Αναρωτιέμαι ώρες – ώρες τι είναι αυτό που μας αρέσει στο χωριό και γιατί κάνουμε σαν τρελοί κάθε φορά που θα οργανώσουμε ταξίδι για την επαρχία. Είναι νομίζω, που μας λείπει αυτή η χαλαρή κατάσταση. Στην πόλη, στη δουλειά,πάντα θα υπάρχει μια αιτία για να είσαι στην πρέσα,να παλεύεις να ολοκληρώσεις κάτι σε συγκεκριμένους χρόνους, συνήθως στενούς... Εδώ όλα αυτά δεν έχουν θέση.

Το μεγάλο “πρόβλημα” από το πρωί είναι τι φαγητό θα φτιάξουν για το μεσημέρι. Και εδώ είναι και κάποιες διαφωνίες. Θα είναι στο τσουκάλι μεγειρευτό ή στα κάρβουνα; Αχ, και να 'ταν τέτοια και τα δικά μας προβλήματα... Μάλλον όμως είναι πιο πολύπλοκα...

Εδώ ο Ρήγας, στο πρώτο του μεγάλο ταξίδι – επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε πριν από δυο μήνες, προσπαθεί να “σωθεί” από τον Άρη, που δεν τρέφει και τόσο φιλικά αισθήματα απέναντί του. Ούτε την μητέρα ή τα αδέρφια του έχει δει. Έχουν πάει δίπλα στο σπίτι του γείτονα κι αυτός δεν το κουνάει ούτε βήμα από το δωμάτιο.

Μπορεί να φταίει και ο καιρός με την ψυχρούλα του, αλλά του αρέσει να κοιμάται, μαχμουρλής καθώς είναι. Ήσυχος όμως είναι. Ούτε γκρινιάζει, ούτε τίποτα. Και στο ταξίδι ήταν καλός. Μπήκε στον γατοφόρο του, αλλά του άρεσε πιο πολύ ελεύθερος μέσα στο αυτοκίνητο... Λίγο χρόνο χρειάστηκε μέχρι να εγκλιματιστεί και μετά ήταν ιδιαίτερα άνετος.

Σταματήσαμε μια στάση στην Αλέα, λίγο μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Να ξαποστάσουμε,να πάρουμε λίγο αέρα... Και περιμένοντας έξω τον Λάμπρο να τσιμπήσει “γνωριστήκαμε” έξω με τον Ζήκο. Ένα σκυλούνο δέκα φορές μεγαλύτερο από τον Ρήγα. Τα βρήκαν. Αθηναίος κι αυτός, πήγαινε με το αφεντικό του στην Μεσσηνιακή Μάνη. Κουβεντιάσαμε. Αρχίζω και απολαμβάνω αυτή την κουλτούρα των ζωόφιλων. Ανοίγονται πιο εύκολα, κουβεντιάζουν, υπάρχει ένα κοινό σημείο επικοινωνίας που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα...

Δεν έχω βγει ακόμα έξω. Είπαμε ο καιρός είναι για μέσα το δίχως άλλο. Κι αυτό το τεμπέλιασμα από κρεβάτι σε κρεβάτι είναι από τα πιο όμορφα που μου έχουν προκύψει τελευταία.

Το απογευματάκι όμως θα βγω. Θέλω να περπατήσω λίγο στους δρόμους του χωριού. Να μυρίσω βρεγμένο χώμα. Να ανοίξω τα πνευμόνια μου να πάρω καθαρό αέρα και οξυγόνο. Τέτοια μικρά πράγματα ουσίας, είναι που χρειαζόμαστε, τέτοια είναι που μας λείπουν. Κι ένα ρολόι που δεν είναι απαραίτητο παρά μόνο για να συντονιστούμε στην κοινή ώρα που θα βρεθούμε όλοι γύρω από το τραπέζι για φαΐ.

Κι ύστερα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας αρέσει τόσο πολύ στο χωριό. Μα, όλα αυτά και μαζί η αίσθηση της ανεμελιάς και της ελευθερίας. Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου λίγα...

Έτσι ξαφνικές είναι αυτές οι καλοκαιρινές; βροχές. Δυνατές καταιγίδες, αλλά τούτη εδώ η βροχή είναι σταθερή, με ένταση μεν, αλλά δυνατή. Προσπάθησα να “πιάσω” κάτι από αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι με το φωτογραφικό μου φακό. Ιδού το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο εμφανή είναι αυτό το θολό τοπίο στο βάθος του ορίζοντα, αν φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα της κληματαριάς, αλλά νομίζω ότι κάτι κατάφερα σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Από το πρωί έκανε ψυχρούλα. Φόρεσα κάλτσες. Ο “εξυπνάκιας” δεν πήρα από την Αθήνα. Είχε τόση ζέστη χθες που φύγαμε, που σχεδόν σε όλη τη διαδρομή χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στο αυτοκίνητο. Μόνο την ώρα που είμαστε στην κορυφή του Μαινάλου το έβγαλα λίγο να μπει καθαρός αέρας κι ύστερ, μόλις πιάσαμε κάμπο το ξανάβαλα πάλι. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Και κοίτα τώρα να δεις πως άλλαξαν τα πράγματα. Για χουχούλιασμα είναι ο καιρός. Να την αράξεις στο κρεβάτι και να μην το κουνήσεις ρούπι μέχρι να ξεκόψει η καταιγίδα.

Ωραία είναι η αίσθηση της βροχής. Να 'ναι ησυχία, 12.30 το μεσημέρι και να ακούς τις ψιχάλες της βροχής να πέφτουν ρυθμικά... Κάθομαι λίγο στο χαγιάτι. Περνούν βιαστικά άνθρωποι με ομπρέλες. “Τι καιρός είναι τούτος, δεν λέει να καλοκαιριάσει” σχολιάζει ένα φίλος του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας βρίσκεις πουθενά. Στη ζέστη αντιδρούμε, στο κρύο αντιδρούμε, στη βροχή το ίδιο. Αλλά εγώ δεν έχω διάθεση για γκρίνια. Το απολαμβάνω με την ψυχή μου. Θα κρατήσει τόσο λίγο. Μια ώρα μετά, η λιακάδα επέστρεψε...

Ποια μπορεί να είναι η σχέση του Ρήγα με το κομπιούτερ; Καμιά. Φυσικό είναι να έχετε αυτή την άποψη αφού δεν τον ξέρετε. Ο Ρήγας λοιπόν μεγαλώνοντας εξερευνά τον κόσμο και μαθαίνει σιγά – σιγά και το κομπιούτερ. Ανεβαίνει στο γραφείο μου, κάθετε στα πόδια μου την ώρα που έχω ανοιχτό τον υπολογιστή μου και... κάθεται κοιτάζοντάς τον αφοσίωση. Μερικές φορές σου δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορεί, κάτι θα καταλαβαίνει. Δεν γίνεται να κοιτάζει με τόση προσοχή στο κενό...

Άλλες φορές πάλι σεργιανίζει πάνω στο γραφείο μου, κάνει ”τσα” από το πλάι και γενικώς βολτάρει δίπλα μου, κάνοντάς μου παρέα με το δικό του, μοναδικό τρόπο, που ξετρελαίνει... Ο Ρήγας μεγαλώνει μαζί μας και γίνεται όλο και περισσότερο παιχνιδιάρης. Δεν μου κάνει κέφι να τον μαλώσω, δεν θέλω να ον βάλω οπωσδήποτε σε τάξη. Ανεξάρτητος είναι, ελεύθερος. Και παιδί. Το παιχνίδι είναι η ζωή του. Και το έχει αναδείξει σε επιστήμη... Βρίσκει χαρά στα πιο απίθανα πράγματα. Από ένα χαρτί, μέχρι ότι μπορείςνα φανταστείς. Χαριτωμένος όμως, όπως και να το κάνουμε...

Περπατημένοι δρόμοι... Ένα τραγούδι – ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, τραγουδισμένο από τον Δημήτρη Λάγιο... Αφιερωμένο σε όλους όσους δίνουν καθημερινά το παρών στην πλατεία...

Απογευματάκι στο χαγιάτι του σπιτιού... Μόλις έχω σηκωθεί, ύστερα από ένα απογευματινό ύπνο σχεδόν τριών ωρών. Τριών; Για φαντάσου... Ήταν το ταξίδι, ήταν το ουζάκι στην Παναγιά την καρβουναρέικη, ήταν η κούραση που βγήκε, άλλος άνθρωπος νοιώθω...

Πίνω το καφεδάκι μου και προσπαθώ να ξαναμπώ στο ρυθμό της μέρας... Έχει αρχίσει να βραδιάζει. Πέφτει σιγά -σιγά το σκοτάδι... Κάνει και κρύο στα 800 μ. υψόμετρο... Κι είμαι με τα καλοκαιρινά... Καλοκαίρι ζεστό φύγαμε από την Αθήνα. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτό το πισωγύρισμα...

Χαλαρά... Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο Μάρκος, ο φίλος μου... Έτσι για μια καλησπέρα. Προηγουμένως έχω δει το σχόλιο του στο SMS για τους συνδικαλιστές. Εύστοχο. Κάποιοι ναι, συναλλάχτηκαν με την εξουσία. Δεν μπήκαν όμως όλοι στις λιμουζίνες της. Αλλά χρεώθηκαν οι περισσότεροι το κακό. Δυστυχώς αυτός είναι ο τόπος μας, αυτοί είμαστε.

Βραδάκι Σαββάτου... Όμορφα. Κουβεντιάζουμε. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι. Στην επαρχία είναι αλλιώς... Οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, πιο ανθρώπινοι. Έχει αυτό το κάτι διαφορετικό που λείπει από μας, τους ανθρώπους της πόλης.

“Αγριο ποτάμι”. Νέος δίσκος σε μουσική & παραγωγή Γιάννη Κ. Ιωάννου. Στίχοι: Αναστασία Βαφειάδου, Άλμπουμ: Ξαφνική βροχή. WARNER Music 2011. Απόλαυση...