Η πρώτη σελίδα του αφιερώματος στο ΒΗΜΑ της 26/9. Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω του. Η φωτογραφία «βγαίνει» σε μεγαλύτερη ανάλυση...

Το να σου δίνει μια μεγάλη εφημερίδα στην κυριακάτικη έκδοσή της 26/9 που μετρά καμιά εκατοντάδα χιλιάδες φύλλα πανελλαδικά είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Και όμως συνέβη! Και ίσως να μην το έβλεπα αν μου το εντόπιζε ο καλός φίλος Μανώλης Φωτόπουλος. Μου κράτησε κι όλας το δημοσίευμα να το δω...

Το έχω μπροστά μου και... δεν το πιστεύω. Ο τίτλος... τουριστικός «Ο δρόμος με τα πιθάρια - Μια διαδρομή αποκάλυψη από το Ηράκλειο ως το Θραψανό με ενδιάμεσους σταθμούς την Κνωσό, το Μουσείο Καζαντζάκη, τη Μονή Αγκαράθου και την επιστροφή στις Αρχάνες». Η βινιέτα της σελίδας 45, όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία του δημοσιεύματος, είναι ΚΡΗΤΗ -ΘΡΑΨΑΝΟ και το ίδιο ακολουθεί στις σελίδες 46 - 47 με την ένδειξη «ΤΑΞΙΔΙΑ».

Χάρηκα πραγματικά. Είναι πολύ όμορφο να γράφουν για τον τόπο σου. Στην καρδιά μου, ως τόπος που είδα το πρώτο φως και απέκτησα τις πρώτες εμπειρίες για τη ζωή κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους, είναι, έτσι κι αλλιώς με χρυσά γράμματα το Θραψανό. Γι' αυτό  και μπήκα στη δύσκολη διαδικασία να ξαναφτιάξω το πατρικό μου με την ελπίδα να τα καταφέρω κάποια στιγμή να πάω εκεί να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Στο αφιέρωμα του ΒΗΜΑΤΟΣ ο συνάδελφος Νίκος Γ. Μαστροπαύλος έχει δικά του κείμενα και φωτογραφίες.

Και το ξεκινάει πολύ ωραία το κομμάτι του:

«Τέτοιον καιρό οι πιθαράδες του Θραψανού θα είχαν επιστρέψει  στο χωριό τους από τη βεντέμα. Ήδη από τα μέσα του 17ου αιώνα το χωριό ήταν το ισχυρότερο κέντρο αγγειοπλαστικής και οι περισσότεροι κάτοικοι τους ήταν "τσουκαλάδες". Τους θερινούς μήνες έφευγαν κατά ομάδες, ο μάστορας και οι "προυγοί" με εφόδια μερικές βεντεμοκουλούρες, λίγα ρούχα και τα εργαλεία τους και εγκαθιστούσαν τους τροχούς και τα καμίνια τους όπου έβρισκαν κατάλληλο χώμα και πελάτες να πάρουν τα πιθάρια για τη σοδειά  και τα "χρειασίδια" για τις καθημερινές ανάγκες.

Στο ρεπορτάζ μιλάει ο Κωστής Χουλάκης, ένας από τους γητευτές του πηλού. Αλήθεια το χάρηκα.

Δεν είναι και λίγο να ασχολείται μια μεγάλη σε κυκλοφορία εφημερίδα με το χωριό σου. Ευχαριστώ Μανώλη!

Α, και κάτι άλλο. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους μαστόρους του πηλού. Ο αδερφός μου, ο Κώστής, το ίδιο. Με δικό του εργαστήριο και πολύ καλός τεχνίτης και ο ανιψιός μου Μανώλης. Μόνο εγώ δεν τα κατάφερα με τον πηλό. Μπορεί να απέτυχα να γίνω μάστορας αλλά «Θραψανιώτης» θα είμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου...

Άρχισαν να μπαίνουν τα κεραμίδια πια. Σε καλό δρόμο βρισκόμαστε...

Αλλάζει ο καιρός, χειμωνιάζει... Χρειάζεται να ρίξεις το πρωί και το βράδυ κάτι πάνω σου. Φυσιολογικό. Οκτώβρης μπαίνει την επόμενη εβδομάδα, τι περιμένουμε δηλαδή;

Ενθαρρυντικό το πρωινό τηλεφώνημα του αδερφού μου Κωστή. Είναι στην Αθήνα για μια μέρα. Έφεραν πράγματα με το αυτοκίνητο του ανιψιού μου Μανώλη και μου μίλησε για το σπίτι στο χωριό. “Δε θα το γνωρίσεις γνωρίσεις” μου λέει. “Οι άνθρωποι κάνουν πολύ καλή δουλειά”. Χαίρομαι που βλέπει ο Κωστής τι γίνεται εκεί. Πρώτη φορά τον ένοιωσα να μοιράζεται μαζί μου κάτι όμορφο. Ειλικρινά το χάρηκα. Να 'ναι καλά! Έναν τέτοιον αδερφό θέλω. Να μοιράζομαι πράγματα μαζί του.

Στο “καπάκι” και ο Μηνάς στο τηλέφωνο. Είναι στο σπίτι. Δουλεύει τη σκεπή και σκέφτηκε μια ιδέα. Με πήρε τηλέφωνο να μου την πει: Μήπως να αφήσει λέει, ένα φωταγωγό στο δωμάτιο δίπλα από την κουζίνα, εκεί που ήταν ο φούρνος;

Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα. Θα μπορούσε να επενδυθεί με αλουμίνιο που να ανοίγει, αν είναι αναγκαίο τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες... Το φως στο χωριό ότι αγάπησα πιο πολύ.

Του έδωσα το Ο. Κ. να προχωρήσει. Μ' αρέσει που με ενημερώνει σε κάθε βήμα του για ότι κάνει. Μ' αρέσει που υπολογίζει την γνώμη μου ένας έμπειρος μάστορας.

Η Πέμπτη είναι μια δύσκολη μέρα για μένα. Με πολύ πίεση και τρέξιμο. Αλλά θα περάσει. Ένα καλύτερο πρόγραμμα χρειάζεται και όλα θα γίνουν.

Να δω τώρα τις εφημερίδες μου, να στείλω το κομμάτι μου στο “Ρ”, να βγάλω το δελτίο Ενημέρωσης για τους συνδικαλιστές της ΠΕΤ – ΟΤΕ. Ε, κάπως θα περάσει η ώρα μέχρι τις 2 που θα κατέβω στην εφημερίδα...

Υλικά οικοδομών διάσπαρτα παντού και το σπίτι αρχίζει να παίρνει μορφή...

Μια ομορφιά όλη η διαδικασία χτισίματος του πατρικού μου. Βήμα - βήμα...

«Πετάρισε» η ψυχή μου καθώς είδα τις νέες φωτογραφίες της Αναστασίας από το σπίτι μου στο χωριό. Αρχίζει πια και παίρνει μορφή. Το ξύλο άρχισε να... γλυκαίνει τον περιβάλλοντα χώρο. Κι ας είναι ακόμα μέσα στα μπάζα, τα τσιμέντα και άλλα υλικά της οικοδομής.

Από μακριά νοιώθω τη ζεστασιά του. Ο Μηνάς υλοποιεί τέλεια το πιο ωραίο όνειρό μου. Να τον έχει ο Θεός καλά! Κι αυτόν και τους μαστόρους που χρησιμοποιεί στη δουλειά του.

Και η Αναστασία Βολυράκη, η κόρη του Μανώλη της Στασούλας μας, είναι εκπληκτική. Το σχόλιο της στο e-mail είναι απίθανο:
«Θείε αυτές είναι οι φωτογραφίες από το σπίτι. Είναι μόνο εξωτερικές γιατί τώρα είναι αδύνατο να αναγνωριστούν οι εσωτερικοί χώροι. Το τζάκι δεν υπάρχει πια και όλα τα δωμάτια μοιάζουν μεταξύ τους. Αν θέλεις και άλλες φωτογραφίες ενημέρωσε με...Πολλά φιλιά και χαιρετίσματα σε όλους!!!»

Ένα μήνα μετά την έναρξη των εργασιών...

Τα "ευχαριστώ μου" μ' ένα κλαρί βασιλικού να μυρίζει όμορφα...

Αυξάνονται οι επισκέψεις σ' αυτό το Site. Σε λίγο, καλώς εχόντων των πραγμάτων το κοντέρ με τις μετρήσεις στη μπάρα δεξιά θα “χτυπήσει” τις 70.000. Δεν είναι καθόλου λίγες για το διάστημα ενός χρόνου ζωντανής λειτουργίας του Site και μάλιστα χωρίς καμιά διαφήμιση πουθενά.

Ήρθατε από κάπου, κάποτε και μείνατε να το παρακολουθείτε σχεδόν καθημερινά. Το βλέπω ότι ανεβήκαμε πάλι τις 200 καθημερινές επισκέψεις. Ελπίζω να βρίσκετε ενδιαφέροντα πράγματα για να μείνετε.

Το βέβαιο είναι ότι δεν με απασχολεί καμιά πρωτιά και δεν χαϊδεύω χαμηλά ένστικτα για να το πετύχω. Ούτε με ενδιαφέρει να κάθομαι σαν “καμένος” συνεχώς πάνω από το κομπιούτερ μου με ενημερώσεις άνευ σημασίας, απλά για να... τραβήξω την προσοχή σας.

Το κέφι μου κάνω. Κι αν “κοστίζει” μερικές φορές, καθώς μερικοί δεν αντέχουν αλήθειες και ενοχλούνται όταν το google τους δείχνει ότι κάτι έχω γράψει γι' αυτούς, λυπάμαι. Δεν είμαι εδώ, εκλιπαρώντας την επιείκεια κανενός για να γίνω αρεστός και επιπλέον πιστεύω σ' αυτό που λένε “ελευθερία του εκφράζεσθαι”. Όταν νιώσω ότι αυτό δεν είναι εφικτό, τότε ίσως αυτός ο χώρος έκφρασης να μην υπάρχει πια. Ένα “κλικ” είναι αρκετό να θέσει αλλιώς τις προτεραιότητες.

Οφείλω, ωστόσο, ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλους εσάς τους γνωστούς - “αγνώστους” που μου κάνετε την τιμή να μοιράζεστε καθημερινά μαζί μου τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου. Μου δίνετε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω. Και, τελικά, σημασία δεν έχει η ποσότητα, το ότι πλησιάζουμε τις 1.000 εγγραφές, όσο η ποιότητα, όσων γράφονται και η σχέση τους με την πραγματικότητα και την αλήθεια...