Βιάστηκε, όπως πάντα να ανθίσει η τρελή αμυγδαλιά. Αλλά πώς γίνεται να μην την πατήσει μ' αυτές τις υψηλές θερμοκρασίες. Εδώ κινδυνεύουμε εμείς οι άνθρωποι που, υποτίθεται, έχουμε και λογική...

Όμορφη εικόνα από αμυγδαλιές τραβηγμένες τότε που ταξίδευα... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια, αλλά έτσι όπως μας κατάντησαν το σκέφτεσαι πια, ξεκινώντας από τη βενζίνη...

Μέρες όμορφες, ηλιόλουστες κάνει κι εμείς τις απολαμβάνουμε με τον καλύτερο τρόπο ξέροντας πως μπορεί να είναι πρόωρη η άνοιξη, καθώς έχουμε ακόμα δρόμο σ' αυτήν, αλλά οι θερμοκρασίες είναι όντως, ιδιαίτερα υψηλές για την εποχή.

Χθες βγήκα μια βόλτα στο Λόφο Κολωνού στο καφέ του Καπράλου. Δεν είχα παρέα, μόνος ήμουν, αλλά άμα έχεις το κομπιούτερ μαζί σου είναι σαν να έχεις παρέα. Μπορεί να ταξιδεύεις στον κόσμο και παράλληλα να πατάς τα πόδια σου στη γη.

Διαβάζω, γράφω και ακούω... Είναι μεσημέρι Σαββάτου και μέσα το μαγαζί δεν έχει κανέναν πελάτη. Μόνο εγώ μετακομίζω όταν χρειάζομαι μια πρίζα για να φορτίσω το λάπτοπ μου... Για τον ίδιο λόγο θα έρθει αργότερα κι άλλος ένας νεαρός. Ως τότε έχω αράξει κι εγώ έξω, όχι ακριβώς κάτω από τον ήλιο, όπως οι περισσότεροι, αλλά κάτω από ένα υποτυπώδες πάνινο στέγαστρο...

Έχει λίγη ψυχρούλα κι έχω ρίξει το σακάκι μου μου στους ώμους. Έτσι ατημέλητα, χωρίς να το φορώ κανονικά. Μ' αρέσει αυτή κατάσταση. Και χαίρομαι να ακούω στα διπλανά τραπέζια άλλους που κουβεντιάζουν υψηλόφωνα. Όχι δεν είναι από διάθεση κουτσομπολιού. Μάλλον δεν αφήνει να ησυχάσω ο ρεπόρτερ που έχω μέσα μου.

Εξάλλου δεν έχουν όλα όσα ακούω ενδιαφέρον. Μερικές φορές αυτό που με παρασύρει είναι το πάθος που έχουν και τα επιχειρήματα που αναπτύσσουν για να στηρίξουν τη άποψη τους. Σ' αυτό, κυρίως, διαφέρουν οι άνθρωποι. Κι εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μελέτη των ανθρώπινων χαρακτήρων. Ρουφώ τη σοκολάτα μου απορροφημένος στις σκέψεις μου. Μικρές απολαύσεις από αυτές που ότι κι αν κάνουν δεν πρόκειται να μας στερήσουν ποτέ...

Θα καθίσω δυο – τρεις ώρες, όχι περισσότερο. Ίσα να ενημερωθώ για τις εξελίξεις της επικαιρότητας, να κάνω τα σχόλια μου όπου χρειάζεται, να απαντήσω στα e-mail μου, ότι δηλαδή κάνει ένας ζωντανός οργανισμός που αγαπά τη ζωή και προσπαθεί να την απολαύσει...

Θα πάω σε λίγο σπίτι να ξαπλώσω καμιά – δυο ώρες. Εδώ και δυο χρόνια που σταμάτησα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αυτό μπορώ πια να το κάνω και μ' αρέσει και το θέλω... Με ξεκουράζει. Κι έτσι μπορώ να συνεχίσω την ημέρα μου, μια μέρα, ας πούμε, ελεύθερη από υποχρεώσεις, αν και λόγω της δουλειάς μου δεν ξημέρωσε ακόμα αυτή η μέρα που θα είναι αληθινά ελεύθερη από υποχρεώσεις...

Βέβαια σηκώνει κουβέντα η λέξη “υποχρέωση” μιας και ότι κάνεις από αγάπη δεν μπορείς με ευκολία να το κατατάξεις εκεί... Και η δημοσιογραφία ούτε ωράρια έχει, ούτε ειδικές στιγμές. Κάθε ώρα, όπου κι αν είσαι, δημοσιογραφείς... Αυτή είναι η μόνη αλήθεια...