Ο πρόεδρος της ΠΕΤ ΟΤΕ, Βασίλης Λάμπρου, μιλάει στο ALTER για την πώληση του 10% του ΟΤΕ. Εγώ τώρα, διακοπές είμαι, αλλά έπεσε στην αντίληψή μου αυτό το βίντεο και θεώρησα υποχρέωσή μου να το αναδημοσιεύσω...

Όλα καλά λοιπόν, το κομπιούτερ φτιάχτηκε ακριβώς στο χρόνο που είχαν προσδιορίσει οι τεχνικοί. Το ανταλλακτικό πληκτρολόγιο δεν ήρθε από την Αθήνα, όπως νόμιζα, αλλά απευθείας από τη Γερμανία. Ίσως γι' αυτό ήταν τόσο συνεπής...

Έγραφα προχθές, στη μπάρα δεξιά, τα εξής:

Οι βλάβες έρχονται απροειδοποίητα. Και συνήθως έρχονται όταν όλα πάνε καλά και δεν το περιμένεις… Κάπως έτσι έγιναν και τα πράγματα εδώ, στον μικρό υπολογιστή που έχω μαζί μου στο χωριό για να κάνω τις εγγραφές μου.
Είναι μια καλή συντροφιά που νοιώθω να μου λείπει καθώς δυο μέρες τώρα κι άλλες δυο μέρες, απ’ ότι φαίνεται θα στερηθώ τις υπηρεσίες του.
Θα προσπαθήσω σ’ αυτό το χρόνο να συνεχίσω τις εγγραφές, είτε από το Internet Café, είτε από άλλον υπολογιστή. Όπως και να το κάνεις όμως η ενημέρωση θα είναι ελλιπής. Θα απουσιάζουν νέες φωτογραφίες διότι το πρόγραμμα που με βοηθάει να τις «ανεβάζω» στο FTP του Site είναι στο κομπιούτερ μου.
Έχω όμως ένα μεγάλο αρχείο φωτογραφιών δύο και πλέον χρόνων και μ’ αυτό θα πορευτώ όπου χρειάζεται, παρόλο που στην επιφάνεια του γραφείου του υπολογιστή μου υπάρχουν και κείμενα και έτοιμες νέες φωτογραφίες.
Μικρό το κακό… Περνώντας λίγο χρόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που υποφέρουν από σοβαρούς λόγους υγείας μπορείτε να αντιληφθείτε τι εννοώ…
Με λίγη υπομονή, όλα θα αλλάξουν και θα ξαναμπούμε στους δικούς μας ρυθμούς, που χωρίς άγχος θα «αποτυπώνει» τις στιγμές στη ζωή μας…

Και να που με την υπομονή όλα έγιναν όπως έπρεπε. Από σήμερα θα έχουμε και νέες εγγραφές και φωτογραφίες. Όχι πως μας έλειψαν γενικά, μα αλλιώς είναι το δικό σου πράγμα, στο δικό σου χώρο.

Αυτό είναι το ευαίσθητο μηχάνημα που δεινοπάθησε αυτή τη φορά με τον καφέ… Σήμερα περιμένω νέα από το σέρβις. Περιμένουν το ανταλλακτικό, νέο πληκτρολόγιο… Μικρό, αλλά θαυματουργό όταν δουλεύει...

Σε κακό το ‘χω να ‘ναι καλοκαίρι και να... μην καταφέρω να ρίξω λίγο καφέ, απ’ αυτόν που φτιάχνω και πίνω κάθε πρωί, την ώρα που δακτυλογραφώ τα χειρόγραφά μου, στον υπολογιστή μου.

Πριν δυο χρόνια είχα ρίξει ολόκληρο το ποτήρι με το νες καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο. Και τότε χρειάστηκε να το αλλάξω ολόκληρο για να ξαναλειτουργήσει. Και αυτό συνέβη στην Αθήνα στο σέρβις της COSMODATA.

Φέτος έπεσαν κάτι παραπάνω από μερικές σταγόνεςκαι δέκα λεπτά αργότερα άρχισε να κάνει τα τρελά του. Τα πλήκτρα κινούνταν αδικαιολόγητα πάνω στο έγγραφο του WORD και με δυσκολία κατάφερα να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση, το υπέροχο διήγημα που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος αποκλειστικά γι’ αυτό το Site.

Σταμάτησα ότι κι αν έκανα. Το έκλεισα, αφού πρώτα φρόντισα να μαζέψω προσεκτικά με χαρτοπετσέτα ότι καφές υπήρχε τουλάχιστον εξωτερικά πάνω σ’ εκείνη τη γωνιά των πλήκτρων. Ίσως αργότερα να λειτουργήσει κανονικά αν και ένα καθάρισμα θα το χρειαστεί οπωσδήποτε.

Ο καφές μπορεί να μου αρέσει, να δημιουργεί προϋποθέσεις ευεξίας, αλλά σίγουρα δεν έχει την ίδια «χαρά» ένα μηχάνημα ευαίσθητο, όπως είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, όταν έρχεται σε επαφή μαζί του...

Δεν ξέρω αν πρέπει να προσέχω περισσότερο άλλη φορά. Αυτό λες και θα συμβεί οπωσδήποτε, δεν προειδοποιεί για την ώρα και τη στιγμή. Ξαφνικά, όπως τα δώρα που δεν τα περιμένεις και δίνουν χαρά. Μόνο που εδώ η χαρά είναι ένα άγνωστο συναίσθημα. Το αντίθετο ελέγχεται ως ακριβές. Τα συναισθήματα, όταν αφορούν μηχανήματα, δεν είναι καθαρά. Έχουν το δικό τους δρόμο, τη δική τους οπτική προσέγγιση.

Και να που τώρα πρέπει να περιμένω τηλεφώνημα τους σήμερα για να μου που ότι ήρθε το νέο πληκτρολόγιο και το τοποθέτησαν για να πάω να το πάρω... Δεν έχω κι άλλη επιλογή...

Πολύ δυνατό εργαλείο το internet. Με το παραμικρό όμως πρόβλημα μπορεί να σε... κρεμάσει... Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη χρήση του υπολογιστή...

Το 'χει σε κακό να βγάλει καλοκαίρι το κομπιούτερ, μαζί μου, διακοπές στην Κρήτη. Όλο και κάτι θα του συμβεί. Συνήθως το κακό γίνεται με τον πρωινό καφέ. Έχω ήδη αλλάξει ένα πληκτρολόγιο στον υπολογιστή που έχω στο σπίτι από προηγούμενη χρονιά κι έχω τον μικρούλη μου στο Ηράκλειο για σέρβις.

Και κοίτα τώρα να δεις ατυχία... Ο καφές μ' αρέσει σαν πρωινή συντροφιά. Γράφω μ' αυτόν, συνήθως δακτυλογραφώ γραμμένα κείμενα μου στη διάρκεια της προηγούμενης μέρας. Έτσι συνέβη κι αυτή την Κυριακή τα ξημερώματα. Είχα έτοιμα δυο κομμάτια, ένα για το παζάρι στο Αρκαλοχώρι που ήρθα και είδα κι ένα για τη γιορτή του Καπρικού στο Γαλατά που ζήσαμε ένα εξέχαστο γλέντι, μια μέρα νωρίτερα, την Παρασκευή το βράδυ.

Έγραψα λοιπόν τα κείμενα μου κι ετοίμασα την ανάρτηση μου με την απίθανη ιστορία που έγραψε αποκλειστικά για το Site μου ο Κώστας Γκαντάτσιος. Κάπου εκεί συνέβη το κακό. Όχι δεν χύθηκε όλο το ποτήρι ο καφές, μερικές σταγόνες έπεσαν πάνω σε κάποια πλήκτρα δεξιά στη βάση, όπως το βλέπουμε, αλλά κάπου "κολλάει" ο άτιμος...

Κι ήταν Κυριακή, που σημαίνει όλα κλειστά. Προτίμησα το ίδιο απόγευμα να πάρω τον Λάμπρο και να πάμε για μια βουτιά στον Τσούτσουρα, να χαλαρώσουμε λίγο και το πρωί της Δευτέρας, ξημερώματα, πήγα στο Ηράκλειο. Βρήκα το επίσημο σέρβις στην Παπαναστασίου 8. Έδειξαν ενδιαφέρον οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να πω... Ας ελπίσουμε ότι θα είναι μόνο το πληκτρολόγιο και δεν θα έχει πειραχτεί καμιά μητρική. Περιμένω τηλέφωνό τους, ίσως και σήμερα.

Έτσι κι αλλιώς αύριο θα είμαστε εκεί με τη Στασούλα σε άλλη προγραμματισμένη δουλειά. Οπότε και ελπίζω να είναι έτοιμος για να τον πάρω. Εσείς που διαβάζετε αυτό το Site, κάντε λίγο υπομονή. Όλα θα γίνουν και οι εγγραφές που είναι έτοιμες, μπορούν περιμένουν... Θα τις δείτε, με μια μικρή καθυστέρηση...

Το απόκομμα του εισιτηρίου που χρησιμοποίησε ο Λάμπρος για τη χθεσινή συναυλία στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου. Ήταν τόσος ο κόσμος και η κίνηση που φτάσαμε σπίτι, στο χωριό, κοντά 2.30 τα ξημερώματα...

Τετάρτη μεσημέρι έφυγαν με το λεωφορείο των 3.30 για το Ηράκλειο μια παρέα επτά παιδιά στη ηλικία του γιου μου και κάποια λίγο μεγαλύτερα, να πάνε στο Ηράκλειο, όπου στο Παγκρήτιο Στάδιο, δίνουν συναυλία ο Μητροπάνος, ο Κότσιρας και ο Μπάσης.

Δυνατά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας, παραπέμπουν στο καλό λαϊκό τραγούδι και όχι στα σκυλάδικα που, δυστυχώς, έχουν μεγαλύτερη πέραση στις μέρες μας από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Πώς το έμαθαν και κυρίως πώς αποφάσισαν να πάνε σ' αυτή τη συναυλία δεν ξέρω. Εγώ έκανα αυτό που θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω ως σωστό. Όχι μόνο δεν αρνήθηκα στον Λάμπρο να πάει, αλλά προσφέρθηκα να πάμε με έναν άλλον γονιό, με τα Ι.Χ. μας το βράδυ μετά το τέλος της συναυλίας, να τα πάρουμε και να τα φέρουμε στο χωριό.

Διότι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Πώς θα γύριζαν πίσω το βράδυ μετά τη συναυλία, αφού τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν τα ΚΤΕΛ;

Ναι, δεν το κρύβω, μου αρέσει η επιλογή τους. Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσα να πάω κι εγώ. Αλλά ήταν παρέα νεαρών και τη σεβάστηκα. Έχουν τη δικιά τους γλώσσα, τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Κι εμείς φαντάζουμε μεγάλοι μπροστά τους, είμαστε οι γονείς τους... Δεκτόν, αν και νομίζω πως την ψαλίδα την ανοίγουμε και την κλείνουμε εμείς, όπως θέλουμε...

Αυτά θα τη θυμούνται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας σαν εμπειρία ζωής. Μια ακόμα τρέλα, ανάμεσα στις άλλες της ηλικίας τους. “Έτσι μας έκαναν κι εμάς οι δικοί μας...” σχολιάζει η Στασούλα. Έχει δίκιο, δεν μας έκαναν έτσι, γιατί δεν ήξεραν και γιατί δεν υπήρχαν τόσα και τέτοια περιθώρια.

Οι εποχές αλλάζουν... Και μαζί τους οφείλουμε να αλλάζουμε κι εμείς. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις όμορφες θύμισες σ' αυτή την τρυφερή ηλικία; Μνήμες που θα σε ακολουθούν παντού, αντιπάτι στις δύσκολες ώρες που θα' ρθουν στη ζωή τους, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση.

Γι' αυτό τα “όχι” μου είναι με φειδώ... Θέλω ο Λάμπρος να γνωρίσει την καλή πλευρά του τόπου του πατέρα του. Θέλω να κάνει φίλους εδώ και να “μοιράζεται” πράγματα μαζί τους. Αλλά τα “θέλω” μου δεν μ' αρέσει να τα επιβάλλω. Είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτει μόνος του, μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, με παιδιά της ηλικίας του που έχουν την ίδια κουλτούρα στη σκέψη, αρκετά ώριμα για τα χρόνια τους.

Δεν θα επιδιώξω να μάθω πώς πέρασαν, εκτός κι αν θέλουν να μου μιλήσουν οι ίδιοι γι' αυτό. Είναι καλύτερα να κρατάς μια ελεγχόμενη απόσταση. Τα παιδιά αισθάνονται πιο υπεύθυνα και προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν μπορεί όλη την ώρα να τους υποδείχνουμε πράγματα, εμείς οι μεγαλύτεροι.

Τα περάσαμε κι εμείς και τα ξέρω... Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα και το πιο σοβαρό, να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας...