Είχα την ατυχία να μπω με τη μηχανή μέσα στο παζάρι της Αγίας Μαρίνας, απόγευμα Πέμπτης 15/7 και... παγιδεύτηκα ανάμεσα στους προσκυνητές που ήταν, υπερβολικά πολλοί. Δεν το περίμενα. Ευτυχώς που βρήκα ένα περιφερειακό δρόμο αγροτικό και πήγα στο Αρκαλοχώρι γιατί ακόμα θα ήμουν εκεί...

Ο Γιάννης είναι ο άντρας της αδερφής μου Γεωργίας. Πολυπράγμων στα νιάτα του, πέρασε στην άλλη πλευρά τώρα στα γηρατειά του. Απανωτά εγκεφαλικά του δημιούργησαν πρόβλημα σοβαρό στην υγεία του και τώρα μοιάζει να “κυκλοφορεί” σαν φυτό.

Δεν μιλάει, δεν γνωρίζει ανθρώπους, ούτε και τα παιδιά του, δεν σχολιάζει, αυτός που κάποτε δεν άφηνε τίποτα να... πέσει κάτω.

Κάθεται μόνο σε μια καρέκλα και τον φροντίζει η Γεωργία μας. Σαν μικρό παιδί. Να τον ταΐσει, να τον ποτίσει, να τον βάλει για ύπνο... Μαρτυρική ζωή για μια μεγάλη, στην ηλικία, γυναίκα που έκανε μαζί του, και μεγάλωσε, τέσσερα κορίτσια.

Η Γεωργία έχει μια πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας από τον Γιάννη. Εκείνος είναι καμιά 15ανταριά χρόνια μεγαλύτερος. Και τώρα βλέπει την εγγονή της, την κόρη της Αργυρώς, την Μαρία, που ζει στην Αθήνα, να “τα έχει” με έναν κατά 25 χρόνια μεγαλύτερό της και δεν μπορεί να το χωνέψει. Θεωρεί ότι έχει υποχρέωση να την προστατέψει και να μην την αφήσει να κάνει το δικό της λάθος...

Ωστόσο η αρρώστια του Γιάννη δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Έχω δει κι άλλους, πολύ μεγαλύτερους του Γιάννη, να οδηγούν στα 91 τους αυτοκίνητο και να ζουν μόνοι τους χωρίς να έχουν την ανάγκη για βοήθεια από κανέναν...

Η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις και “κρατάει” σημειώσεις για... δανεικά. Όταν ο πατέρας μου ήταν στα τελευταία του και δεν μπορούσε να νιώσει ασφαλής και να κάνει δυο βήματα μόνος του, τον κορόιδευε και του έλεγε, μπροστά σε όλους, ότι το “κάνει επίτηδες”. Κι εκείνος παρά την ασθένεια του πάρκινσον τα έιχε “400” ώς το τέλος, στεναχωριόνταν και έκλεγε υπερευαίσθητος όπως ήταν, για τη συμπεριφορά του Γιάννη και μας το λεγε. Ευθύς χαρακτήρας το έπαιρνε βαριά να του λέει ότι “το κάνει επίτηδες” για να τραβήξει πάνω του το ενδιαφέρον.

Τώρα ο Γιάννης, είναι απλά ένας άρρωστος άνθρωπος που χρειάζεται τη βοήθεια μας. Κι ευτυχώς που υπάρχει η Γεωργία μας δίπλα του να τον φροντίζει...

Περπάτησα στη λαϊκή αγορά ή άλλως πως στο παζάρι του Καστελλίου. Ελάχιστος ο κόσμος που έχει πάει να ψωνίσει. 12 η ώρα και οι έμποροι μάζευαν την πραμάτεια τους...

Στα Καστέλλι. Τετάρτη λίγο πριν το μεσημέρι, ξανά... Σκοπός μου να κάνω δυο δουλειές, αν αυτό είναι μπορετό: Να πάρω το χαρτί από την Πολεοδομία και ένα αντίγραφο του συμβολαίου του πατρικού μου από τη συμβολαιογράφο που το κάναμε για να το καταθέσω στη ΔΕΗ, απαραίτητο στο φάκελο για την αλλαγή του ονόματος στο λογαριασμό και τη μεταφορά του ρολογιού στην εξωτερική αυλή.

Χρειάζονται δυο -τρία ακόμα από μένα και την αδερφή μου Μαλάμω, μιας και είναι συνιδιοκτήτης του ακινήτου, αλλά αυτά ελπίζω να τα συμπληρώσω αργότερα, με την επιστροφή μου στην Αθήνα.

Ο πρώτος στόχος επετεύχθη γρήγορα. Η κ. Μαστοράκη, μηχανικός στη Πολεοδομία που το είχε χρεωθεί έλλειπε με άδεια. Σήμερα όμως ήταν εκεί και σε πέντε λεπτά μέσα μου το ετοίμασε και το πήρα.

Η κ. Σμυρνιωτάκη, συμβολαιογράφος που με θυμήθηκε μόλις με είδε, είναι έτοιμη να με εξυπηρετήσει. Ανέλαβε η γραμματέας της και μου ζήτησε λίγο χρόνο να το ψάξει, πάνε κοντά επτά χρόνια από τότε που το κάναμε και μου κράτησε το τηλέφωνο να με ειδοποιήσει μόλις είναι έτοιμη...

Έτσι, αφού τελείωσα γρήγορα από την Πολεοδομία, πέρασα και πήρα μια εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” και έκανα μια βόλτα στο παζάρι, αφού έτυχε να έρθω τη μέρα που γίνεται.

Μια λαϊκή αγορά θυμίζει. Με τους πάγκους, δεξιά και αριστερά στην άκρη του δρόμου. Αλλού τα φρούτα και τα λαχανικά και αλλού τα ρούχα, τα παπούτσια, τα είδη σπιτιού. Ελάχιστος κόσμος τριγυρνά μέσα στο παζάρι για να ψωνίσει, εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι. Μάλιστα αρκετοί έμποροι ρούχων αρχίζουν να πακετάρουν σε κουτιά για να φύγουν. Νωρίς – νωρίς τελειώνουν.

Άφησα τη μηχανή μου στο Μεϊντάνι και περπάτησα από το παζάρι, δίπλα στο δρόμο που είναι το Γυμνάσιο κάνοντας τον κύκλο με τα πόδια, μέχρι να επιστρέψω εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή. Και πέρασα από το παλιό σχολείο που πηγαίναμε στην πρώτη γυμνασίου, δίπλα στην παλιά εκκλησία. Γκρεμισμένο σήμερα, 35 χρόνια μετά και στη θέση του είναι μια αρχαιολογική ανασκαφή με μινωικά, ελληνιστικά και βυζαντινά ευρήματα, ορατά στους διερχόμενους. Περιφραγμένα και κάτω από στέγαστρο που τα προστατεύει από τη βροχή.

Ο γερμανικός φούρνος με το λευκό ψωμί, δυο δραχμές δίναμε και παίρναμε στο μεγάλο διάλειμμα ένα τέταρτο ψωμί (έτσι το πουλούσαν τότε...) για το... καταβροχθίσουμε με το τυροζούλι που κρατούσαμε από το χωριό στην τσάντα με τα βιβλία και τα τετράδια., κολατσιό μέχρι το μεσημέρι που θα γυρίζαμε στο σπίτι... Άλλαξαν τα χρόνια και η ζωή. Τώρα ζητάμε το... μαύρο ψωμί, ολικής αλέσεως, που είναι καλό για την υγεία μας...

Ησυχία και σήμερα στην πλατεία του Καστελλίου, το Μειντάνι. Κάθισα στην καφετερία “Σείστρο”, πήρα ένα καμπάρι με πάγο, γράφω τις σημειώσεις μου, διαβάζω την εφημερίδα μου και περιμένω ειδοποίηση από τη γραμματέα της συμβολαιογράφου για να περάσω να πάρω το αντίγραφο που χρειάζομαι. Μεσημέρι και τα τζιτζίκια έχουν στήσει τρελό τραγούδι...

Δυο κορίτσια, αγνώστου προελεύσεως και πατρίδας, απολαμβάνουν ένα μεσημέρι του Ιουλίου στις ξαπλώστρες του Acqua Plus, δίπλα στο “τεμπέλικο ποτάμι”...

Ήταν εκεί, απέναντί μας, στο σημείο με τον παχύ ίσκιο που κάνει ο φράκτης με τις φυλλωσιές. Μιλούσαν μεταξύ τους, έβαζαν αντηλιακό, αφού ήταν ξαπλωμένες κατάματα στον ήλιο το καταμεσήμερο και δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις, αν και η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, τη γλώσσα τους.

Μπορεί να ήταν και Ρωσίδες, τέτοιες σαν να μου φάνηκε το απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε, που πήραν μια γρανίτα φράουλα να φάνε, γελούσαν, φωτογραφίζονταν μόνες τους και άλλαζαν συχνά στάσεις για να μη καούν.

Ίσως κι αυτό να σημαίνει καλοκαίρι. Δεν κρατήθηκα κι από το μέρος που ήμουν ξαπλωμένος τις “τράβηξα” μια φωτογραφία. Αυτή που βλέπετε. Διότι, τελικά, κι αυτά τα όμορφα άγνωστα κορίτσια μπορεί να είναι καλοκαίρι, αφού έτσι κι αλλιώς, καλό έκαναν στα μάτια και τις αισθήσεις...

Από τη βόλτα μας στο Αστρίτσι, στην πηγή... Τότε που η Μαλάμω ήταν ακόμα μαζί μας...

Τελικά οι μέρες φεύγουν πολύ γρήγορα. Κι όσο πλησιάζουμε προς το τέλος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών, τόσο κι ανακαλύπτουμε πως έχουμε κι άλλα να κάνουμε, αλλά δεν ξέρω αν μας παίρνει ο καιρός.

Ο Λάμπρος θέλει να πάρουμε τα κορίτσια και να πάμε στο Acqua Plus, στο πάρκο με τις νεροτσουλίθρες της Χερσονήσου. Άλλες χρονιές είμαστε μόνιμοι πελάτες. Τώρα, όσο μεγαλώνει ο Λάμπρος, αλλάζουν οι προτεραιότητές του, όπως τις ιεραρχεί ο ίδιος.

Θέλει ακόμα να ξαναπάμε άλλη μια φορά στη θάλασσα μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός. Με την παρέα των κοριτσιών εννοείται...

Είναι και οι δικές μου δουλειές σε σχέση με το σπίτι που έχουν το χρόνο τους και το τρέξιμο τους. Να τελειώσω το θέμα της Πολεοδομίας, να δω για το ρολόι της ΔΕΗ, να φύγουν οι άνθρωποι που μένουν μέσα ώς τις 15 Αυγούστου, να ξεκινήσει ο Μηνάς τις εργασίες για την αναπαλαίωση του πατρικού μου σπιτιού.

Τελικά το φετινό καλοκαίρι αν και δύσκολο λόγω των οικονομικών συγκυριών, εξελίσσεται σε πολύ καλό, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κατάφερα να υλοποιήσω την αναπαλαίωση του πατρικού μου. Μόνο να' μαι καλά να το δω να ολοκληρώνεται και να ζήσω κι όλας μέσα σ' αυτό που κουβαλά τόσες μνήμες.

Υπάρχει μια εβδομάδα ακόμα μπροστά μας. Δεν θα αγχωθώ με το να προλάβω όλα τα “θέλω” μας. Σημασία λένε δεν έχει η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι...Κι αυτό έχουμε μάθει πια να το χαιρόμαστε στην κάθε του στιγμή.

Μια εβδομάδα ακόμα... Ε, και; Περνάμε καλά κι αυτό είναι τελικά που έχει μεγάλη σημασία...