Μια φωτογραφία τραβηγμένη πριν πολλά – πολλά χρόνια στην εξωτερική αυλή του πατρικού μου στο Θραψανό. Μπροστά στην υπέροχη μαργαρίτα που η μητέρα μου υπεραγαπούσε... Μια από τις λίγες παιδικές μου φωτογραφίες...

Μερικές δεκαετίες αργότερα στην Αθήνα. Έτος 1999, οι σεισμοί έχουν αναγκάσει πολύ κόσμο να στήσει σκηνές μέσα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Με τον φίλο μου, Ηρακλή Μαρκουϊζο, πρόεδρο τότε στο 4ο Διαμέρισμα Αθήνας και υποψήφιο φέτος με το συνδυασμό του κ. Σπηλιοτόπουλου, μοιράζουμε τρόφιμα στους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη...

Σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κάπου δίπλα στην Ομόνοια φωτογραφημένος με παρέα συνδικαλιστών, φίλων... Κάποιοι είναι ακόμα κοντά μας, υγιέστατοι (όπως ο Κώστας Ανέστος και ο Γιάννης Μαριόλης) κι όταν βρισκόμαστε, μοιραζόμαστε αναμνήσεις όμορφες... Είναι αυτά που μένουν από τις καλές σχέσεις...

Και μια φωτογραφία πριν αρκετά χρόνια πίσω στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Ήταν τότε που στην ΠΕΤ ΟΤΕ εμπιστεύονταν περισσότερο τη δύναμη του Τύπου και κάναμε πολλά πράγματα. Σήμερα οι καιροί άλλαξαν. Και μερικά πράγματα αναγκάζεσαι να τα δεις κάτω από το οικονομικό πρίσμα...

Η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μόνο που καθώς μεγαλώνουμε και κουβαλούμε τα τωρινά προβλήματα που θεωρούμε δυσβάσταχτα, μάλλον ξεχνάμε το δρόμο που πήραμε για να φτάσουμε ώς εδώ... Ας βάλουμε λοιπόν τη μνήμη να δουλέψει με αφορμή μερικές φωτογραφίες που ανακάλυψα τυχαία στο συρτάρι της.

Εκεί κρατά ακριβά φυλαγμένα πολλά πράγματα και νομίζω ότι τελικά μας κάνει καλό να επιχειρούμε πότε – πότε, βουτιές προς τα πίσω, αναζητώντας τις ρίζες...

Η πρώτη φωτογραφία που με δείχνει μικρούλη, ίσως πηγαίνω σε κάποια τάξη του δημοτικού, ήταν ένα μεγάλο γεγονός για το χωριό που μεγάλωσα... Εξάλλου φωτογράφος δεν ερχόταν κάθε μέρα... Και ουδείς ήξερε τι ήταν φωτογραφική μηχανή... Τι ήταν δηλαδή αυτό το τρίποδο που έστηνε ο πλανόδιος φωτογράφος για να απαθανατίσει ασπρόμαυρα τις στιγμές μας...

Ξέρω πως σε σας τους νεώτερους που διαβάζετε αυτό το κομμάτι, θα φανεί κάπως παράξενο, επειδή ενδεχομένως έχετε μια σύγχρονη smartphone συσκευή που διαθέτει υπερσύγχρονη φωτογραφική υψηλής ανάλυσης ώστε κάθε στιγμή που θέλετε να είναι δική σας.

Εκείνα τα χρόνια ήταν είδηση όταν ο φωτογράφος περνούσε από το χωριό... Κι εγώ είχα εκτός από τη μητέρα μου κι άλλες τρεις... μαμάδες, τις αδερφές μου, που με φρόντιζαν σαν μπιμπελό. Μεγάλο πλεονέκτημα αυτό, που αργότερα είδα ότι ήταν και μειονέκτημα...

Η συγκεκριμένη φωτογραφία πάντα μου άρεσε. Αποτυπώνει ένα χαμόγελο στο παιδικό μου πρόσωπο που συνεχίζω να κρατάω ακόμα και τώρα, πέντε δεκαετίες μετά κι ας έχουν περάσει τόσα από πάνω μου...

Τη δεύτερη φωτογραφία την είδα στο Facebook την περασμένη Κυριακή... Με αφορμή μια προεκλογική συγκέντρωση του φίλου μου Ηρακλή Μαρκουίζου στο "καφέ του Καπράλου" στο Λόφο Κολωνού. Η αλήθεια είναι ότι, ούτε που θυμόμουνα την ύπαρξη της... Κι όμως τα πρόσωπα είναι αυθεντικά.

Φιγούρες που θα με ακολουθούν πάντα σαν ένα κομμάτι δράσης και ζωής που άξιζε να περάσω για να φτάσω μέχρι εδώ... Να μπορώ να βλέπω τις καταστάσεις και να ερμηνεύω καλύτερα τα γεγονότα.

Την τρίτη και τέταρτη τις βρήκα στα συρτάρια του γραφείου μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ που κάποια στιγμή πρέπει να βάλω σε μια τάξη... Έχει να κάνει με τη ζωή μου σ' αυτό τον εργασιακό χώρο, τρεις δεκαετίες τώρα... Μαζί με φίλους συνδικαλιστές στο περιθώριο μια Σ.Α σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Η τελευταία είναι στο γραφείο. Έτσι ήμουν σε ώρα δουλειάς...

Είχαμε φτάσει πια την εποχή που οι φωτογραφίες ήταν λίγο πιο εύκολες. Τουλάχιστον δεν είχαμε τη δυσκολία των πρώτων καιρών...

Η μνήμη όπως είπαμε έχει συρτάρια και από καιρού εις καιρόν αξίζει να τα ανοίγει κανείς, να παίρνουν αέρα και βλέπει ξανά το δρόμο που τράβηξε για να φτάσει ως εδώ. Έτσι αντιλαμβάνεται ότι τίποτα δεν χαρίστηκε. Χρειάστηκε πολύς αγώνας, ένας αγώνας που συνεχίζεται να δίνεται καθημερινά...