Είμαστε τα παιδιά της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου θραψανού, πριν 45 τόσα χρόνια. Πρωτάκια. Με δασκάλα της Καλλιόπη Μαυραντωνάκη... Χρονιά; Δεν θυμάμαι ή μάλλον γύρω στα 1965... Αν το δει κανένας συγχωριανός συμμαθητής και έχει καλύτερη μνήμη ευπρόσδεκτη κάθε πληροφορία. Να είναι σίγουρος ότι θα τη δημοσιεύσω. Στο κόκκινο πλαίσιο είμαι εγώ, σκυμμένος, κάτι διαβάζω...

Μνήμες... Είναι σαν να ανοίγει ένα ντουλαπάκι και να βγάζεις από μέσα ξεχασμένους θησαυρούς. Συνέβη τώρα που πήγε ο Παναγιώτης. ο γιος της αδερφής μου της Μαλάμως κάτω στο χωριό για να βάλει μπροστά να φτιάξει το δικό του σπίτι, καθώς μετακινούσε τα πράγματα βρήκε το θησαυρό.

Ήταν μια πλαστική τσάντα γεμάτη φωτογραφίες, άλλες σε άλμπουμ ταχτοποιημένες κι άλλες, οι περισσότερες ασπρόμαυρες, ιδιαίτερα παλιές, σχεδόν ιστορικές...

Την Κυριακή το μεσημέρι μετά τη ζεστή σούπα που μας έφτιαξε η Μαλάμω με την κότα της Στασούλας, καθίσαμε στον καναπές και τις είδαμε μια - μια με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή...

Έτσι είναι οι παλιές φωτογραφίες... Τις κοιτάς από δω κι από κει και... βάζεις μπροστά το... εργοστάσιο της θύμισης.
Διάλεξα τρεις να προβάλω από αυτό το Site. Με αποτυπώνουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Θα γράψω γι' αυτές ότι θυμάμαι. Γιατί έχουν περάσει και τόσα χρόνια και το μυαλό είναι κουρκούτι...

Η κα Καλλιόπη, η δασκάλα μας, δεν ζει πια. Έφυγε νωρίς χτυπημένη από την κακιά αρρώστια. Την αγαπούσαμε. Είχε πολύ υπομονή για να ασχοληθεί μαζί μας. Δεν ήμασταν και τα πιο ήσυχα παιδιά...

Πρέπει να την ξαναείχαμε στην Δ' τάξη και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε ανεβάσει ένα θεατρικό έργο. Κάτι για τους ηρωικούς Σουλιώτες ήταν κι εγώ έπαιζα το ρόλο ενός παππού στα μετόπισθεν που προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στις γυναίκες και τις ενθαρρύνει. Θυμάμαι ήταν (θεατρικά) γυναίκα μου η Παγώνα κι εγώ, ανάπηρος με το ένα πόδι έλεγα χτυπώντας τους γοφούς μου «όχι γυναίκα, ο Κίτσος μας δεν πέθανε». Κουράγια που το είχαμε τότε...

Το έργο είχε παιχτεί τότε σε σκηνή που είχαν φτιάξει στον κινηματογράφο του Γραμματικού, στο κέντρο του χωριού, εκεί που είναι τώρα το σούπερ μάρκετ της Πόπης.

Αχ, θύμισες που μου έβγαλε στην επιφάνεια μια απλή ασπρόμαυρη φωτογραφία του δημοτικού στα σκαλιά της κεντρικής εισόδου του σχολείου που και σήμερα λειτουργεί ως τέτοιο και είναι ένα κόσμημα για το Θραψανό. Δείτε ντύσιμο των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών στη δεκαετία του 60, στα μέσα περίπου. Γαλότσα και παλτουδάκι ή μπουφάν, όπως εγώ.

Με τα περισσότερα παιδιά στο πέρασμα των χρόνων χαθήκαμε... Καμιά φορά, βρισκόμαστε τα καλοκαίρια στο χωριό, ασπρομάλληδες, όσοι έχουμε μαλλιά, με κοιλίτσα, παππούδες και γιαγιάδες. Με μνήμες και θύμισες πολλές στο προσκεφάλι μας.

Στα χρόνια της αθωότητας...

Εδώ πάει γάντι το τραγούδι του Κώστα Χατζή "Θυμάμαι". Πάντα μου άρεσε η ευαισθησία του. Ελάτε να το μοιραστούμαι μαζί αυτό το κρύο πρωινό του Γενάρη...