Οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου πλησιάζουν στο τέλος τους. Κουβαλώ ακόμα όμορφες εικόνες που έζησα όλες αυτές τις εβδομάδες στην Κρήτη. Μια τέτοια εικόνα, θαλασσινή σας χαρίζω. Πρόκειται για ένα καΐκι στον κόλπο του Μεραμπέλου φωτογραφημένο πάνω από τη Σπιναλόγκα.

Στα χέρια ενός αδαή καθετί είναι επικίνδυνο… Μήπως είσαι υπερβολικός θα μου πει κανείς… Κι όμως…είχα υποσχεθεί στον κ. Νίκο να του κάνω δώρο μια πένα… Ούτε καν την ονομασία δεν την ήξερα όταν πήγα να τη ζητήσω στα βιβλιοπωλεία. Όλοι και με το δίκιο τους οι άνθρωποι μου έδειχναν αυτές τις σύγχρονες του εμπορίου.

Κονδυλοφόρο ψάχνεις μου πε ένα γεροντάκι που στάθηκε δίπλα μου τυχαία… Δεν το άκουσα όμως. Πήρα χαρτί, πένα… κονδυλοφόρο... μελάνι.

-Τι μελάνι με ρώτησε εύλογα ο καταστηματάρχης;

- Μπλε, μαύρο, κόκκινο είπα με βουλιμία… Αν είχε και πράσινο θα το ‘παιρνα..

Ορεξάτος στρώθηκα να γράψω… σαν τον Κολόμβο και τους άλλοτε αγιορείτες καλλιγράφους που λες και κεντούσαν πάνω στο χαρτί αληθινά κομψοτεχνήματα, με ύφος και στυλ πέντε καρδιναλίων και βάλε ξεκίνησα….

Πρώτη βουτιά (μπουκιά) και κόκκαλο. Ο ξύλινος κονδυλοφόρος πλατσούρισε μέσα στο μπουκαλάκι κρυφογελώντας. Από κόκκινος έγινε μαύρος. Τα χρώματα άλλαξαν στο πρόσωπό μου και στα χέρια μου. Ήταν η εκδίκηση της πένας που δεν ήξερα ούτε καν το όνομά της.

Η χρήση ενός σεβάσμιου εργαλείου που βρέθηκε παραπεταμένο σε μια γωνιά σκονισμένη σε ένα παλαιοπωλείο ήταν αυτό που έψαχνα. Το κρατούσα στα χέρια μου ήταν ένα εργαλείο που πιθανόν να είχε διασώσει ιστορίες, θρύλους, αληθινές και ψεύτικες παραδόσεις, μυθοπλασίες κι άλλα πολύτιμα ποιος ξέρει τι άλλο…

Κόκκινος από ντροπή με μαυρισμένα τα χέρια ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας. Το κείμενο πλέον το γράφω με μολύβι χωρίς καλοξυσμένη μύτη απομεινάρι από την πάλη με τα χέρια των δύο παιδιών μου της πρώτης τους σχολικής χρονιάς. Κοντό, μερικά εκατοστά ίσα-ίσα που το έπιαναν τα τρία δάκτυλά μου. Τουλάχιστον τώρα δεν έχω ανταύγειες στο πρόσωπό μου. Στα δάκτυλά μου δεν έχω σημάδια βίαιης και εγωιστικής συμπεριφοράς απέναντι στο άγνωστο.

Κατάλαβα ότι κάποια πράγματα, γεγονότα, δρώμενα, αντικείμενα, φωτογραφίες, και παλιά βιβλία δεν είναι παιχνίδι, θέλουν το δικό τους χρόνο για να σου ανοιχτούν και να σου αποκαλύψουν αυτά που κάποιοι μόχθησαν για να τα βρουν. όχι στο δρόμο αλλά με σκέψη, προσπάθεια και έρευνα.

Σεβόμενος τον ξύλινο κονδυλοφόρο μετά τις πρώτες συστάσεις, συμπέρανα από το απλό συμβάν-τυχαίο ή μη, πως όλα γύρω μας ακόμη και τα αντικείμενα απαιτούν και περιμένουν χάδι, χρόνο, και τον δέοντα σεβασμό για να ανοίξουν τα ροδοπέταλά τους.

Η αλόγιστη και βεβιασμένη χρήση, η μη ελεγχόμενη και άκαιρη παρέμβαση - επέμβαση σ’ όλο τον περίγυρο φέρνει ολέθρια αποτελέσματα επαναλαμβανόμενα στη ιστορία κάθε λαού και ανθρώπου θυμίζοντας εκκρεμές…

Μήπως ρωτώ μέσα από το χαρτί το ίδιο δεν κάνου(α)με με το περιβάλλον;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στους γύρω μας;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στον εαυτό μας;

Η απάντηση έρχεται αβίαστα σε μένα ετούτη τη στιγμή. Μια τελεία σε λάθη του παρελθόντος, ένα ερωτηματικό για την συμπεριφορά μας, ένα θαυμαστικό για την μυστική λειτουργία των πάντων.

Μην ξεχνάτε εξάλλου πως δεν έχουμε μήτε το καρπούζι μήτε το μαχαίρι. Έχουμε απλά την πένα… Και τη σβήστρα, αν γράφουμε με μολύβι.

Το «μελάνι» λάθη δεν συγχωρεί, αφήνει στίγματα… Πολλές φορές αδιόρθωτα ιδίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους…

Ο ανώνυμος παθών