Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς την τράβηξε αυτή τη φωτογραφία ο Δημήτρης, συνάδελφος πριν τρία χρόνια στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Είμαι στο γραφείο μου, σε ώρα δουλειάς... Απέναντι μου, με τα γραφεία ενωμένα κάθεται ο Μπάμπης...

Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε κάπως όταν ο Δημήτρης Λουκάκης, πρώην συνάδελφος από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ “ανέβασε”στο Χρονολόγιο μου, στο Facebook, τη φωτογραφία που βλέπετε στην κορυφή του δημοσιεύματος.

Ήταν για μένα μια έκπληξη. Καμιά φορά, στο περιθώριο της δουλειάς μας κάναμε τα αστεία μας, δεν βγαίνει αλλιώς ο χρόνος... Μια τέτοια στιγμή διάλεξε ο Δημήτρης. Και κράτησε ακριβά φυλαγμένη στο αρχείο του τη φωτογραφία και να, που ήρθε η ώρα να τη δημοσιοποιήσει...

Ας βάλουμε λοιπόν τη μνήμη να δουλέψει... Τα τελευταία χρόνια του επαγγελματικού βίου μου στο “Αθλητικό” της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ πέρασα πολύ όμορφα, έχοντας την ευθύνη της ύλης του τμήματος. Δούλεψα κοντά σε συναδέλφους που γνώριζα από παλιά, από άλλες δουλειές και γνώρισα άλλους που μοιράστηκα μαζί τους αρκετά πράγματα...

Εξάλλου, πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που έζησα από μια δουλειά που πάντα αγαπούσα. Δεν με πείραξε καθόλου που ξεκινούσα κάθε απόγευμα από το κέντρο της Αθήνας για να κατέβω στα γραφεία της εφημερίδας στο Παλιό Φάληρο, όπου είναι το συγκρότημα του κ. Αλαφούζου.

Συνεργάστηκα με εξαιρετικά παιδιά και μοιράστηκα μαζί τους πολλές νέες γνώσεις σ' έναν τομέα που δεν ήξερα, ούτε ως αναγνώστης. Κι όμως είχαμε καταφέρει να έχουμε μια καλή ομάδα με ανθρώπινες σχέσεις που προσπαθήσαμε να κρατάμε σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Έφυγα με εθελουσία (απόλυση) το Γενάρη του 2012, όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί το επέβαλαν οι οικονομικές συνθήκες, έτσι όπως προέκυψαν μέσα στη δίνη της κρίσης... Δεν είχα άλλη επιλογή... Σχεδόν διέλυσαν το τμήμα. Αν λειτουργεί ακόμα, αυτό οφείλετε στην αυτοθυσία και την υπευθυνότητα των νέων παιδιών που έμειναν πίσω, έχουν οικογένειες  και την ανάγκη να κάνουν ακόμα μερικά όνειρα, έστω και κοντοπρόθεσμα για τους ίδιους... Και μακάρι να μην προκύψει καμιά φλασιά στους αρμόδιους και δουν ακόμα πιο υποβαθμισμένα τα αθλητικά σε ένα φύλλο εφημερίδας με ιστορία πίσω του...

Ευχαριστώ τον Δημήτρη γι' αυτή τη φωτογραφία που μ' έκανε να θυμηθώ πράγματα από το κοντινό παρελθόν... Τότε που η επαγγελματική ζωή ήταν ανέφελη και πάντως δεν είχε αυτή τη διάχυτη ανασφάλεια για το μέλλον που επικρατεί στις μέρες μας...

Θα ονειρεύομαι για σένα / μέχρι να με βρεις. / Μετά θα αφεθώ / στους στίχους σου / και έναν έναν θα τους γκρεμίσω, / σε συντρίμια λέξεων / θα σε ανιχνεύσω. / Θα μετρώ τα φεγγάρια / μέχρι να με βρεις / και μετά θα τα σβήσω / ένα ένα, / σε κλειστό ουρανό / θα σε ψηλαφίσω ζηλεύω, βλέπεις, / τη σελήνη που σε μαγεύει / ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΡΙΑΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ... Είναι ξεσηκωμένο από τον τοίχο του Georgios Pasxalidis από το google+