Είπα να τον βγάλω μια βόλτα στο χωριό, ξεμυτίσει λίγο από το δωμάτιο του, ο Ρήγας, να νοιώσει γατί στο φυσικό του περιβάλλον. Και πήγαμε στη βρύση του Τάσου. Μόνοι μας, εγώ κι αυτός. Την αρχή ήταν διστακτικός μέχρι να ανακαλύψει το χώρο. “Τι, έχει ο κόσμος δέντρα;” Το μεγαλύτερο που είχε δει ώς τα τώρα είναι οι γλάστρες του μπαλκονιού. Αλλά εκεί τα φυτά έχουν μικρά κλαδιά, δεν αντέχουν το βάρος του και δεν δοκιμάζει να ανέβει. Εδώ όμως το τόλμησε και δεν ήθελε και να κατέβει με τίποτα. Χαζό είναι; Αυτή η φυσική ζωή του πρέπει, αυτή του αρέσει...

Ο μικρός ευκάλυπτος πλάι στον πλάτανο είναι ο... παράδεισος του Ρήγα. Ανέβηκε μόνος του εξερευνώντας τον κόσμο και τον βρήκε πολύ βολικό για να περάσει κανένα μισάωρο πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί. Πώς νοιώθει, ήθελα να ήξερα... Θα πρέπει να αισθάνεται όμορφα γιατί έχει γυρίσει το δέντρο 5 - 6 φορές. Νιαουρίζει ευχαριστημένος. Δυσκολεύεται να κατέβει. Δεν ξέρει τον τρόπο. Ψάχνεται. Τον παίρνω στα χέρια μου και τον κατεβάζω. Ξαναψάχνει τον τρόπο να ανέβει. Του αρέσει αυτή η μικρή περιπέτεια... Κι εμένα μ' αρέσει που τον παρακολουθώ και καταγράφω τις αντιδράσεις του, όλο χάρη κι ομορφιά.

Ο Ρήγας καθώς ψάχνει τις καινούριες εμπειρίες του γίνεται θέαμα. Σε λίγο θα έρθουν κι άλλοι περαστικοί να τον δουν. Αλλά αυτός εκεί, απτόητος στο παιχνίδι του. Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι έτσι την καταγράφει στο υποσυνείδητό του. Τραβάω φωτογραφίες. Αμέριμνος και σταρ. Ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα για να τον τραβήξει βίντεο. Ίσως αργότερα. Να το δείξει στην Ειρήνη... Πως ο Ρήγας προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Έστω και σαν... παιχνίδι.

Ωραία, καλό είναι να ανέβει πάνω στον πλάτανο. Πώς κατεβαίνει όμως από κει; Αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα του Ρήγα. Εκτός κι αν του αρέσει να κάθεται πάνω στο πιο ψηλό κλαδί κι να απολαμβάνει από κει την αγωνία μας για το πώς θα κατέβει. Δύσκολα πράγματα σε ότι αφορά τη... συνεννόηση. Έχει την πλάκα του όμως να το βλέπεις να το... παλεύει. Ακούραστος, υπομονετικός. Κάποτε βέβαια χρειάστηκε τη βοήθειά μας, την οποία και... αποδέχθηκε ευχαρίστως μόλις του την προσφέραμε. Τέτοια χαρά είχα καιρό να τον δω να έχει. Όσο κι αν ζει σ' ένα σπίτι, στην Αθήνα, πάντα θα 'χει μέσα του το ζώο και πάντα θα θέλει να είναι κοντά στη φύση, πάνω στα δέντρα...

Ξανανεβαίνει... Του αρέσει πώς να το κάνουμε. Εκεί που δυσκολεύεται λιγάκι είναι το κατέβασμα, αλλά μετά την 5η – 6η φορά και κάποια μικρά γλιστρήματα ξεθαρρεύει και επιμένει. Αιλουροειδές είναι. Στα δέντρα του αρέσει καλύτερα, πώς να το κάνουμε... Αλλάζει φυλλωσιές και κοιτάζει αν τον βλέπουμε. Πραγματικό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και το χαίρεται... Θα 'χει κάνει τη βόλτα του στον κορμό του ευκάλυπτου πάνω από 30 φορές. Και συνεχίζει τα πέρα – δώθε κοιτάζοντάς μας αφ' υψηλού. Ναι, είναι ωραία να βρίσκεσαι στο φυσικό σου χώρο. Κι αν μπορούσε να ζήσει εδώ, εδώ θα του έπρεπε, αλλά δεν είναι εύκολο. Κι έτσι θα επιστρέψει μαζί μας το απόγευμα στην Αθήνα.