Ασπρόμαυρη, ξεθωριασμένη από το χρόνο φωτογραφία... Την είχε φυλαγμένη η αδερφή μου Στασούλα και μου την έδωσε να τη δω. Είναι ο πατέρας μου Λευτέρης στη μέση με το κρητικό κεφαλομάντιλο, αριστερά του ο αδερφός του θείος, Αντίγονος και δεξιά του ένας χωριανός μας, ο Χρήστος του Κουκούλα. Και οι τρεις έχουν “φύγει” από τούτη τη ζωή.

Η φωτογραφία δεν έχει κανένα σχόλιο πίσω. Συνήθως ο πατέρας μου σημείωνε τη χρονολογία με μολύβι πίσω κι αυτό έμενε αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι όμως αρκετά νέοι και οι τρεις και μπορούμε να υποθέσουμε πότε θα πρέπει να την τράβηξαν,

Η Στασούλα με την Μαλάμω την τοποθετούν εκεί γύρω στα τριάντα του και πρέπει να τραβήχτηκε έξω από το πατρικό τους ή στην πιπεριά του Φώτη στην πλατεία του χωριού. Γεννημένος το 1919, ήταν ο πατέρας μου...

Την βάλαμε κάτω και την κουβεντιάσαμε. Μιλήσαμε για πιθανά σενάρια ως προς τον τον τόπο και ως προς τον το χρόνο που τραβήχτηκε. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Έπρεπε να συντρέχουν πολλοί λόγοι. Και φυσικά να έχει περάσει από το χωριό ο φωτογράφος. Να στήσει το τρίποδό του και να βγάλει τη φωτογραφία με την πλάκα του...

Θυμάμαι μια τέτοια στιγμή στο πατρικό μου, όταν πέρασε ο φωτογράφος. Όπως θυμάμαι κι αυτούς περνάγανε αργότερα για να πάρουνε παλιές φωτογραφίες και να τις κάνουνε μεγέθυνση με τα πρώτα χρώματα εκείνης της εποχής. Θυμάμαι που ο παππούς με τη γιαγιά δεν είχανε μαζί φωτογραφίες και ο φωτογράφος ζήτησε δύο ξεχωριστές φωτογραφίες για να τις μοντάρει σαν να είχαν φωτογραφηθεί μαζί. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Αργότερα βέβαια το φώτοσοπ μας έδωσε δυνατότητες πάρα πολλές, με τις φωτογραφίες, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα την τεχνολογία με την οποία “δούλευαν”. Πρωτόγονη και πάντως πολύ εντυπωσιακή για τα αποτελέσματα που έδινε. Είτε με το φίλμ αργότερα, χρωματιστό ή ασπρόμαυρο, είτε ψηφιακή και με τεράστιες δυνατότητες στις μέρες μας, πάντα μου άρεσε και τη χρησιμοποιώ επαρκώς σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και σ' αυτό το Site, όπως διαπιστώνετε.