Δύσκολη η κατάσταση σήμερα λόγω της 24ωρης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας. Η Ελλάδα έχει κατεβάσει ρολά σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ιούνιος, μετρώντας μέρες για τις διακοπές μου... Και βέβαια θα πάμε στη συγκέντρωση, ώρα 11 στο Πεδίον του Άρεως. Θέλω να δω τι κόσμος θα μαζευτεί, πόσος θα είναι ο θυμός που θα εκφραστεί μ' αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας.

Εντάξει, ξέρω, η κρίση χτυπά και όχι τυχαία και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που σ' αυτή τη δύσκολη συγκυρία αρνούνται να ακολουθήσουν τα προστάγματα της εποχής.

Μόλις πριν δυο μέρες, έκανε το γύρο του διαδικτύου ένα μονόστηλο οικονομικής εφημερίδας με υπογραμμισμένο το όνομα του προέδρου της ΓΣΕΕ και τις 100.000 ευρώ που παίρνει ως αποζημίωση για την παρουσία του στο Δ. Σ. της τράπεζας. Το ερώτημα είναι τι κοινό μπορεί να έχει ο κ. Παναγόπουλος με τους εργαζόμενους, τα συμφέροντα των οποίων, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί στην
ανώτατη συνομοσπονδία, τη ΓΣΕΕ, στην οποία κατέχει το κορυφαίο αξίωμα.

Όσο κι αν είναι προκλητικές τέτοιες καταστάσεις -και είναι- το ερώτημα που τίθεται είναι, τέτοια γεγονότα πρέπει να μπαίνουν φραγμός στις διεκδικήσεις μας;

Δείτε τι συμβαίνει στο δικό μας εργασιακό χώρο... Πάνε τώρα κοντά τρεις εβδομάδες από τότε που τέλειωσαν οι εκλογές της ΕΣΗΕΑ κι ακόμα να συνέλθουν σε Σώμα οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές συνάδελφοι. Και στο μεταξύ γίνεται ο κακός χαμός στα μαγαζιά κι εμείς είμαστε απροστάτευτοι από τον... ακέφαλο συνδικαλιστικός μας φορέα.

Αυτό θέλουμε; Αυτό μας πρέπει; Ώρα να προβληματιστούμε σοβαρά για τη στάση μας και να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Να επιβάλουμε με την ενεργό πίεσή μας λύσεις για το συμφέρον του κλάδου που δοκιμάζεται σκληρά.

Η απεργία είναι το έσχατο μέσο για διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Σκληρό κι ανελέητο είναι να χάνεις, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, το μεροκάματο. Αλλά δεν έχουμε, δυστυχώς, άλλη επιλογή. Θα το παλέψουμε όσο μπορούμε κι όσο αντέχουμε. Με την ενότητα, με τον αγώνα μας, με το κεφάλι ψηλά. Έτσι θα περάσουμε νικηφόρα τη δοκιμασία, όχι με ηττοπάθεια, όχι με σκυμμένο το κεφάλι, συμβιβασμένοι με το λίγο και το τίποτα...

Τρίτη μεσημέρι, ώρα 1. Έχω μια ολόκληρη ώρα στην αναμονή, σε εποχές που η πίεση της δουλειάς είναι συγκεκριμένη για να βάλω 25 ευρώ στο λογαριασμό της MyCash, μια ληξηπρόθεσμη οφειλή για την οποία, άνθρωπος από την εταιρία, με την οποία συνεργάζεται η Εθνική, με πήρε τηλέφωνο το πρωί του Σαββάτου προκειμένου να μου υπενθυμίσει την ανάγκη να διευθετηθεί το... χρέος.

Δεν λέω για τον υπάλληλο. Τη δουλειά έκανε ο άνθρωπος και θα παίρνει, δεν θα παίρνει 700 ευρώ γι' αυτή τη δουλειά, αλλά είναι δυνατό, Σάββατο πρωί με ένα τριήμερο κλειστό μπροστά τις τράπεζες κλειστές να τηλεφωνείς σπίτι για ένα τέτοιο χρέος;

Έχω κι εγώ κάτι απορίες... Ας είναι. Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα. Και τα... άκουσε ο ανθρωπάκος. Αλλά η Τρίτη στις τράπεζες μετά από ένα τριήμερο αργίας και πριν από μια 24ωρη απεργία είναι θάνατος.

Στο υποκατάστημα της πλατείας Βάθη η αναμονή είναι φουλ. Ευτυχώς που ολοκλήρωσα τις δουλειές μου πριν φύγω για να πάω στο τυπογραφείο τον ΚΡΕΟΝΤΑ και να πάω επίσης νωρίς στην εφημερίδα... Λόγω της πανελλαδική απεργίας πρέπει αν κλείσουμε σχετικά νωρίς.

Παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου. Έχουν στήσει βιομηχανία με τα χαρτάκια προτεραιότητας. Αλλάζουν χέρια, με κάποιο τρόπο που τουλάχιστον τώρα δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ. Ούτε και με ενδιαφέρει δηλαδή.

Το ζητούμενο για μένα είναι να τελειώσω με το... χρέος μου και να φύγω. Αν δεν υπήρχε αυτή η πίεση πάνω μου, μπορεί και να το απολάμβανα. Μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων όλοι αυτοί που έρχονται εδώ για να κάνουν τις συναλλαγές τους. Υπομονετικοί υπάλληλοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν. Και δεν είναι πάντα εύκολο αυτό.

Αντιμετωπίζω το χρόνο γράφοντας. Ευτυχώς είναι καλό γιατρικό για μένα. Και δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός. Οι σημειώσεις μου να ΄ναι καλά... Το λευκό χαρτί γίνεται γεμάτο μαύρο, μουτζούρες. Αργότερα θα... δακτυλογραφηθεί και θα ανεβεί στο Site για να το μοιραστώ μαζί σας. Μαρτυρίες αυθεντικές από τη ζωή...

Πιο καλοκαίρι; Άνοιξη θυμίζουν τα καταπράσινα δέντρα στον κήπο... Και πώς να μην είναι είναι πυκνά και φουντωμένα τα φύλλα τους; Ήλιο και βροχή χρειάζονται... Κι εδώ τα έχουν και τα δυο, με τα παραπάνω.

Ότι ο καιρός περνάει σαν αέρα τα ξέραμε, ότι περνάει ακόμα πιο γρήγορα άμα είσαι κάπου και περνάς καλά, αυτό κι αν το ξέραμε. Το απόγευμα επιστρέφουμε Αθήνα. Μπορεί να μην ήταν τελικά η καλοκαιρινή αυτή ανάσα, αλλά πάντως ήταν μια καλή ανάσα...

Ξέρω ότι ο δρόμος θα έχει κίνηση. Φυσιολογικό. Όσοι μπορούσαν και είχαν την ευχέρεια της σημερινής αργίας την “έκαναν” εκτός Αθηνών. Όπως εμείς, έτσι και τόσοι άλλοι. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Θα μπω στην ουρά, αν πρέπει, χωρίς να διαμαρτυρηθώ καθόλου για την ταλαιπωρία.

Θεωρώ, άλλωστε, τον εαυτό μου τυχερό που έχει ακόμα τέτοιες μικρές απολαύσεις. Μακριά από τις τηλεοπτικές ειδήσεις που τρομοκρατούν. Κάποια στιγμή πρέπει να παρέμβει ένας εισαγγελέας αυτεπάγγελτα, δεν γίνεται να είναι έτσι ασύδοτοι.

Ρουφώ τις τελευταίες ώρες στο χωριό, ξημερώματα Δευτέρας. Ο καφές είναι απόλαυση, ύστερα από έναν ωραίο ύπνο, ξεκούραστο. Στο βάθος ακούγεται ένα... ξεχασμένο κοκόρι, που φωνάζει στις 8.30 και μερικά τροκάνια από πρόβατα. Αυτοί είναι οι ήχοι. Ούτε αυτοκίνητα, ούτε κίνηση, ούτε φωνές σαν τις ώρες που πάω στο γραφείο.

Ο ήλιος είναι λαμπερός σήμερα και τα χωράφια μυρίζουν βρεγμένο χώμα. Καμιά σχέση με χθες. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα...

Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί έξω. Μα έτσι κι αλλιώς ελάχιστος κόσμος είναι πάντα. Εκεί, κατά τον Αύγουστο “ξεμυτίζουν” οι ντόπιοι από την Αθήνα, όταν κλείνουν τα μαγαζιά για να κατεβούν στο χωριό. Τα Σαββατοκύριακα, αν και η διαδρομή είναι βατή και σύντομη, κατεβαίνουν μόνο όσοι... χρειάζονται για να ζήσουν τα μαγαζιά. Ούτε και στο ξενοδοχείο που πήγα χθες, είχε κόσμο για το τριήμερο. Εκτός κι αν οι πελάτες ήταν στα δωμάτια τους και όχι στο μπαρ, τις δύο ώρες και κάτι που κάθισα εγώ.

Και τώρα ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην Αθήνα...

Άλλη μια καταπράσινη εικόνα που παίρνω μαζί μου από το χωριό. Χορταίνει το μάτι σου να βλέπεις ένα γύρω στο τοπίο...

Είπα να τον βγάλω μια βόλτα στο χωριό, ξεμυτίσει λίγο από το δωμάτιο του, ο Ρήγας, να νοιώσει γατί στο φυσικό του περιβάλλον. Και πήγαμε στη βρύση του Τάσου. Μόνοι μας, εγώ κι αυτός. Την αρχή ήταν διστακτικός μέχρι να ανακαλύψει το χώρο. “Τι, έχει ο κόσμος δέντρα;” Το μεγαλύτερο που είχε δει ώς τα τώρα είναι οι γλάστρες του μπαλκονιού. Αλλά εκεί τα φυτά έχουν μικρά κλαδιά, δεν αντέχουν το βάρος του και δεν δοκιμάζει να ανέβει. Εδώ όμως το τόλμησε και δεν ήθελε και να κατέβει με τίποτα. Χαζό είναι; Αυτή η φυσική ζωή του πρέπει, αυτή του αρέσει...

Ο μικρός ευκάλυπτος πλάι στον πλάτανο είναι ο... παράδεισος του Ρήγα. Ανέβηκε μόνος του εξερευνώντας τον κόσμο και τον βρήκε πολύ βολικό για να περάσει κανένα μισάωρο πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί. Πώς νοιώθει, ήθελα να ήξερα... Θα πρέπει να αισθάνεται όμορφα γιατί έχει γυρίσει το δέντρο 5 - 6 φορές. Νιαουρίζει ευχαριστημένος. Δυσκολεύεται να κατέβει. Δεν ξέρει τον τρόπο. Ψάχνεται. Τον παίρνω στα χέρια μου και τον κατεβάζω. Ξαναψάχνει τον τρόπο να ανέβει. Του αρέσει αυτή η μικρή περιπέτεια... Κι εμένα μ' αρέσει που τον παρακολουθώ και καταγράφω τις αντιδράσεις του, όλο χάρη κι ομορφιά.

Ο Ρήγας καθώς ψάχνει τις καινούριες εμπειρίες του γίνεται θέαμα. Σε λίγο θα έρθουν κι άλλοι περαστικοί να τον δουν. Αλλά αυτός εκεί, απτόητος στο παιχνίδι του. Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι έτσι την καταγράφει στο υποσυνείδητό του. Τραβάω φωτογραφίες. Αμέριμνος και σταρ. Ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα για να τον τραβήξει βίντεο. Ίσως αργότερα. Να το δείξει στην Ειρήνη... Πως ο Ρήγας προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Έστω και σαν... παιχνίδι.

Ωραία, καλό είναι να ανέβει πάνω στον πλάτανο. Πώς κατεβαίνει όμως από κει; Αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα του Ρήγα. Εκτός κι αν του αρέσει να κάθεται πάνω στο πιο ψηλό κλαδί κι να απολαμβάνει από κει την αγωνία μας για το πώς θα κατέβει. Δύσκολα πράγματα σε ότι αφορά τη... συνεννόηση. Έχει την πλάκα του όμως να το βλέπεις να το... παλεύει. Ακούραστος, υπομονετικός. Κάποτε βέβαια χρειάστηκε τη βοήθειά μας, την οποία και... αποδέχθηκε ευχαρίστως μόλις του την προσφέραμε. Τέτοια χαρά είχα καιρό να τον δω να έχει. Όσο κι αν ζει σ' ένα σπίτι, στην Αθήνα, πάντα θα 'χει μέσα του το ζώο και πάντα θα θέλει να είναι κοντά στη φύση, πάνω στα δέντρα...

Ξανανεβαίνει... Του αρέσει πώς να το κάνουμε. Εκεί που δυσκολεύεται λιγάκι είναι το κατέβασμα, αλλά μετά την 5η – 6η φορά και κάποια μικρά γλιστρήματα ξεθαρρεύει και επιμένει. Αιλουροειδές είναι. Στα δέντρα του αρέσει καλύτερα, πώς να το κάνουμε... Αλλάζει φυλλωσιές και κοιτάζει αν τον βλέπουμε. Πραγματικό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και το χαίρεται... Θα 'χει κάνει τη βόλτα του στον κορμό του ευκάλυπτου πάνω από 30 φορές. Και συνεχίζει τα πέρα – δώθε κοιτάζοντάς μας αφ' υψηλού. Ναι, είναι ωραία να βρίσκεσαι στο φυσικό σου χώρο. Κι αν μπορούσε να ζήσει εδώ, εδώ θα του έπρεπε, αλλά δεν είναι εύκολο. Κι έτσι θα επιστρέψει μαζί μας το απόγευμα στην Αθήνα.