Απογευματινή βόλτα στο χωριό με το αυτοκίνητο. Μια στάση για τη φωτογραφία. Εδώ θέλω να φτιάξω το δικό μου σύγχρονο σπίτι. Θα τα καταφέρω; Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον...

Ξέρω, δεν πετώ στον ουρανό, πως είναι κομμάτι δύσκολο τέτοιες εποχές να βάζεις μπροστά μεγάλα πράγματα. Λέω για το πατρικό μου που πάντα ήθελα να το φτιάξω και να έρθω, μετά τη συνταξιοδότησή μου από τη δουλειά, να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.

Ένα όνειρο που πέρασε από αρκετά κύματα καθώς σχεδίαζα να το εντάξω στα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Όμως τα προγράμματα αυτά δεν περπατάνε λόγω και των συγκυριών κι έτσι εκεί που ήμουν απογοητευμένος ότι τίποτα δεν γίνεται “φάνηκε” ένα φως.

Ένας χωριανός μου έδειξε τη δουλειά που του έκανε ο Μηνάς, ένας καταπληκτικός τεχνίτης. Έμεινα εντυπωσιασμένος. Κατάφερε να δώσει ζωή στο εγκαταλειμμένο σπίτι του παππού, να αξιοποιήσει κάθε εκατοστό του, να βάλει νέες σκεπές, πατώματα, πόρτες, παράθυρα και γενικά να φτιάξει ένα σύγχρονο και λειτουργικό σπίτι.

Του τηλεφώνησε και την ίδια μέρα το απόγευμα ήρθε και πήγαμε στο δικό μου πατρικό. Του μίλησα για τα όνειρά μου, το είδε, το μέτρησε με το μάτι του και μ' έκανε να το ξαναζήσω: “Δε θέλει και πολλά. Μπορεί να γίνει εύκολα πολύ καλό”, είπε. Κοντά μια ώρα “έφαγε” να το παρατηρεί και να μου λέει ιδέες... Αλλά έπρεπε να φύγει γιατί βράδιαζε και δεν είχε μαζί του την κορδέλα να μετρήσει...

Το έκανε την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα. Αποτύπωσε σε χαρτί τις διαστάσεις των χώρων και των δωματίων που θέλω να φτιάξει, μου είπε πώς σκέπτεται να το κάνει και τώρα θα καθίσει κάτω να μετρήσει το κόστος των υλικών και τη δουλειά του και θα ξαναβρεθούμε να εκτιμήσω αν μπορώ να το προχωρήσω.

Μου αρέσει αυτό ο τύπος. Έχει το χάρισμα να μη σε φορτώνει με βάρη και υποχρεώσεις πολλές, ώστε να έχεις την αίσθηση της σιγουριάς και της βεβαιότητας ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Ήδη άρχισε να... φτεροκοπά ξανά η καρδιά μου με τη σκέψη ότι, χωρίς να ξεχνώ πως περνάμε μια δύσκολη, οικονομικά, εποχή μπορώ να τα καταφέρω να... μεταμορφώσω το σπίτι που γεννήθηκα σε ένα πολύ όμορφο και χρηστικό διαμέρισμα που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός εξοχικού σπιτιού, αλλά και τις σύγχρονες ανέσεις της πόλης που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια ζώντας μακριά από το χωριό.

Περιμένοντας την προσφορά έχω δικαίωμα στο όνειρο. Και μόνο γι' αυτό χαίρομαι...

Από τη χθεσινή μου βόλτα στο χωριό... Εδώ βάζουν τα ξύλα το Πάσχα για να κάψουν τον προδότη Ιούδα. Στην κεντρική εκκλησία του Θραψανού, τον Εσταυρωμένο...

Δεκαπέντε μέρες κλείνω σήμερα στην Κρήτη, στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου. Δεκαπέντε μέρες... Δεν το πιστεύω. Άσε που έπιασα τον εαυτό μου να τις... μετρά. Και είχα πει ότι αυτό δεν θα το κάνω, για να είμαι ελεύθερος να χαλαρώσω.

Ε, φαίνεται ότι συμβαίνει. Αρχίζει να χαλαρώνει ο οργανισμός μου... Να δω πώς θα τον “μαζέψω” όταν, μετά από άλλες δεκαπέντε μέρες πρέπει, αναγκαστικά να μπω σε μια σειρά. Αλλά ας το αφήσω αυτό το κεφάλαιο. Είναι πρόωρο και να το σκέφτομαι...

Εδώ, περνάω καλά. Δεν ξεχωρίζω καμιά μέρα της εβδομάδας. Τι κι αν σήμερα είναι Κυριακή; Δεν έχουμε κάτι προγραμματισμένο να κάνουμε. Συνεχίζουμε να έχουμε την πολυτέλεια, όπου γης και πατρίς...

Κάθε μέρα, τις μέρες των διακοπών, είναι το ίδιο όμορφη. Πρωινό ξύπνημα, χωρίς ρολόι, πρωινό φαγητό, μια βόλτα στα χωράφια, στο Αρκαλοχώρι ή στον Τσούτσουρο για μπάνιο κι ύστερα φαγητό, ύπνο μεσημεριανό κι ένα σπέσιαλ ελαφρύ φραπεδάκι με πάγο. Οι σημειώσεις μου, το κομπιούτερ μου, το Site μου και που και που ένα τηλέφωνο από φίλους που εκφράζουν ανοιχτά τη ζήλια τους όταν ακούν ότι βρίσκομαι σε διακοπές.

Μερικοί το 'χουν συνδέσει αυτό με άγριο ξενύχτι στα μπαράκια, ποτό, διασκέδαση. Εμένα πάλι μ' αρέσει η ησυχία. Το νταβαντούρι δεν με τρελαίνει. Κι έχω κατασταλάξει πια στο τι ζητώ και τι θέλω από τη ζωή μου.

Όλα αυτά που μ' αρέσουν τα έχω πλουσιοπάροχα. Και μια αγάπη που ξεχειλίζει από τ' αδέρφια μου, ιδιαίτερα από τη Σασούλα, που προσπαθεί να μου προσφέρει καθημερινά ότι πεθυμά η ψυχή μου.

Κι αυτή, συγκρατημένη, δεν ζητά πολλά. Ποτέ δεν ζητούσε, Μόνο λίγο χαμόγελο και αγάπη. Για τα άλλα που αφορούν την ύλη, ευτυχώς υπάρχει ακόμα μεγάλη επάρκεια για να μη μας λείπει τίποτα.

Άλλος ένας παράγοντας που με κάνει να είμαι ήρεμος είναι ότι δεν βλέπω τηλεόραση και δεν διαβάζω εφημερίδες. Μόνο την περασμένη Πέμπτη έκανα μια παρασπονδία. Αγόρασα το “Ποντίκι”, “ΤΑ ΝΕΑ” και την τοπική εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ”. Ε, δεν μπορείς να ξεκόψεις από όλα με... μαχαίρι

Δυο μαρμαρόπλακες υπενθυμίζουν το “πέρασμα” των γονιών μου από τούτη τη γη. Τα ονόματά τους χαραγμένα με την ημερομηνία της γέννησης και την ηλικία... Υπήρξαν; Χωρίς αμφιβολία θα ζουν για πάντα στις καρδιές μας κι ας έφυγαν από κοντά μας...

Γροθιά στο στομάχι που μας χρειάζεται, είναι μια επίσκεψη στο κοιμητήριο του χωριού. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Είχα καιρό να πάω και μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Νέοι τάφοι, και μέσα στα εικονοστάσια γνωστές φάτσες ανθρώπων που ήξερα όσα ζούσαν και νέα συνομήλικα μου ή μικρότερα παιδιά.

Μια σκληρή υπενθύμιση πως δεν θα είμαστε για πάντα σε τούτο τον κόσμο. Καλύτερα να χαμηλώσουμε ταχύτητες, να απολαμβάνουμε όσα έχουμε, να καλύπτουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς να κρατάμε κακίες για μικρά πράγματα.

Μια υπενθύμιση για να χαιρόμαστε τα μικρά καθημερινά πράγματα, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε πράγματα, αυτούς που η ανάγκη μας έταξε να δουλεύουμε στο ίδιο περιβάλλον, να περνάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας μαζί τους και να μοιραζόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε.

Χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να χαμηλώσουμε λίγο τα φτερά μας, να κάνουμε πιο ρεαλιστικούς τους στόχους μας, να αγαπάμε καλύτερα τους συνανθρώπους μας. Είναι μάταιο να επενδύεις σε οικογενειακούς τάφους, ωραία μαρμάρινα μνημεία που έχουν χαραγμένα πάνω τους “σοφά” ρητά για να τα διαβάσουν όσοι ζουν και μπορεί να τα δουν ως επισκέπτες.

Το απόλυτο μηδέν ακολουθεί. Δυο μέτρα γης για τον καθένα μας. Αυτό μόνο να κατανοούσαμε και τι στον κόσμο... Μα νοιώθουμε νέοι, υγιείς και δυνατοί και νομίζουμε πως έτσι θα' ναι για πάντα. Λάθος που κάνουμε...

Ασπρόμαυρη, ξεθωριασμένη από το χρόνο φωτογραφία... Την είχε φυλαγμένη η αδερφή μου Στασούλα και μου την έδωσε να τη δω. Είναι ο πατέρας μου Λευτέρης στη μέση με το κρητικό κεφαλομάντιλο, αριστερά του ο αδερφός του θείος, Αντίγονος και δεξιά του ένας χωριανός μας, ο Χρήστος του Κουκούλα. Και οι τρεις έχουν “φύγει” από τούτη τη ζωή.

Η φωτογραφία δεν έχει κανένα σχόλιο πίσω. Συνήθως ο πατέρας μου σημείωνε τη χρονολογία με μολύβι πίσω κι αυτό έμενε αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι όμως αρκετά νέοι και οι τρεις και μπορούμε να υποθέσουμε πότε θα πρέπει να την τράβηξαν,

Η Στασούλα με την Μαλάμω την τοποθετούν εκεί γύρω στα τριάντα του και πρέπει να τραβήχτηκε έξω από το πατρικό τους ή στην πιπεριά του Φώτη στην πλατεία του χωριού. Γεννημένος το 1919, ήταν ο πατέρας μου...

Την βάλαμε κάτω και την κουβεντιάσαμε. Μιλήσαμε για πιθανά σενάρια ως προς τον τον τόπο και ως προς τον το χρόνο που τραβήχτηκε. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Έπρεπε να συντρέχουν πολλοί λόγοι. Και φυσικά να έχει περάσει από το χωριό ο φωτογράφος. Να στήσει το τρίποδό του και να βγάλει τη φωτογραφία με την πλάκα του...

Θυμάμαι μια τέτοια στιγμή στο πατρικό μου, όταν πέρασε ο φωτογράφος. Όπως θυμάμαι κι αυτούς περνάγανε αργότερα για να πάρουνε παλιές φωτογραφίες και να τις κάνουνε μεγέθυνση με τα πρώτα χρώματα εκείνης της εποχής. Θυμάμαι που ο παππούς με τη γιαγιά δεν είχανε μαζί φωτογραφίες και ο φωτογράφος ζήτησε δύο ξεχωριστές φωτογραφίες για να τις μοντάρει σαν να είχαν φωτογραφηθεί μαζί. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Αργότερα βέβαια το φώτοσοπ μας έδωσε δυνατότητες πάρα πολλές, με τις φωτογραφίες, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα την τεχνολογία με την οποία “δούλευαν”. Πρωτόγονη και πάντως πολύ εντυπωσιακή για τα αποτελέσματα που έδινε. Είτε με το φίλμ αργότερα, χρωματιστό ή ασπρόμαυρο, είτε ψηφιακή και με τεράστιες δυνατότητες στις μέρες μας, πάντα μου άρεσε και τη χρησιμοποιώ επαρκώς σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και σ' αυτό το Site, όπως διαπιστώνετε.