Το απόκομμα του εισιτηρίου που χρησιμοποίησε ο Λάμπρος για τη χθεσινή συναυλία στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου. Ήταν τόσος ο κόσμος και η κίνηση που φτάσαμε σπίτι, στο χωριό, κοντά 2.30 τα ξημερώματα...

Τετάρτη μεσημέρι έφυγαν με το λεωφορείο των 3.30 για το Ηράκλειο μια παρέα επτά παιδιά στη ηλικία του γιου μου και κάποια λίγο μεγαλύτερα, να πάνε στο Ηράκλειο, όπου στο Παγκρήτιο Στάδιο, δίνουν συναυλία ο Μητροπάνος, ο Κότσιρας και ο Μπάσης.

Δυνατά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας, παραπέμπουν στο καλό λαϊκό τραγούδι και όχι στα σκυλάδικα που, δυστυχώς, έχουν μεγαλύτερη πέραση στις μέρες μας από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Πώς το έμαθαν και κυρίως πώς αποφάσισαν να πάνε σ' αυτή τη συναυλία δεν ξέρω. Εγώ έκανα αυτό που θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω ως σωστό. Όχι μόνο δεν αρνήθηκα στον Λάμπρο να πάει, αλλά προσφέρθηκα να πάμε με έναν άλλον γονιό, με τα Ι.Χ. μας το βράδυ μετά το τέλος της συναυλίας, να τα πάρουμε και να τα φέρουμε στο χωριό.

Διότι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Πώς θα γύριζαν πίσω το βράδυ μετά τη συναυλία, αφού τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν τα ΚΤΕΛ;

Ναι, δεν το κρύβω, μου αρέσει η επιλογή τους. Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσα να πάω κι εγώ. Αλλά ήταν παρέα νεαρών και τη σεβάστηκα. Έχουν τη δικιά τους γλώσσα, τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Κι εμείς φαντάζουμε μεγάλοι μπροστά τους, είμαστε οι γονείς τους... Δεκτόν, αν και νομίζω πως την ψαλίδα την ανοίγουμε και την κλείνουμε εμείς, όπως θέλουμε...

Αυτά θα τη θυμούνται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας σαν εμπειρία ζωής. Μια ακόμα τρέλα, ανάμεσα στις άλλες της ηλικίας τους. “Έτσι μας έκαναν κι εμάς οι δικοί μας...” σχολιάζει η Στασούλα. Έχει δίκιο, δεν μας έκαναν έτσι, γιατί δεν ήξεραν και γιατί δεν υπήρχαν τόσα και τέτοια περιθώρια.

Οι εποχές αλλάζουν... Και μαζί τους οφείλουμε να αλλάζουμε κι εμείς. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις όμορφες θύμισες σ' αυτή την τρυφερή ηλικία; Μνήμες που θα σε ακολουθούν παντού, αντιπάτι στις δύσκολες ώρες που θα' ρθουν στη ζωή τους, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση.

Γι' αυτό τα “όχι” μου είναι με φειδώ... Θέλω ο Λάμπρος να γνωρίσει την καλή πλευρά του τόπου του πατέρα του. Θέλω να κάνει φίλους εδώ και να “μοιράζεται” πράγματα μαζί τους. Αλλά τα “θέλω” μου δεν μ' αρέσει να τα επιβάλλω. Είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτει μόνος του, μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, με παιδιά της ηλικίας του που έχουν την ίδια κουλτούρα στη σκέψη, αρκετά ώριμα για τα χρόνια τους.

Δεν θα επιδιώξω να μάθω πώς πέρασαν, εκτός κι αν θέλουν να μου μιλήσουν οι ίδιοι γι' αυτό. Είναι καλύτερα να κρατάς μια ελεγχόμενη απόσταση. Τα παιδιά αισθάνονται πιο υπεύθυνα και προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν μπορεί όλη την ώρα να τους υποδείχνουμε πράγματα, εμείς οι μεγαλύτεροι.

Τα περάσαμε κι εμείς και τα ξέρω... Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα και το πιο σοβαρό, να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας...