Τα τηλεοπτικά δίκτυα πολλά, ελληνικά και ξένα. Παίρνουν δηλώσεις από συνδικαλιστές. Δεν ξέρω τι θα παίξουν το βράδυ στα δελτία ειδήσεων γιατί υπάρχει και το άθλιο μοντάζ και παίζουν κι αυτές παιχνίδια.. Εδώ ο Νεκτάριος Δρίτσας από την ΠΕΤ-ΟΤΕ.
Οργανωμένοι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ότι κι αν πεις. Έχουν απλώσει το πανό τους, έτσι που να είναι μέσα στο τηλεοπτικό κάδρο των δηλώσεων του προέδρου της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλου. Το ζήτημα είναι να περνάει το μήνυμα κι από αυτό ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι.
Πολύ πρόχειρο το βήμα των ομιλητών και η μικροφωνική εγκατάσταση που έχουν στήσει μπροστά από την Εθνική Τράπεζα, απέναντι από τα καταστήματα Χόντος. Ούτε κάτι τι υπερυψωμένο ώστε να είναι αισθητή η παρουσία τους. Τίποτα. Άσε που δεν είδα ούτε πρωτοκλασάτα συνδικαλιστικά στελέχη των δύο τριτοβάθμιων οργανώσεων.
Τα πανό απλωμένα στην πλατεία, αλλά η συγκοινωνία δεν έχει διακοπεί στην Ομόνοια. Τα αυτοκίνητα κινούνται κανονικά Τόσοι άλλωστε που είναι οι απεργοί βολεύονται άνετα στα μεγάλα πεζοδρόμια της πλατείας. Δώδεκα η ώρα ξεκινούν για την πορεία. Και οι επαγγελματίες μαζεύουν τα ηχητικά τους...
Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι βλέπω και το χαίρομαι, πολλούς γνωστούς ανθρώπους ανάμεσα στους διαδηλωτές. Και άλλους που είναι σήμερα σε πόστα εξουσίας, όπως η αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων αρμόδια για τις κοινωνικές δράσεις, Πόπη Γιαννοπούλου και ο αδερφός του Κώστα Σκηνιώτη, ο Γιώργος. Πολύ το χάρηκα που είδα και παιδιά από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που γνωρίζω καλά από τα χρόνια που ήμουν στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Ο ήλιος καίει, μεσημέρι Σαββάτου. Οι προνοητικοί έχουν φορέσει το καπελάκι της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης κι έτσι δεν έχουν ανάγκη να... “πιάσουν” ίσκιο την ώρα της αναμονής πριν το ξεκίνημα της πορείας στο υπουργείο Οικονομίας από τη Σταδίου. Άλλοι φρόντισαν να βρουν θέση στις καφετέριες της Κοτοπούλη...
Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει για να βγει ο κόσμος στους δρόμους. Με ανησυχεί αυτό το φαινόμενο απραξίας. Δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο; Δεν αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο τα προβλήματα, δεν μας αγγίζει όλη αυτή η καταστροφική πολιτική;
Στην Ομόνοια σήμερα το μεσημέρι στις 12, μια ώρα μετά το καθορισμένο ραντεβού, ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για συλλαλητήριο, στην πλατεία δεν ήταν ούτε 1.000 άνθρωποι. Κι από αυτούς οι περισσότεροι γνωστοί. Συνδικαλιστικά στελέχη πρώτης γραμμής, από τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας.
Μόνο που... λείπουν οι απλοί εργαζόμενοι. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς όλοι αυτοί που δεν είναι εδώ, εργάζονται αυτή την ώρα. Η αμφισβήτηση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι μεγάλη. Βάλτε δίπλα – δίπλα το τι συμβαίνει στο Σύνταγμα καθημερινά από τους αγανακτισμένους πολίτες και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Αν υπάρχει άλλη ερμηνεία γι' αυτή την αποχή από τους αγώνες, ευχαρίστως να την ακούσω. Μόνο που, εκτιμώ ότι, είναι λάθος να απαξιώνουμε συνδικαλιστικές οργανώσεις τέτοιες δύσκολες ώρες.
Να μπούμε μέσα σ' αυτές, να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει, αλλά να δίνουμε καθαρό μήνυμα στην κοινωνία. Αυτά τα θολά, μονόχνοτα δεν βοηθούν σε μια εποχή που η ενότητα είναι περισσότερο από ποτέ, αναγκαία.
Ένας αυθόρμητος προβληματισμός: Πού ήταν όλοι αυτοί που απουσίαζαν από το σημερινό συλλαλητήριο; Δεν αντιμετωπίζουν άραγε αυτοί προβλήματα, δεν ζουν την αγωνία που βιώνουμε όλοι για μας και τα παιδιά μας, δεν τους περνάει από το μυαλό ότι η απουσία αυτή μπορεί να εκληφθεί και ως συναίνεση σ' αυτή την πολιτική που μας σκοτώνει καθημερινά; Η αγανάκτηση, έχω τη γνώμη, ότι δεν πρέπει να εξαντλείται αποκλειστικά στο Σύνταγμα. Η φωνή της αντίστασης πρέπει να ακούγεται παντού... Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξουν ρώτα οι κυβερνώντες...
- Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ τι έγραψαν τα Blog γι' αυτό το συλλαλητήριο...
