Αυτό είναι το καινούριο Blog. Πατήστε ΕΔΩ να το δείτε ακριβώς πώς είναι, να περιηγηθείτε στις σελίδες του, τα θέματά του. Ευχή μας να συνεχίσει να υπάρχει και να βοηθάει ουσιαστικά στην ενημέρωση των συντοπιτών μας...

Ήρθε σαν μήνυμα στο e-mail μου, σημείωσα τη διεύθυνση του Blog, μπήκα, το είδα και διαπίστωσα πόσο καλή δουλειά γίνεται σ' αυτή την καινούρια προσπάθεια. Καταρχήν αν είναι κάτι που μ' αρέσει και εκτιμώ, αυτό είναι η δύναμη της δημιουργίας. Αρκεί να μη κρατήσει ως “μόδα”, αλλά να διατηρηθεί και να υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στην ενημέρωση, τέτοιες που να βοηθάνε ουσιαστικά το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε...

Εδώ είναι όλο το μυστικό που θα κάνει τους ανθρώπους να το αγαπήσουν, να το βάλουν στα αγαπημένα τους και να προστρέξουν σ' αυτό κάθε φορά που θα έχουν την ανάγκη για υπεύθυνη ενημέρωση σχετικά με όλα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον δημιουργό. Ή μπορεί και να τον ξέρω από τη δράση του στη γειτονιά, αλλά να μην μου λέει κάτι το όνομά του. Τι σημασία έχει όμως αυτό; Καμιά. Σημασία έχει ότι μπήκε στη διαδικασία να υλοποιήσει μια απόφαση πρόσφατης λαϊκής συνέλευσης της γειτονιάς. Αυτό είναι που έχει την πραγματική αξία. Το ζητούμενο είναι να το κάνει με συνέπεια στο χρόνο. Κι αυτό θα το δει, χωρίς άγχος, με το χρόνο καθώς θα γεννιούνται ζητήματα που πρέπει να προβληθούν όσο πιο σωστά και ολοκληρωμένα γίνεται.

Μεγάλος εχθρός των Blogs, το λέω από εμπειρία, είναι η κούραση στο πέρασμα των χρόνων και η διάθεση για αλλαγή χόμπι στη ζωή που συχνά μας αρέσει να κάνουμε. Η κούραση αντιμετωπίζεται με τη συχνή δράση και τη συνειδητοποιημένη ευθύνη σ' αυτό που κάνουμε...

Το χειρότερο είναι να το δεις σαν χόμπι, αφού ο ίδιος είσαι... εργοδότης του εαυτού σου. Έτσι το παραμελείς, κάνεις όλο και λιγότερο εγγραφές και αναρτήσεις, μέχρι να το εγκαταλείψεις οριστικά.

Μακάρι να μη δούμε εδώ αυτό το φαινόμενο. Το βλέπω όμως συχνά σε Blog φίλων. Η κόπωση και η έλλειψη “επαγγελματικής” ευσυνειδησίας είναι ο χειρότερος εχθρός. Ευθύνη αυτών που αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν και να συντηρούν ένα Blog είναι να το ενημερώνουν συνεχώς. Πρόκειται για ένα “ζωντανό” οργανισμό, αυτό ας μην το ξεχάσουν ποτέ. Να φροντίσουν μην απογοητεύσουν αυτούς που το εμπιστεύονται και προστρέχουν στις πληροφορίες που δίνει σε καθημερινή βάση.

Θλίβομαι όταν βλέπω την εγκατάλειψη σε Blogs φίλων. Μου δίνουν την αίσθηση των εγκαταλειμμένων παιδιών στους δρόμους που κραυγάζουν και ζητούν ένα ανθρώπινο “χάδι”, μια αγάπη και μια συντροφικότητα που έχουμε όλοι ανάγκη.

Μακάρι εδώ να μη δούμε κάτι τέτοιο. Να είναι πάντα, εργαλείο δουλειάς για τους ευαισθητοποιημένους πολίτες που αναζητούν κάτι σοβαρό, πέρα από τα κουτσομπολιά, το χαμηλό επίπεδο και την κατευθυνόμενη πληροφόρηση της τηλεόρασης.

Εσείς που με παρακολουθείτε από κοντά έχετε διαπιστώσει ότι αυτό το Site δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι έχει το προνόμιο να λειτουργεί με... αποκλειστικούς αναγνώστες. Το αντίθετο θα έλεγα. Η μπάρα δεξιά με τους συνδέσμου διαφόρων Site και Blogs ,που εκτιμώ για το περιεχόμενό τους βοηθά, ώστε από εδώ να πάτε γρήγορα και δείτε τα γραφόμενά τους. Θα έχετε παρατηρήσει ότι κατά κατά καιρούς ότι αυτά αλλάζουν. Κι αιτία δεν είναι καμιά άλλη από την εγκατάλειψη.

Ναι, μπορεί τελικά, τώρα που το βλέπω από μια απόσταση, να ήμουν υπερβολικός στην προβολή με τις αναρτήσεις μου και τόσες φωτογραφίες από την εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής. Μου άρεσε όμως όλη αυτή η διαδικασία όπως εξελίχθηκε. Κι είχα όλο το χρόνο να τους δω τους πατριώτες μου. Ε, δεν τον βλέπεις και κάθε μέρα έτσι τον Γιώργο. Άνετο και ρέμπελο στη μεσημεριανή του σιέστα, μετά το φαϊ στην ταβέρνα του Στάικου... Ξαναγίναμε για λίγο παιδιά, να το μεγάλο κέρδος...

Χορεύουν στις 3.30 το μεσημέρι. Με κέφι και με διάθεση. Συγχωριανοί που βρέθηκαν μαζί στην ίδια εκδρομή μια μέρα του Ιούνη στην ορεινή Κορινθία. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τέτοια ανταμώματα; Μάλλον δεν θα υπάρχει!... Αισθάνομαι ευγνώμων σε αυτούς που επέμεναν να έρθω σε αυτή την εκδρομή. Κι επειδή ακούστηκαν μέσα στο πούλμαν κριτικές για λάθη και παραλήψεις που δεν οφείλοντας στους διοργανωτές, αλλά στο τουριστικό πρακτορείο, δύο παρατηρήσεις με όλη την καλή διάθεση: Μη χαλάτε τη ζαχαρένια σας για τέτοια μικροπράγματα. Κρατήστε τις καλές στιγμές, όπως έκανα εγώ και νιώστε καλύτερα μ' αυτή την πολύ όμορφη συνάντηση. Δεν βρισκόμαστε πια και κάθε μέρα μαζί... Στο χάος της Αθήνας έχουμε, δυστυχώς, χαθεί. Κι αξίζουν τέτοιες ευκαιρίες να μην πηγαίνουν χαμένες...

Αισθάνομαι την υποχρέωση να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά της διοίκησης του Συλλόγου που έβγαλαν σε πέρας, αξιοπρεπώς, μια όντως δύσκολη εκδρομή σε δύσβατους δρόμους της ορεινής Κορινθίας. Κι αν δεν καταφέραμε να πάμε στα Τρίκαλα και να πιούμε καφέ εκεί, ας γίνει μια αφορμή για να ξανασυναντηθούμε σύντομα και να πάμε να τα δούμε. Χαμογελαστά πρόσωπα χρειάζονται. Να έχουν το κέφι και τη διάθεση να... μεταμορφώνουν το πρόβλημα σε αστείο (όπως έκανε επιτυχημένα ο Πασχάλης). Όρθιοι, δυνατοί, ενωμένοι, έτσι όπως σας έζησα και σας είδα, κρατήστε “ζωντανό” το Σύλλογο. Χρειαζόμαστε ένα αποκούμπι στις δύσκολες ώρες. Κι εδώ μπορείς να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο από τον τόπο σου...

Τελευταίες εικόνες από την εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής στην ορεινή Κορινθία... Λίγο πριν την επιστροφή σταματήσαμε για έναν καφέ στο Ξυλόκαστρο. Κι έτσι είδαμε και θάλασσα στην εκδρομή. Όχι μόνο βουνό και πράσινο. Είχε κύμα αλλά ήταν όμορφα...

Το πρώτο κλικ που μου έκανε μόλις κατεβήκαμε από το πούλμαν ήταν μια κρεπερί. Δεν άντεξα πήγα κοντά και φωτογράφισα το... μήνυμα στην τζαμαρία του. Μίλησα και με το ιδιότυπο ιδιοκτήτη. Θα μπορούσε να προσθέσει ακόμα “και στη μούρη” για να ήταν πιο πλήρης. Με άποψη ο τύπος...

Γοητευτική η παραλία του Ξυλοκάστρου. Διαλέξαμε μια καφετέρια δίπλα στη θάλασσα με μόνο κριτήριο να μην είχε πολύ κόσμο. Και παραγγείλαμε παγωτό εγώ, ο Λάμπρος κι ο ξάδελφός μου ο Γιώργος. Υπάρχει μια καλή διάθεση. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά περάσαμε καλά. Αυτό κρατάμε, γιατί αυτό έχει σημασία...

Κάπως έτσι είναι η σελίδα του Twitter. Δίπλα, δεξιά στην κορυφή της μπάρας μπορείτε να δείτε ένα δείγμα αν η σύνδεσή σας είναι καλή με προεπιλογή θέματος. Εδώ, το Twitter “ψαρεύει” ότι σχέση έχει με τους αγανακτισμένους, αυτό το κλειδί του έχω δώσει εδώ και μερικές εβδομάδες, από τότες που βγήκε ο κόσμος στις πλατείες...

Δεν ξέρω τι σχέση έχετε με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και γενικώς με τη νέα τεχνολογία. Εγώ άρχισα δειλά – δειλά να μπαίνω στο internet, την αρχή με το Blog μου και στη συνέχεια μ' αυτήν την ιστοσελίδα. Ακολούθησε το Facebook και το Twitter. Και τα δύο δυνατά εργαλεία για καλύτερη επικοινωνία, αρκεί να τα χειρίζεσαι σωστά.

Πιο πολύ με κέρδισε, ίσως λόγω δουλειάς, το Twitter. Βλέπεις, εδώ δεν έχεις τη δυνατότητα να είσαι φλύαρος. Σε 140 χαρακτήρες πρέπει να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου. Έτσι παραμένει άκρως... δημοσιογραφικό σε αντίθεση με το Facebook που ανεβάζεις και κάτι χαζά βιντεάκια για να κάνεις τη πλάκα σου.

Στο Twitter λοιπόν, κάποιους ακολουθείς και διαβάζεις αυτά που γράφουν και γω ακολουθώ ήδη 249 ανθρώπους και κάποιοι σε ακολουθούν, αυτοί που ακολουθούν εμένα είναι ήδη 102. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό, δεν γίνεται τυχαία. Εσύ τους διαλέγεις κι αυτούς που θα ακολουθείς κι αυτούς που θα σε ακολουθούν. Στη δεύτερη περίπτωση κάνουν αίτηση για να μπορούν να διαβάζουν τις αναρτήσεις σου κι εσύ έχεις τη δυνατότητα να τους δεχθείς ή να απορρίψεις το αίτημά τους.

Οι δικές μου αναρτήσεις (404 μέχρι τώρα) δεν είναι τίποτα άλλο παρά ότι ανεβάζω εδώ, στην ιστοσελίδα μου. Και κάποιες φορές “ζωντανές” φωτογραφίες με μικρά σχόλια μέσα από την καρδιά των γεγονότων που εκτιμώ εγώ, ότι είναι σοβαρά και ίσως έχει ενδιαφέρον να τα μοιραστώ και με άλλους.

Έτσι αυτή τη στιγμή μ' ακολουθούν 102 άνθρωποι! Τους περισσότερους δεν τους γνωρίζω από κοντά και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν τους τους το ζήτησα εγώ να το κάνουν. Εκείνοι μου το ζήτησαν.

Το ωραίο είναι ότι δεν χρειάστηκε ακόμα να “διώξω” κάποιον για τη συμπεριφορά του. Είναι κάπως σαν τη ζωή, που διαλέγεις με ποιους θέλεις να κάνεις παρέα και να μοιράζεσαι πράγματα. Υπ' αυτήν την έννοια, έχει ενδιαφέρον...