Το μαγαζί που καθίσαμε, ο “Βραχόκηπος”, μια λεπτομέρεια του με την οποία γίνεται αντιληπτή η πολυτέλεια και η προσοχή που έχουν δείξει οι ιδιοκτήτες του.

Μια βραδιά με τον Μηνά είναι μια βραδιά πολύ ενδιαφέρουσα που, τελικά, με τη γόνιμη κουβέντα περνά και πολύ γρήγορα... Τρεισήμισι ώρες μαζί. Υπογράψαμε το χαρτί - “συμφωνητικό” που περιγράφει τις εργασίες που θα γίνουν στο σπίτι καθώς και το ποσό που θα χρειαστεί κι ύστερα ανοίξαμε πανιά για κουβέντα, παρέα με καλό φαΐ κι ένα εξαιρετικό χύμα θραψαθύρι, λευκό κρασί που πίνοταν σαν... νερό, αλλά είχε μια απαλή υφή και μια εκπληκτική γεύση.

Τόπος συνάντησης μια πολύ όμορφη ταβέρνα στο Γάσι Αρκαλοχωρίου. “Βραχόκηπος” λέγεται, αλλά για τη βρεις χρειάζεται τη βοήθεια... δορυφόρων της google.

Άξιζε όμως τον κόπο να πάμε εκεί. Είχε δύο ακόμα παρέες όλο το μαγαζί. Το περιβάλλον πολύ καλό, η μουσική προσεγμένη και σε ύψος τέτοιο που μπορούσες να συζητήσεις άνετα. Και τα φαγητά του προσεγμένα στην τελευταία λεπτομέρεια στο περιεχόμενο του πιάτου και το σέρβις. Μέχρι και τα αρωματικά μαντιλάκια, με τη φίρμα του μαγαζιού πάνω τους και τα τηλέφωνα επικοινωνίας, ήταν πάρα πολύ καλής ποιότητας.

Καθίσαμε ώς τις 12.30. Ένα πραγματικά πολύ ωραίο ελληνικό δείπνο -εργασίας που δεν με άφησε τελικά ο Μηνάς να πληρώσω. Διότι “είμαστε στον τόπο του” εμείς οι... αλλοδαποί.

Δεν ήθελα να του το χαλάσω και δεν επέμενα. Ήταν τόσο ωραίο το κλίμα που το σεβάστηκα και απλά επιφυλάχθηκα να ανταποδώσω στην Αθήνα. Κι απ' ότι φαίνεται δεν θα αργήσει να έρθει. Τον Σεπτέμβρη θα... ροβολήσει κατά πάνω.

Στο χωριό γλεντάνε ακόμα. Τι γλεντάνε, δηλαδή, μόλις άρχισαν το τριήμερο γλέντι. Έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους.

Έπεσα “ξερός” γεμάτος από την ιδέα ότι όλα θα πάνε καλά. Τόσο καλά που, κανονικά, θα έπρεπε να... ανησυχώ. Τι τύχη να πέσουν τέτοιοι άνθρωποι, σαν τον Μηνά, στο δρόμο μου με διάθεση για ζωή, με κέφι και δημιουργική φαντασία που θα με βοηθήσουν να δω το όνειρό μου, σχετικά με το σπίτι, να γίνεται πραγματικότητα...