Το νοσοκομείο “Μητέρα”, ψηλά στην Κηφισιά, δίπλα στο Υγεία όπου μπήκε χθες στο 6.00 η κόρη μου. Και στις 11.50 έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3.150 κ.

Στο δωμάτιο 216 του δεύτερου ορόφου, είναι. Λίγη ώρα μετά την επέμβαση προτίμησα να... φωτογραφήσω την πόρτα του δωματίου της... Η εγγονή είναι πολύ νωρίς για να δει το φως της δημοσιότητας...

Απολαύστε τη όμως από εδώ, σαν πριγκίπισσα, μέσα από το σκίτσο – φωτό που έστειλε η Ερατώ στο Facebook. Κάπως έτσι θα 'ναι φαντάζομαι... Μόλις τη δω κι εγώ από κοντά θα σας πω τις εντυπώσεις μου...

Κι ο Πάνος, το προχωράει ακόμα περισσότερο... Την “είδε” μεγάλη πια να μου δίνει ένα φιλάκι... Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας. Είναι, τελικά, ευλογία μεγάλη να έχεις φίλους...

Αλλαγή ατζέντας... Από το δράμα της χθεσινή ανάρτησης, στη χαρά και στη συνέχεια της ζωής... Την ώρα που εμείς ανεβάζαμε χθες εδώ τη φυσική αντίδραση των συγγενών της 25χρονης χωριανής μου απέναντι στους βιαστές της με αφορμή ένα δημοσίευμα της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ, η Ειρήνη, η κόρη μου έδινε στο “Μητέρα” τη δική της μάχη να φέρει στη ζωή την κόρη της...

Ξημερώματα 5.20 χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι... Ήταν η Ειρήνη που είδε να σπάνε τα νερά της, εκείνο το σημάδι, ότι δηλαδή η γέννηση είναι άντε πόρτας... Έφυγε με τον Χριστόφορο, τον σύζυγο της, για το “Μητέρα” και στο σπίτι ετοιμάζονταν να πάνε η μητέρα της με το αδελφό της τον Λάμπρο...

Εγώ δεν μπορούσα να πάω... Είχα σε εξέλιξη, στο τελευταίο στάδιο μάλιστα τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, μα η καρδιά μου και το μυαλό μου, ήταν εκεί... Στις 10 με ενημέρωσαν ότι η μικρή μπήκε στο χειρουργείο. Η γέννα θα γινόταν με καισαρική τομή... Μία η ώρα το μεσημέρι είχα τελειώσει με τη ΦΩΝΗ και με τη μηχανή ανέβηκα στο “Μητέρα”.

Ήταν εκεί, εκτός από τη μητέρα της και τον Λάμπρο, τα πεθερικά της και οι φίλοι των παιδιών, Ματίνα με το σύζυγος της. Κάθονταν στο καφέ, στο ισόγειο του νοσοκομείου... Η Ειρήνη είχε γεννήσει το κοριτσάκι της, υγιέστατο, 3.150 κ. και ήδη είχε μπει στη διαδικασία να τακτοποιηθεί στο δωμάτιο της. Το 216, του δευτέρου ορόφου...

Την είδα για λίγο... Δεν με άφησαν περισσότερο από 10 λεπτά. Η ασφάλεια είναι αυστηρή και τηρεί τα ωράρια επισκεπτηρίου, δυο ώρες το μεσημέρι (11 – 1) και τρεις ώρες το απόγευμα (5 – 8).

Έλαμπε το πρόσωπο της... Ήταν ταλαιπωρημένη, αλλά χαρούμενη. Το ίδιο κι ο Χριστόφορος. Και πολύ σωστά. Έφεραν με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο μια νέα ψυχή...

Έφυγα κι εγώ χαρούμενος... Μια τέτοια ώρα είναι όμορφη. Έκανα μια ανάρτηση στο Facebook για να μοιραστώ αυτή τη μεγάλη χαρά με τους φίλους. Δείτε ΕΔΩ. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση. Η μπαταρία του κινητού εκφορτίστηκε από τη συνεχή χρήση... Θεώρησα σωστό να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έσπευσαν να μου ευχηθούν. Ως αργά το βράδυ συνέβαινε αυτό. Και μου άρεσε πολύ... Άσε που από το μεσημέρι είχα μπει ήδη, σ' ένα καινούργιο ρόλο: Παππούς!...

Πώς είναι να είσαι παππούς; Ρωτάνε οι φίλοι... Δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγες ώρες που έχω αυτά νέα συναισθήματα. Μαθαίνω κι εγώ. Και είμαι γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα γι' αυτή τη νέα ζωή και για τα παιδιά μου. Ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα βγάλει κι άλλα...

Το σπουδαίο είναι ότι βλέπεις να ανοίγονται δρόμοι συνέχισης της ζωης. Ειρήνη, Χριστόφορε να σας ζήσει το μωράκι... Και να φέρει χαρά και ευτυχία στο σπιτικό σας... Κουράγιο και δύναμη!