Αυτό είναι το ευαίσθητο μηχάνημα που δεινοπάθησε αυτή τη φορά με τον καφέ… Σήμερα περιμένω νέα από το σέρβις. Περιμένουν το ανταλλακτικό, νέο πληκτρολόγιο… Μικρό, αλλά θαυματουργό όταν δουλεύει...

Σε κακό το ‘χω να ‘ναι καλοκαίρι και να... μην καταφέρω να ρίξω λίγο καφέ, απ’ αυτόν που φτιάχνω και πίνω κάθε πρωί, την ώρα που δακτυλογραφώ τα χειρόγραφά μου, στον υπολογιστή μου.

Πριν δυο χρόνια είχα ρίξει ολόκληρο το ποτήρι με το νες καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο. Και τότε χρειάστηκε να το αλλάξω ολόκληρο για να ξαναλειτουργήσει. Και αυτό συνέβη στην Αθήνα στο σέρβις της COSMODATA.

Φέτος έπεσαν κάτι παραπάνω από μερικές σταγόνεςκαι δέκα λεπτά αργότερα άρχισε να κάνει τα τρελά του. Τα πλήκτρα κινούνταν αδικαιολόγητα πάνω στο έγγραφο του WORD και με δυσκολία κατάφερα να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση, το υπέροχο διήγημα που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος αποκλειστικά γι’ αυτό το Site.

Σταμάτησα ότι κι αν έκανα. Το έκλεισα, αφού πρώτα φρόντισα να μαζέψω προσεκτικά με χαρτοπετσέτα ότι καφές υπήρχε τουλάχιστον εξωτερικά πάνω σ’ εκείνη τη γωνιά των πλήκτρων. Ίσως αργότερα να λειτουργήσει κανονικά αν και ένα καθάρισμα θα το χρειαστεί οπωσδήποτε.

Ο καφές μπορεί να μου αρέσει, να δημιουργεί προϋποθέσεις ευεξίας, αλλά σίγουρα δεν έχει την ίδια «χαρά» ένα μηχάνημα ευαίσθητο, όπως είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, όταν έρχεται σε επαφή μαζί του...

Δεν ξέρω αν πρέπει να προσέχω περισσότερο άλλη φορά. Αυτό λες και θα συμβεί οπωσδήποτε, δεν προειδοποιεί για την ώρα και τη στιγμή. Ξαφνικά, όπως τα δώρα που δεν τα περιμένεις και δίνουν χαρά. Μόνο που εδώ η χαρά είναι ένα άγνωστο συναίσθημα. Το αντίθετο ελέγχεται ως ακριβές. Τα συναισθήματα, όταν αφορούν μηχανήματα, δεν είναι καθαρά. Έχουν το δικό τους δρόμο, τη δική τους οπτική προσέγγιση.

Και να που τώρα πρέπει να περιμένω τηλεφώνημα τους σήμερα για να μου που ότι ήρθε το νέο πληκτρολόγιο και το τοποθέτησαν για να πάω να το πάρω... Δεν έχω κι άλλη επιλογή...