίλαο ο οποίος δεν πρόκειται να... ξαφνιαστεί από το όνομα του. Μ' αυτό τον φωνάζουν από την ημέρα που γεννήθηκε...

Ο Αγησίλαος είναι ένα εκπληκτικό παιδί... Μικροσκοπικός, αλλά πανέξυπνος, συζητάς μαζί του και διαπιστώνεις πως η σκέψη του έχει ειρμό και του αρέσουν τα αυτοκίνητα και οι μπουλντόζες (σε παιχνίδια του Τζάμπο, βεβαίως..).

Πολλές φορές τον κρατάει η γιαγιά του η Στασούλα, καθώς η μάνα του και ο πατέρας του εργάζονται. Έρχεται πάνω στο δωμάτιο μου, με βλέπει που γράφω, κουβεντιάζει μαζί μου, έχει πολύ καθαρή άρθρωση, εκπληκτική για την ηλικία του και το μπόι του και δεν διστάζει να θέσει τις ερωτήσεις του για τα θέματα που τον απασχολούν.

Θα ήθελα να τον δω στην κολυμπήθρα... Είναι ικανός να πιάσει συζήτηση με τον παπά. Δεν κωλώνει πουθενά αυτό το παιδί. Είναι να το θαυμάζεις στ' αλήθεια.

Φωτογραφικό ρεπορτάζ από τη βάφτιση, αλλά και από τις εκδηλώσεις που ξεκινούν σήμερα στην τριήμερη Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη θα δείτε αύριο εδώ... Αναμείνατε...

Αυθεντικά προβατάκια στη στάνη του Αγησίλαου, στο Θραψανό, ένα από τα απογεύματα που πέρασα εδώ. Προσέξτε πόσο όμορφα είναι όλα μαζί...

Μας εγκαλούν μερικές φορές με τη συμπεριφορά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της γνώμης μας και προσαρμοζόμαστε απόλυτα με όσα η κοινωνία προστάζει. Εξαρτάται από το επίπεδο της αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάπως το εύρως της.

Μιλάω για τους ψιθύρους στις μικρές κοινωνίες που μπορεί να είναι τόσο καθοριστικές ώστε να αλλάξουν ή να σηματοδοτήσουν τη μοίρα των ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές άδικα.

Κρίνουν αυστηρά, ως να μην υπέπεσαν ποτέ οι ίδιοι σε κάποιο λάθος. Διατηρούν με ευλάβεια ήθη, παραδόσεις και έθιμα κι ας μην έχουν κάποια βάση, απλά επειδή έτσι τα βρήκαν κι έτσι θεωρούν ότι πρέπει να τα συνεχίσουν. Και καλά να ακούς μεγάλους ανθρώπους να τα λένε, κουβαλούν στις πλάτες τους βιώματα, αλλά κι από νέους; Ναι, καμιά φορά θέλει να κάνουμε πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να σταθούμε όρθιοι, ώστε να μας υπολογίζουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό θα ήθελαν να είμαστε.

Και κάτι ακόμα που παρατήρησα: Συχνά δεν χαίρονται με τη χαρά των άλλων... Δυσκολεύονται να δεχτούν πως κάποιος είναι καλύτερος από αυτούς, επειδή απλά δούλεψε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον βελτιώσει και να αλλάξει θετικά το χαρακτήρα του.

Μερικοί μένουν ίδιοι μέχρι να πεθάνουν. Μεγαλώνοντας μάλιστα γίνονται χειρότεροι... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Αυτός είναι ο κανόνας κι εδώ στην επαρχία το βλέπεις καθαρά αυτό...

Όλο και πιο καθαρά. Και δεν έχει να κάνει αυτό, με την ατμόσφαιρα που είναι οπωσδήποτε καλύτερη από της Αθήνας... Όχι. Κάτι άλλο φταίει... Ίσως οι λιγότερες εμπειρίες, το γεγονός ότι “κόλλησαν” σε ένα τόπο και δεν είδαν άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες... Τι να πω, δεν ξέρω...

Παρόλα αυτά, μ' αρέσει αυτός ο τόπος. Μπορώ πια να ξεχωρίσω τέτοιους ανθρώπους και να τους βάλω στο περιθώριο. Και για τίποτα στον κόσμο δεν μπορούν να μου χαλάσουν το κάδρο που έχω φτιάξει για τους γύρω μου...

Έτσι απλά το είδα το πράγμα καθώς η εικόνα των προβάτων μου έδωσε την έμπνευση την ώρα που είμαστε στο μπαράκι της παραλίας του Πέρα Τσούτσουρα που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια ελλείψει πελατών, μια ζεστή μέρα του Ιούλη που είμαστε για μπάνιο...

Φοβερή η φωτογραφία που τράβηξα από έναν στύλο του χωριού... Δείτε,επάνω το ετήσιο μνημόσυνο της αδερφή μου και ακριβώς από κάτω η κηδεία του άντρα της Γιάννη. Καμιά φορά οι συμπτώσεις είναι κάτι το φοβερό...

Η παρουσία σε μια κηδεία είναι ένα πολύ επώδυνο συναίσθημα. Είσαι εκεί, μέσα στο κρύο, όρθιος να προσπαθείς να κρατηθείς δυνατός, να ξεπεράσεις τις όποιες δυσκολίες. Να συνηθίσεις στην ιδέα του αποχωρισμού...

Τον νεκρό τον ξενύχτησαν χθες το βράδυ. Και όλη μέρα, από το πρωί πέρασε πολύ κόσμος από το σπίτι για να αποχαιρετίσουν τη σορό. Ψιλοβρέχει κιόλας... Χειμωνιάτικος καιρός...

Ο Κωστής της Μαρίνας έχει ανοίξει ένα τεφτέρι κι καταγράφει τα χρήματα που δίνει ο κόσμος, τις εισφορές. Στο σχολείο, στην Εκκλησία, στο Νηπιαγωγείο... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα, τέτοιες ώρες που αποχαιρετώντας έναν δικό σου άνθρωπο πρέπει να συνεισφέρεις κάπου. Ρώτησε κανείς αν αντέχει οικονομικά ο άλλος πριν καθιερώσουν το έθιμο; Ας είναι, τι ψάχνω τώρα...

Απογευματάκι Τρίτης 24.1.2012. Όλο και περισσότερος κόσμος μαζεύεται μέσα και έξω από το σπίτι. Μπαίνουν, προσκυνούν και βγαίνουν έξω να κουβεντιάσουν. Αχ αυτή η κουβέντα στις κηδείες...

Έχεις ατέλειωτο χρόνο και μπορείς να μιλήσεις για όλους και για όλα. Άσε που έχεις να δεις τόσους ανθρώπους ύστερα από πολλά χρόνια...

Το 'χουν αυτό στα χωριά. Στις μικρές κοινωνίες. Βρίσκονται στις χαρές και λύπες. Μοιράζονται πράγματα. Από ανάγκη να γεμίσεις το χρόνο σου κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει τη δική του μεγάλη αξία...

Τρεις παρά έρχεται η νεκροφόρα. Οι άνθρωποι, επαγγελματίες, ξέρουν πώς να κινηθούν και τι να κάνουν. Παίρνουν τη σορό. Ακολουθούμε όλοι πίσω. Πού και πού ρίχνει κάποια σταγόνα και κάνει πολύ κρύο.

Τραγικές φιγούρες οι κόρες του Γιάννη και οι γαμπροί του. Οι γυναίκες κλαίνε, οι άντρες είναι ή φαίνονται λίγο πιο δυνατοί. Η διαδρομή μέχρι το νεκροταφείο δεν είναι μεγάλη. Σιγανό βήμα, τόσο που για μένα που λείπω χρόνια, είναι μια ευκαιρία να παρατηρώ πράγματα. Και μου 'ρχονται ένα σωρός θύμισες από τα παιδικά μου βιώματα...

Οι στύλοι έχουν τα αγγελτήρια θανάτου. Κηδείες, μνημόσυνα... Το χειμώνα είναι γεμάτοι από αυτά. Το καλοκαίρι βάζουν και καμιά αφίσα για εκδήλωση, κανένα λυράρη που παίζει στο τάδε κοντινό πανηγύρι... Λειτουργούν σαν... πίνακες ενημέρωσης. Φωτογραφίζω έναν με τον οποίο “ντύνω” και τη σημερινή εγγραφή. Επάνω το μνημόσυνο της αδερφής μου,κάτω η κηδεία του άντρα της. Συμπτώσεις κι αυτές...

Στην εκκλησία όλα είναι πιο εύκολα... Τόσες ώρες όρθιοι κι ύστερα από το ταξίδι, νοιώθω πολύ κουρασμένος. Η Στασούλα μας περιμένει σπίτι με ζεστό φαγητό. Ύστερα κουβέντα και κατά τις 6 το απόγευμα πήγα για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ ώς το πρωί, στις 7.30 που σηκώθηκα...

Ήταν ωραίο το ταξίδι... Όμως, τίποτα δεν τελειώνει. Όλα αρχίζουν ξανά από την αρχή...

Νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μου πια...

Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί πριν 11 χρόνια στα γραφεία της Σωκράτους, στον 5ο όροφο. Είμαι μαζί με τον Βασίλη Ασημάκη, κάναμε ύλη πολιτικού τότε... Τραβηγμένη από τον Ευθύμιο Ν. Τσίκνη, Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων - Εκδόσεων και Φωτογραφικών Επικαίρων...

Η προηγούμενη Πέμπτη ήταν η τελευταία εργάσιμη μέρα μου στην “Κ”. Μια δύσκολη από πολλές πλευρές μέρα. Μόλις είχε τελειώσει μια 48ωρη απεργία στον Τύπο και έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να ολοκληρώσουμε τρεις εκδόσεις. Την Παρασκευή, του Σαββάτου και της Κυριακής...

Ήξερα, είχα συζητήσει, το περίμενα πως θα ήταν το τέλος. Αλλά όταν έρχεται είναι κάπως πιο διαφορετικά απ' ότι το έχεις πλάσει με τη φαντασία σου.

Ο Στάθης λείπει σε άδεια μιας εβδομάδας. Από Δευτέρα θα στριμώξουν τα πράγματα στην ύλη του Αθλητικού. Είπε λοιπόν να πάρει ένα μικρό υπόλοιπο που είχε...

Πέμπτη βράδυ στις 8. Κοντεύουμε τα Σαββατοκυριακάτικα. Το ξέρει κι ο Μπάμπης ότι είναι η τελευταία κοινή βραδιά μας, απόψε στην “Κ”. Ένα γλυκό παράπονο του βγαίνει: “Δε μου είπες, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι το φύλλο τελείωσε” λέει. Γελάω. Δεν το 'χω αυτό το κουράγιο. Άνθρωπος είμαι. Δεν το 'χω...

Έφυγα γύρω στις 10.30 το βράδυ από την εφημερίδα. Δεν ήμουν και σίγουρος ότι ήταν η τελευταία μου μέρα δουλειάς. Η ειδοποίηση που περίμενα από τον κ. Κορδά δεν είχε γίνει...

Παρασκευή μεσημέρι στην ΠΕΤ. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι εκείνος. “Έλα Νίκο, ο Βαγγέλης είμαι... Όλα είναι έτοιμα. Θα κατέβεις να υπογράψεις;" Δεν μπορώ. Είμαι λίγο κρυωμένος. ”Θα έρθω αύριο, αν είμαι καλύτερα”. “Κανένα πρόβλημα, έλα όποτε θες”.

Σάββατο πρωί γύρω στις 10.30 ξεκινώ για της εφημερίδα. Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί. Το λογιστήριο έχει έτοιμα τα χαρτιά. Υπογράφω. Τέλος.

Ανέβηκα στο γραφείο μου, στον γ' όροφο. Ερημιά. Το εμπορικό λείπει και η βάρδια του κυριακάτικου δεν έχει έρθει ακόμα.

Μαζεύω τα πράγματά μου, από τα συρτάρια μου. Συρτάρια που ποτέ, αυτά τα 12 χρόνια που ήμουν εδώ, δεν κλείδωσα. Τρεις ναύλον τσάντες τα υπάρχοντά μου. Η μια χρησιμοποιημένο χαρτί από τον εκτυπωτή για τις σημειώσεις μου, πολύτιμο εργαλείο δουλειάς.

Μια ώρα μετά φεύγω. Θα ξανάρθω κάποια στιγμή να χαιρετίσω τα παιδιά. Όλα έγιναν τόσο “βιαστικά” ή μου φαίνεται έτσι, επειδή είναι λίγο πριν την ώρα του;

Από σήμερα η “Κ” είναι ένα ωραίο παρελθόν για μένα. Μια μοναδική εμπειρία στον ημερήσιο Τύπο...

Και το βράδυ χαλαρά για ταινία στο CITY CINE στο Μπουρνάζι να δούμε μια πολύ όμρφη ταινία...