Έτσι ξαφνικές είναι αυτές οι καλοκαιρινές; βροχές. Δυνατές καταιγίδες, αλλά τούτη εδώ η βροχή είναι σταθερή, με ένταση μεν, αλλά δυνατή. Προσπάθησα να “πιάσω” κάτι από αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι με το φωτογραφικό μου φακό. Ιδού το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο εμφανή είναι αυτό το θολό τοπίο στο βάθος του ορίζοντα, αν φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα της κληματαριάς, αλλά νομίζω ότι κάτι κατάφερα σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Από το πρωί έκανε ψυχρούλα. Φόρεσα κάλτσες. Ο “εξυπνάκιας” δεν πήρα από την Αθήνα. Είχε τόση ζέστη χθες που φύγαμε, που σχεδόν σε όλη τη διαδρομή χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στο αυτοκίνητο. Μόνο την ώρα που είμαστε στην κορυφή του Μαινάλου το έβγαλα λίγο να μπει καθαρός αέρας κι ύστερ, μόλις πιάσαμε κάμπο το ξανάβαλα πάλι. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Και κοίτα τώρα να δεις πως άλλαξαν τα πράγματα. Για χουχούλιασμα είναι ο καιρός. Να την αράξεις στο κρεβάτι και να μην το κουνήσεις ρούπι μέχρι να ξεκόψει η καταιγίδα.

Ωραία είναι η αίσθηση της βροχής. Να 'ναι ησυχία, 12.30 το μεσημέρι και να ακούς τις ψιχάλες της βροχής να πέφτουν ρυθμικά... Κάθομαι λίγο στο χαγιάτι. Περνούν βιαστικά άνθρωποι με ομπρέλες. “Τι καιρός είναι τούτος, δεν λέει να καλοκαιριάσει” σχολιάζει ένα φίλος του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας βρίσκεις πουθενά. Στη ζέστη αντιδρούμε, στο κρύο αντιδρούμε, στη βροχή το ίδιο. Αλλά εγώ δεν έχω διάθεση για γκρίνια. Το απολαμβάνω με την ψυχή μου. Θα κρατήσει τόσο λίγο. Μια ώρα μετά, η λιακάδα επέστρεψε...