Ναι, μπορεί τελικά, τώρα που το βλέπω από μια απόσταση, να ήμουν υπερβολικός στην προβολή με τις αναρτήσεις μου και τόσες φωτογραφίες από την εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής. Μου άρεσε όμως όλη αυτή η διαδικασία όπως εξελίχθηκε. Κι είχα όλο το χρόνο να τους δω τους πατριώτες μου. Ε, δεν τον βλέπεις και κάθε μέρα έτσι τον Γιώργο. Άνετο και ρέμπελο στη μεσημεριανή του σιέστα, μετά το φαϊ στην ταβέρνα του Στάικου... Ξαναγίναμε για λίγο παιδιά, να το μεγάλο κέρδος...

Χορεύουν στις 3.30 το μεσημέρι. Με κέφι και με διάθεση. Συγχωριανοί που βρέθηκαν μαζί στην ίδια εκδρομή μια μέρα του Ιούνη στην ορεινή Κορινθία. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τέτοια ανταμώματα; Μάλλον δεν θα υπάρχει!... Αισθάνομαι ευγνώμων σε αυτούς που επέμεναν να έρθω σε αυτή την εκδρομή. Κι επειδή ακούστηκαν μέσα στο πούλμαν κριτικές για λάθη και παραλήψεις που δεν οφείλοντας στους διοργανωτές, αλλά στο τουριστικό πρακτορείο, δύο παρατηρήσεις με όλη την καλή διάθεση: Μη χαλάτε τη ζαχαρένια σας για τέτοια μικροπράγματα. Κρατήστε τις καλές στιγμές, όπως έκανα εγώ και νιώστε καλύτερα μ' αυτή την πολύ όμορφη συνάντηση. Δεν βρισκόμαστε πια και κάθε μέρα μαζί... Στο χάος της Αθήνας έχουμε, δυστυχώς, χαθεί. Κι αξίζουν τέτοιες ευκαιρίες να μην πηγαίνουν χαμένες...

Αισθάνομαι την υποχρέωση να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά της διοίκησης του Συλλόγου που έβγαλαν σε πέρας, αξιοπρεπώς, μια όντως δύσκολη εκδρομή σε δύσβατους δρόμους της ορεινής Κορινθίας. Κι αν δεν καταφέραμε να πάμε στα Τρίκαλα και να πιούμε καφέ εκεί, ας γίνει μια αφορμή για να ξανασυναντηθούμε σύντομα και να πάμε να τα δούμε. Χαμογελαστά πρόσωπα χρειάζονται. Να έχουν το κέφι και τη διάθεση να... μεταμορφώνουν το πρόβλημα σε αστείο (όπως έκανε επιτυχημένα ο Πασχάλης). Όρθιοι, δυνατοί, ενωμένοι, έτσι όπως σας έζησα και σας είδα, κρατήστε “ζωντανό” το Σύλλογο. Χρειαζόμαστε ένα αποκούμπι στις δύσκολες ώρες. Κι εδώ μπορείς να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο από τον τόπο σου...