Το είχαμε πει με τον ερχομό του Οκτώβρη. Ο μήνας έχει πολλά ευχάριστα γεγονότα. Σαν σήμερα, ας πούμε, πριν από 51 χρόνια γεννήθηκα στο Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης.

Πότε πέρασαν τα χρόνια; Έφυγαν αφού τα έζησα τόσο έντονα που δεν θυμάμαι πια και πώς έφυγαν τόσο γρήγορα... Σε άλλες εποχές αυτή η ηλικία θα σηματοδοτούσε τα... γηρατειά, αλλά δε νοιώθω γέρος. Δεν ξέρω αν είναι που αυξήθηκε το προσδόκιμο όριο ζωής, αλλά νοιώθω μια χαρά με τον εαυτό μου.

Θεωρώ μάλιστα ότι βρίσκομαι και στο πιο παραγωγικό στάδιο. Μπορεί να μειώθηκαν οι αντοχές, αλλά το πράγμα ισοζυγιάζει με την εμπειρία. Τα άσπρα μαλλιά δεν έρχονται μόνα τους. Κουβαλάνε τόσα πράγματα μαζί τους.

Κάποιοι συνηθίζουν να κάνουν τους απολογισμούς τους ή να... κλείνονται στον εαυτό τους αρνούμενοι να αποδεχτούν αυτό που τους συμβαίνει. Δεν θα κάνω ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Θα συνεχίσω να τρέχω κυνηγώντας την είδηση, να δημιουργώ σε ότι αγάπησα πολύ και μ' αρέσει που που το κάνω, τη δημοσιογραφία και θα συνεχίσω να δημιουργώ ιστορίες. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να... αφηγούμαι. Εξάλλου μου λείπει ένα εγγονάκι για να... μοιράζομαι μαζί του πράγματα.

Το μόνο που θα προσπαθήσω είναι να μη μοιάσω σε κάποιους ανυπόφορους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να τα βρουν με τον εαυτό τους, όχι με τους γύρω τους. Μόνο αυτό.

Είμαι γεμάτος. Ήμουν πολύ τυχερός σ' αυτή τη ζωή. Μου προσφέρθηκαν απλόχερα πολλά πράγματα, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, έμαθα πολλά πράγματα “τρώγοντας” τα μούτρα μου, είδα όνειρα μου να τινάζονται στον αέρα κι άλλα να υλοποιούνται, νοιώθω πραγματικά όμορφα που ζω να δω τον γάμο της κόρης μου και είμαι καλά με τα παιδιά μου.

Αν όλα αυτά δεν είναι θησαυρός, αναρωτιέμαι τι ψάχνουμε από το σύντομο πέρασμά μας απ' αυτό τον κόσμο.

Ελπίζω μόνο να μην πίκρανα, να μη στεναχώρησα, να μην πρόδωσα την εμπιστοσύνη κανενός. Αν κάποιος το είδε έτσι, ζητάω συγνώμη, σίγουρα δεν έγινε από πρόθεση.

Είμαι, ήδη, ένας μεγάλος (σε ηλικία) άνθρωπος που ζει στο δεύτερο μισό του αιώνα σε εποχές δύσκολες. Κι αν ήμουν μόνος μου δεν θα φοβόμουν τίποτα, Μόνο το αύριο των παιδιών μου είναι αυτό που με τρομάζει. Εύχομαι να 'μαι κοντά τους για να τα βοηθήσω όσο μπορώ και περισσότερο απ' όσο χρειάζεται.

Και κοίτα τώρα να δεις... Είπα ότι δεν θα βγάλω “λογίδριο” μια τέτοια μέρα και δεν το απέφυγα. Ως εδώ, τέρμα, ούτε μια λέξη παραπάνω. Μερικά πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Δεν χρειάζεται καμιά διευκρίνιση...