Τρίτη μεσημέρι, ώρα 1. Έχω μια ολόκληρη ώρα στην αναμονή, σε εποχές που η πίεση της δουλειάς είναι συγκεκριμένη για να βάλω 25 ευρώ στο λογαριασμό της MyCash, μια ληξηπρόθεσμη οφειλή για την οποία, άνθρωπος από την εταιρία, με την οποία συνεργάζεται η Εθνική, με πήρε τηλέφωνο το πρωί του Σαββάτου προκειμένου να μου υπενθυμίσει την ανάγκη να διευθετηθεί το... χρέος.

Δεν λέω για τον υπάλληλο. Τη δουλειά έκανε ο άνθρωπος και θα παίρνει, δεν θα παίρνει 700 ευρώ γι' αυτή τη δουλειά, αλλά είναι δυνατό, Σάββατο πρωί με ένα τριήμερο κλειστό μπροστά τις τράπεζες κλειστές να τηλεφωνείς σπίτι για ένα τέτοιο χρέος;

Έχω κι εγώ κάτι απορίες... Ας είναι. Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα. Και τα... άκουσε ο ανθρωπάκος. Αλλά η Τρίτη στις τράπεζες μετά από ένα τριήμερο αργίας και πριν από μια 24ωρη απεργία είναι θάνατος.

Στο υποκατάστημα της πλατείας Βάθη η αναμονή είναι φουλ. Ευτυχώς που ολοκλήρωσα τις δουλειές μου πριν φύγω για να πάω στο τυπογραφείο τον ΚΡΕΟΝΤΑ και να πάω επίσης νωρίς στην εφημερίδα... Λόγω της πανελλαδική απεργίας πρέπει αν κλείσουμε σχετικά νωρίς.

Παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου. Έχουν στήσει βιομηχανία με τα χαρτάκια προτεραιότητας. Αλλάζουν χέρια, με κάποιο τρόπο που τουλάχιστον τώρα δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ. Ούτε και με ενδιαφέρει δηλαδή.

Το ζητούμενο για μένα είναι να τελειώσω με το... χρέος μου και να φύγω. Αν δεν υπήρχε αυτή η πίεση πάνω μου, μπορεί και να το απολάμβανα. Μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων όλοι αυτοί που έρχονται εδώ για να κάνουν τις συναλλαγές τους. Υπομονετικοί υπάλληλοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν. Και δεν είναι πάντα εύκολο αυτό.

Αντιμετωπίζω το χρόνο γράφοντας. Ευτυχώς είναι καλό γιατρικό για μένα. Και δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός. Οι σημειώσεις μου να ΄ναι καλά... Το λευκό χαρτί γίνεται γεμάτο μαύρο, μουτζούρες. Αργότερα θα... δακτυλογραφηθεί και θα ανεβεί στο Site για να το μοιραστώ μαζί σας. Μαρτυρίες αυθεντικές από τη ζωή...