Η φωτογραφία προχθεσινή, από το 60 δημοτικό σχολείο της Αθήνας όπου βρεθήκαμε, στην έναρξη των φετινών δραστηριοτήτων του... Τι όμορφο που είναι να απρακολουθείς τα παιδιά να παίζουν... Και πόσο υπέροχο είναι επίσης να βλέπεις αργότερα αυτά τα παιδιά να σέβονται τους γονείς τους...

Το είδα στο Facebook, το είχε αναδημοσιεύσει η Χρυσούλα στον τοίχο της και μετά κι άλλοι φίλοι μου, αλλά μου άρεσε πολύ, γιατί λέει αλήθειες μεγάλες. Πρόκειται για ένα γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα στο γιο του. Αν δείτε κάτι δικό σας σ' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Διαβάστε το όμως προσεκτικά, παρακαλώ:

"Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... αν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή, θυμήσου πόσο καιρό με πήρε για να σου τα μάθω... Aν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα... μην με διακόπτεις... άκουσε με, όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοια μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μην με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο;

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων... δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα - όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μην θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις που παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου μια "πλάτη" για να ακουμπήσω το κεφάλι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα. Βοήθησε με να περπατήσω, βοήθησε με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα. Σε αγαπώ παιδί μου..."

Ευαισθησία! Μεγάλη υπόθεση να μπορούμε να σεβόμαστε τα άσπρα μαλλιά εκείνων που μας μεγάλωσαν και να εκτιμούμε όλα όσα έκαναν για μας.

Είτε είναι αληθινό το γράμμα είτε κατασκευασμένο από κάποιον ευφυή εμένα τουλάχιστον κατάφερε να με συγκινήσει. Είναι που έχω χάσει το δικό μου πατέρα και δεν πρόλαβα να του δείξω όλη την αγάπη μου, είναι κάτι άλλο δεν ξέρω... Με το που το είδα όμως είπα πως έπρεπε να το κάνω θέμα εδώ στο Site και να το μοιραστώ με περισσότερους ανθρώπους.

Στο κάτω – κάτω κάτι έχουν να προσφέρουν τέτοια θέματα... Άσε που γαληνεύουν και την καρδιά μας...

Ακούστε κι αυτό το όμορφο τραγούδι... Αφιερώμενο εξαιρετικά σε όσους νομίζουν ότι οι στοίχοι τους αγγίζουν...