Σ' αυτή την αυλή που είμαι φωτογραφημένος με τους γονείς μου, τη δεκαετία του '70, μόλις που εμφανίζονταν οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες “παίζαμε” με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά της θείας Ελένης που κι αυτή έφυγε νωρίς χτυπημένη από την κακιά αρρώστια. Η δική μου ηλικία ήταν πιο κοντά στη Μαρία...

Έφυγα χθες το πρωί για δουλειά και ψιλόβρεχε. Επέστρεψα το απόγευμα, τα ίδια... Δεν βγήκα έξω, κάθισα μέσα και είδα τηλεόραση, ίδια η κατάσταση. Έξω βρέχει, αργά, σταθερά, ποτιστικά...

Ήθελα σήμερα να ήταν αλλιώς... Κάπως καλύτερος ο καιρός... Να τα καταφέρω να πάω το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας, να αποχαιρετήσω τον ξάδερφο μου τον Κωστή στο τελευταίο του ταξίδι...

Το έμαθα χθες, από το τηλεφώνημα της αδερφής μου Μαλάμως... Έφυγε κι αυτός, ξαφνικά, λίγο μετά την αδερφή του, τη Βαγγελιώ...

Τι κακό είναι τούτο;... Τελευταία φορά τον είδα πριν δυο καλοκαίρια, Ιούνιος θα 'ταν θαρρώ, στην εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής... Κι εκεί, παρέα με τη γυναίκα του τη Μαρία, κουβεντιάσαμε λίγο. Περνούσε δύσκολα. Η κρίση τον είχε χτυπήσει άσχημα. Υπήρξε ελεύθερος επαγγελματίας και είχε κάνει μια μικρή περιουσία με αίμα κι αγώνα.

Και ξαφνικά είδε τον κόσμο, όπως όλοι μας, να χάνεται κάτω από τα πόδια του...

Είμαι από το 1975 στην Αθήνα και στο σπίτι τους, στον Κόκκινο Μύλο, δεν τα κατάφερα να πάω... Ούτε και 'κείνοι να 'ρθουν στο δικό μου. Είναι που καμιά φορά χανόμαστε, δίνοντας βάση στα μικρά, καθημερινά πράγματα και μας διαφεύγει η ουσία...

Τα πατρικά μας σπίτια στο χωριό είναι μια μεσοτοιχία... Στην ίδια αυλή μεγαλώσαμε. Εγώ βέβαια είχα μια διαφορά ηλικίας μαζί του και δεν έπαιζα, όπως ας πούμε με τη Μαρία τη μικρή αδερφή του, αλλά οι φτερούγες της μάνας τους, της θείας Ελένης, μας ένωναν γλυκά όλους...

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη γυναίκα... Είχε μια ομορφιά ξεχωριστή... Και σαν συνυφάδες έκαναν καλή παρέα με τη μάνα μου... Δε θυμάμαι να μαλώσουμε ποτέ... Μια οικογένεια ήμασταν... Αγαπούσαμε αληθινά ο ένας τον άλλον και δε δυσκολευόμασταν να το δείξουμε...

Ύστερα σκορπιστήκαμε... Χαθήκαμε. Εκείνος έφυγε νωρίτερα για την Αθήνα, όντας μεγαλύτερος. Ακολούθησα κι εγώ αναζητώντας μια καλύτερη τύχη... Δεν είμαι σίγουρος ότι τη βρήκαμε στο χωνευτήρι της Αθήνας που ο καθένας ακολούθησε τη δική του πορεία... Καμιά φορά βρισκόμαστε στο Σύλλογο Θραψανιωτών. Αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί...

Φταίμε κι εμείς που δεν το επιδιώξαμε να 'ρθούμε λίγο πιο κοντά, αλλά πάντα έχουμε τη λαθεμένη εντύπωση ότι “εδώ θα είμαστε για πάντα” και ότι θα έχουμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας... Κι όμως... Κανένα τέτοιο περιθώριο δεν έχουμε. Και κάθε φορά που αφήνουμε μια ευκαιρία να χαθεί και να μην έρθουμε πιο κοντά, είναι βέβαιο πως προσθέτουμε κάποια χιλιόμετρα στην απόσταση που μας χωρίζει...

Καλό ταξίδι να 'χεις ξάδερφε... Θα συναντηθούμε κάποια στιγμή και ελπίζω τότε να έχουμε περισσότερο μυαλό και να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γνωριστούμε καλύτερα...